Tagged definitions (7597)
Showing 1831-1840 from 7597

Σημαίνει ότι κάτι έγινε χάλια ή σε κακή κατάσταση...

Ξεσπάω τις καύλες μου σε μπουρδέλο.

Γρήγορο πλύσιμο, που εστιάζεται στα σημεία του σώματος που πιάνουν μπίχλα και πιθανόν να ενοχλούν τους τριγύρω. Λύση ανάγκης, όταν ο ενδιαφερόμενος βιάζεται και δεν προλαβαίνει να προχωρήσει σε ολικό καθαρισμό.

Για τους άνδρες : ψωλή, αρκίδια, κώλος, μασχάλες, άντε και μούρη, ίσως και πίσω από τα αυτιά...

Για τις γυναίκες : μουνί, κώλος, μασχάλες.

Η προέλευση αυτονόητη. Απλά για την ιστορία, οι πουτάνες (πιο παλιά, και οι πιο σχολαστικές και ευσυνείδητες), μετά από κάθε πελάτη, έπλεναν τα γεννητικά τους όργανα, καθώς και τις μασχάλες, και πίσω στο καθήκον. Αυτή η διαδικασία, επαναλαμβανόταν πολλές φορές την ημέρα, αναλόγως βέβαια και με το σουξέ της κάθε πουτάνας. Έτσι, καθιερώθηκε η έκφραση αυτή (πληθ. της πουτάνας τα πλυσίματα) να χαρακτηρίζει το τοπικό και βιαστικό πλύσιμο.

Πολύ συχνότερα στο γ’ πρόσωπο του αορίστου: «την έκανε κατσίκα».

Αποδίδεται σε όσους έχοντας λερωμένη τη φωλιά τους, ψυλλιάστηκαν πως οσονούπω θα τους έπαιρναν πρέφα και εγκαίρως την έκαναν μ’ ελαφρά πηδηματάκια αφήνοντας χαλαρά σε άλλους να πληρώσουν τα γαμησιάτικα.

Γνωστότατη φράση (βλ. και σχόλιο του vanias εδώ) σε πληθυσμούς που τμήμα τους σταδιακά κατέστησαν ευθυνόφοβο με άποψη, κυνικά διεφθαρμένες, διαπλεκόμενες και μη ελεγχόμενες ιεραρχίες που τακίμιασαν με τυφλούς και θεόκουφους κατήδες και στηρίχτηκαν απ’ την πέμπτη φάλαγγα συνδικαλιστών και δολίων ΜΜΕ, ντεμέκ διανοούμενους, φάσκοντες κι αντιφάσκοντες θολοκουλτουριάρηδες και λοιπές νενεκικές δυνάμεις που τα πιάνανε με το κουλό.

Σύγχρονες μέθοδοι για να γίνεις φιδίσιος αποτελούν, σύμφωνα με φήμες, τα μπατσόπτερα, μια και τα υποβρύχια για τέτοιους σκοπούς γέρνουν.

Προέρχεται απ’ το τούρκικο kaçak που σημαίνει: «δραπέτης», «φυγόδικος», «λιποτάκτης», «αποστάτης», «λαθρέμπορος», «σκαστός», «διαφεύγων» και «ζούλα» που, παρεμπιπτόντως, μας έχει δώσει και τα:
-κατσακτσής: λαθρέμπορος,
-κατσάκικο, κατσιμαρτζήδικο: λαθραίος, παράνομος (όπως αναφέρει ο HODJAS σε σχόλιό του στο αγροτικό του perkins, μετά από δημιουργικά σχόλια των Γιώργος Ζάκκης και poniroskylo), καθώς και την έκφραση:
---«(την) κάνω κατσάκι»: κάνω κοπάνα / σκασιαρχείο / σκάμπα / σμπόμπα όπως αναφέρουν οι jaiel και kounilaki και ετυμολογεί ο Αλβανός.

Παρόλο που σαν ορισμό λίγοι μπορεί να τον ξέρουν, είμαστε όλοι (κυρίως οι άνδρες...) γνώστες αυτής της διαδικασίας. Είτε ως θύματα είτε ως αυτόπτες μάρτυρες.

Είναι οι πράξεις εκείνες οι οποίες αποσκοπούν στο να λυγίσει το θύμα και τελικά να γίνει το δικό του. Χρησιμοποιείται κατά κόρον από γυναίκες.

(είσοδος πουτανάτου...)

- Έλα βρε Μάκη μου... γιατί κάνεις έτσι τώρα... Είχα δουλίτσα μωρέ και το ξέχασα... Κλείστα και γω θα κλείσω την άλλη φορά...!

«....είναι για ταινιάκι», παναπεί, αξίζει να γίνει ταινία μικρού μήκους.

Συνήθως πρόκειται:

• για κάποια εμπειρία ή κάποια κατάσταση που έχει το στοιχείο της πλοκής, περιλαμβάνει, δηλαδή, «συμπυκνωμένη» κάποια ενδιαφέρουσα αλληλεξάρτηση συμβάντων και προσώπων, κάποιο ελεγχόμενο και ευσύνοπτο (για να χωράει στο μικρό μήκος) διαπροσωπικό ή κοινωνικό τουρλουμπούκι.
• πολύ συχνά για αυτό που λέμε καλτ σκηνικό, αν πρόκειται για φαιδρότητες, και γενικότερα τη συνάντηση μιας ραπτομηχανής με μία ομπρέλα σε ένα πάγκο εργαστηρίου παρασκευής τιραμισού.
• ή και (μάλλον συνηθέστερα) για κάποια συνηθισμένη εμπειρία ή κατάσταση που παίρνει ασυνήθιστη τροπή, κάποια κουφή ροή γεγονότων ή κατάσταση στην οποία οι ήρωες ξεπερνούν το μέτρο.
• ή μπορεί (μάλλον ακόμα πιο συνηθέστερα) για κάποια ιδιαίτερη ανθρώπινη φιγούρα, η ιστορία της οποίας ή η στάση και η ματιά της οποίας στα πράγματα αξίζει για το χρήστη της φράσης να αναπαρασταθεί καλλιτεχνικά (το ταινιάκι ως βιογραφικό στιγμιότυπο μιας κοσμοθεωρίας). Τι είδους ανθρώπινη φιγούρα; Δε θα θέλαμε να αδικήσουμε κάποιον, δείτε την κατηγορία χαρακτηρισμοί προσώπων.
• ή (σπανιότερα), πιο αφαιρετικά και προς το βίδεο αρτ, για κάποιο αισθητηριακό gestalt ή βίωμα που κάνει το χρήστη να σκαλώσει.
• και, ολίγον άσχετο, για κάποιο αμαρτωλό πλάσμα που ξυπνά μέσα του, του χρήστη της φράσης, τον τσοντοσκηνοθέτη.

Η έκφραση χρησιμοποιείται πολύ στις φοιτητο-ηλικίες 16-24, αν και από λατερνατιβική άποψη είναι ολίγον πασέ ή και μπασκλάς καθώς παραείναι εμποτισμένη από ένα πνεύμα λαϊκής χρήσης και αποδόμησης της τέχνης (παραγνωριστήκαμε....). Έχει σαφώς να κάνει με τον εκδημοκρατισμό της πρόσβασης σε τεχνολογίες λήψης και επεξεργασίας εικόνας και ήχου, και βέβαια με το συσιφόνι. Έχει να κάνει και με την υπερκουλτουρίαση της ελληνικής κοινωνίας και τη σινεάνθηση (βλ. αύξηση επισκεπτών στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, την επιτυχία του φεστιβάλ Δράμας κλπ). Έχει να κάνει ίσως και με την κλισαρισμένη αλλά μάλλον ακριβή εκτίμηση ότι ο ελληνικός κινηματόγραφος «πάσχει στο σενάριο», οπότε ο χρήστης της φράσης κάνει λίγο το κομμάτι του ότι «ιδέες υπάρχουν». Έχει να κάνει και με τον βερμπαλισμό του Έλληνος ο οποίος στάνταρ «προτιμά τις ηδονές της συλλήψεως από τις ωδίνες του τοκετού» (φράση του Κρίρκρεργκωρφ για τον εαυτό του)... μπα, ούτε καν. Έχει να κάνει και με την προχειρότητα που έχει στο DNA της η φυλή μας και που την κάνει να φαντάζεται ότι το μικρό μήκους ταινιάκι είναι έλα μωρέ τώρα. Και φυσικά έχει να κάνει με την αισθητικοποίηση της ζωής σε ένα ποστμόδερν κόσμο.

Όταν κάποιος πίνει τη μπύρα του από το μπουκάλι και αυτό παραπέμπει στο παίξιμο του κλαρίνου.

Χρησιμοποιείται όταν, ενώ υπάρχει κάποια σημαντική δουλειά ή ανάγκη, ένα άτομο δίνει μεγαλύτερη προτεραιότητα σε κάτι άλλο μικρότερης σημασίας.

Παροιμία που δηλώνει ότι υπάρχουν σημαντικά -κυρίως οικονομικά- προβλήματα και κάποιος απαιτεί πολυτέλειες.

Λήμμα πασπαρτού με ευέλικτη χρήση. Από το παπάρι και το versatile τουρκοδάνειο –λίκι, δηλαδή διπλά μειωτικός χαρακτηρισμός.

Γενικά, πρόκειται για σλανγκοπουτανιά (όλοι θα το χρησιμοποιήσουν, δίνοντας διαφορετικό ορισμό κάθε φορά, στον ενικό ή στον πληθυντικό –άνευ ουσίας) που θέλει να παγιωθεί κι η χαρά δεν την αφήνει.

1. Μία από τις χρήσεις είναι η πρώτη που περιγράφεται στο καβλιτζέκι-μα(ν)τζαφλάρι και που χρησιμοποιείται κατά κόρον σε τεχνικές σχολές/ σχολές μηχανικών/ συνεργεία:

Κοντολογίς, όπου δεν υπάρχει σαφής ονομασία για εξάρτημα που ενδέχεται να περιστοιχίζεται από άλλα όμοιά του (οπότε τα πιάσαμε)το περί ου ο λόγος βαφτίζεται παπαριλίκι (ανεξαρτήτως μεγέθους / σχήματος κι εδώ υπερχειλίζει τους περιορισμούς του καβλιτζεκίου-μαντζαφλαριού), προκειμένου να ξεπεραστεί η αχρείαστη στενωπός της ορολογίας, να προαχθεί η επικοινωνία και να προχωρήσει η δουλειά (που συνήθως είναι λεπτή, επείγει και κάνει τον μάστορα edgy και self important-εξ ου και το διπλά μειωτικό).

1. Μπορεί να περιγράφει ωσαύτως κάποια αποτυχημένη αγορά, ή αμφιβόλου, ή αγνώστου χρησιμότητας αντικείμενο που, αντίστοιχα, είτε δεν σου κάνει ή στο σπρώξανε, ή/και δεν ξέρεις τι να το κάνεις.

2. Χρησιμοποιείται και ως συνώνυμο–καρπός της παπαριάς, χρωματισμένο απ’ όλο το φάσμα της διάθεσης του χρήστη (περιπαικτική, ειρωνική, αμυντική, επιθετική,αντρίκεια γειωτική κ.ο.κ).

3. Ανοιχτό για σλαγκοπουτανιές.