Tagged definitions (7597)
Showing 301-310 from 7597

Προσκολλώμαι, γίνομαι σόσιαλ μύδι, μουνόψειρα, στενός κορσές, καβουρογαμόψειρα.
Η πεταλίδα, όπως το μύδι και το στρείδι είναι μαλάκια, τα οποία προσκολλώνται στα βράχια. Μάλιστα, σύμφωνα με τελευταίες έρευνες τα δόντια της πεταλίδας είναι το ισχυρότερο βιολογικό υλικό στη γή, με αντοχή σε πίεση 4,9 GPa και μπορούν να συγκριθούν με τα ισχυρότερα ανθρακονήματα.

Με βάση τα προηγούμενα, δικαίως η έκφραση χρησιμοποιείται από παλιά, κυρίως από τους ανθρώπους της θάλασσας και όχι μόνο. Ο Τσιφόρος, για παράδειγμα την χρησιμοποιεί συχνά και με την ίδια έννοια και μάλιστα δεν την περιλαμβάνει στο ειδικό γλωσσάρι (βλ. του Τσιφόρου...), επειδή προφανώς την θεωρεί αρκετά διαδεδομένη.

Πέρα από τη δόκιμη σημασία της λέξης και τη μεταφορική που εξετάζει ο άλλος ορισμός (δηλαδής όταν πέφτει τέτοιο κυριολεκτικό γαμήσι που η κατάσταση θυμίζει τσόντα), ο Σφυρίζων μας καλεί απ' το Δ.Π. να αναφερθούμε και σε μια ιδιότυπη μεταφορική σημασία, όταν μιλάμε λ.χ. για lifestyle πορνό ή άλλες ιδιότυπες εκφράσεις.

Θα αρχίσω λίγο φιλοσοφικά παρατηρώντας ότι υποφώσκει στις εκφράσεις αυτές μια διάκριση τέχνης και πορνογραφίας. Η αισθητική απόλαυση της τέχνης βασίζεται κατά τον Immanuel Kant σε μια εκκρεμή προσπάθεια να γεφυρωθεί η μερικότητα του εμπειρικού κόσμου με την καθολικότητα του κόσμου των αξιών, ενώ κατά τον Arthur Schopenhauer πρόκειται για μια κρυστάλλωση ως παράσταση του αενάου και ματαίου κυνηγητού της θελήσεως. Έχουμε, λοιπόν, πορνό με τη μεταφορική αυτή σημασία, κατά την Emmanuelle Cunt (σε καλό μας), όταν κάτι που επαγγέλλεται ότι είναι τέχνη ή έστω μια απαθής παραστασιακή κρυστάλλωση της θελήσεως ή μια εξύψωση στον κόσμο των αξιών αποτυγχάνει να είναι τέτοιο και μας ξαναβυθίζει στην αμεσότητα της ηδονής και της οδύνης της θελήσεως. Σχετικό είναι το φιλοσοφικό ερώτημα αν η μαγειρική μπορεί να θεωρηθεί καλή τέχνη και η αρνητική απάντηση με βάση καντιανά και σοπεναουερικά επιχειρήματα ότι η αμεσότητα της επιθυμίας στην αισθητική πρόσληψη του αντικειμένου αποτρέπει τη μαγειρική από το να μπορεί να ενταχθεί στην απάθεια των καλών τεχνών.

Ένα δεύτερο συναφές στοιχείο είναι ότι κάποιες στιγμές θεωρούνται ότι όπως ακριβώς και οι σεξουαλικές θα έπρεπε να μείνουν ιδιωτικές και να μην κοινωνηθούν ή προβληθούν για οιονεί ηδονοβλεπτική μέθεξη. Όταν αντιθέτως στην εποχή μας ο ολοκληρωτισμός των συμβατικών και κοινωνικών μήντια καταβροχθίζει και σκοτώνει τα πάντα, τότε μιλάμε για ένα ιδιότυπο πορνό ως σύμπτωμα ακριβώς του μηντιακού πολιτισμού μας. Στις παραπάνω στιγμές ανήκουν και καθ' υπερβολήν βίαια περιστατικά και δη, στην υπαρξιακότερη περίπτωση, θάνατοι.

Αφήνω τα φιλοσοφικά και σπεύδω να φέρω ορισμένα παραδείγματα:

1. Λάιφ-στάιλ πορνό: Όταν κάποιος επιδεικνύει με τόση ναρκισσιστική (ή αρκισσιστική αν πρόκειται για τον Νικλάστη Γιάνη με ένα νι) αυταρέσκεια το πόσο υπέροχο λάιφ στάιλ έχει ώστε είναι σαν να περιμένει να τραβήξουμε μαλακία με την πάρτη του. Αν δε εντάσσονται στο σέτινγκ και οικεία πρόσωπα, τότε μιλάμε για:

2. Κανδαυλιστικό πορνό: Ο Ο κανδαυλισμός αποτελεί μία από τις σεξουαλικές παθολογίες που ενέταξε ο Richard von Krafft-Ebing στο κλασσικό έργο του Psychopathia Sexualis (1886). Σημαίνει το να αντλείς ικανοποίηση από το να εκθέτεις τον ερωτικό σου σύντροφο στην θέα τρίτου, και να το εντάσσεις αυτό οργανικά στο ερωτικό σας παιχνίδι. Ο όρος προκύπτει από τον βασιλέα της Λυδίας Κανδαύλη, ο οποίος σύμφωνα με τον Ηρόδοτο είχε προτρέψει τον υπηρέτη του Γύγη να κρυφτεί και να δει την γυναίκα του γυμνή για να διαπιστώσει ότι είναι όντως η πιο όμορφη. Όταν η γυναίκα του Κανδαύλη αντιλήφθηκε τον ηδονοβλεψία μίλησε κατ' ιδίαν στον Γύγη και του έθεσε το δίλημμα ότι θα έπρεπε είτε να αυτοκτονήσει είτε να σκοτώσει τον άντρα της και να γίνει ο ίδιος βασιλιάς. Ασφαλώς, ο Γύγης προτίμησε το δεύτερο και έμεινε στην Ιστορία, καθώς τον αναφέρει και ο Πλάτων στον θρύλο για το δαχτυλίδι του Γύγη. Ο κανδαυλισμός κάνει μια λαμπρή νέα καριέρα τα τελευταία χρόνια ως πάθηση του Ίντερνετ γενικά, και όχι μόνο του Φέισμπουκ. Μάλιστα έχει επανέλθει στην μόδα και ο όρος, όχι μόνο το φαινόμενο. Ο νεοκανδαυλιστής είναι αυτός που εντάσσει οργανικά στο ερωτικό του παιχνίδι με τον σύντροφό του το να αναρτούν φωτογραφίες ή βίντεό τους στο Διαδίκτυο, σε σημείο που ο ίδιος ο έρωτας και το σεξ να είναι εξαρχής διαμεσολαβημένα. Ο νεοκανδαυλισμός εκτείνεται μάλιστα και στην γονεϊκότητα, αφού πολλοί γονείς διαμεσολαβούν την γονεϊκή τους σχέση με την επίδειξη των παιδιών τους στο Διαδίκτυο, ή ακόμη και στα κατοικίδια ζώα, γατάκια, σκυλάκια κ.τ.ό. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για νεοκανδαυλιστικό πορνό, όταν μας καλούν εμμέσως πλην σαφώς να τον παίξουμε όχι μόνο με τη σούπερ ντούπερ γκόμενα/ο, αλλά και με τα παιδιά τους, τα σκυλιά τους, τα γατιά τους που εκθέτουν ωραιοπαθώς ως προσοχοπουτάνες που είναι στα αδηφάγα βλέμματα του Διαδικτύου.

3. Θρησκευτικό πορνό: Ιδιότυπη μορφή κανδαυλιστικού πορνό, όπου κάποιος εκθέτει αυτοερωτικώς την σχέση του με τον Θεό. Πρόκειται για φωτό που δείχνουν κάποιον τη στιγμή που προσεύχεται, το οποίο θεωρείται ως ένα είδος θρησκευτικής κλειδαρότρυπας, καθώς οι στιγμές αυτές θεωρούνται ότι πρέπει να είναι προσωπικές. Κυριολεκτικό πορνό έχουμε όταν απεικονίζονται στιγμές θρησκευτικής έκστασης, τις οποίες άλλωστε ο Jacques Lacan θεώρησε ως κατ' εξοχήν παραδείγματα jouissance, ή ακόμη περισσότερο όταν φωτογραφίζεται ένα πρόσωπο την ακριβή στιγμή που λαμβάνει τη Θεία Κοινωνία, που, όπως και να το κάνουμε, θεωρείται ως το θρησκευτικό αντίστοιχο της συνουσίας.

4. Τρομοκρατικό πορνό: Οι περιπτώσεις όπου τρομοκράτες απαθανατίζουν θανάτους (οξύμωρο ή μου φαίνεται;), επιβάλλοντάς μας τρόπον τινά να τους δούμε ξανά και ξανά, θεωρούνται κι αυτές ότι είναι ένα είδος πορνογραφίας. Άλλωστε η πορνογραφία συνδέεται βαθιά με τη βία, όπως και ο έρωτας με τον θάνατο.

5. Φουντ πορνό: Η νεώτερη χιπυστερική συνήθεια να βγάζεις φωτογραφία και να ποστάρεις τα φαγητά που τρως σε τρέντι εστιατόρια, ιδίως αν τα φαγητά αυτά έχουν τρελή λαϊφστιλάτη εμφάνιση ή οργιαστικό χαρακτήρα, παροτρύνοντας τους θεατές σε στομαχικό αυνανισμό.

6. Πράσινο πορνό: Στο πλαίσιο αντισπησισμού θεωρείται και καλούα πολύ ερωτικό να ποστάρεις σκηνές από ερωτισμό φυτών ή κάποιων ζώων (τουλάστιχον που να μην είναι θηλαστικά κοντά στον άνθρωπο οπότε να θυμίζει κτηνοφιλία το πράγμα). Πρόκειται για ένα ιδεώδες καθολικής σεξουαλικότητας και καλά αρμονικά ενταγμένης στη φύση.

Πουτσίας είναι το γνωστό τοις πάσι αρχίδι (παραδείγματα 1,2).

Πουτσίας είναι κι αυτός που αμολάει πούτσες, ή αλλιώς πέη μπλου ή πέη πουά, όμως στην κλίμακα IQ είναι πάνω απ' το ταγάρι (παράδειγμα 3).

Πουτσίας όμως κυρίως είναι το αιώνιο ίνδαλμα του ανθρώπα ανδρός, ήτοι ο γαμίκλας που ακόμα και γερομπηχτικά, δεν σταματά να εξυμνεί την Λιλιάδα (Ραψωδία Α) με την ποιητική του λύρα! (παράδειγμα 4)

Τέλος η πουτσία μαζί με το αντίθετό της την απουτσία, δηλώνουν το ίδιο με το προηγούμενο, όμως το παράδειμα 5, με την κομψότητα και την ελλειπτικότητά του πρέπει να αναδειχθεί το δίχως άλλο από την σλαγκομήγυρη!
Το κάνω πέη κι εδώ. ΕΜΠΕΔΩCΟΝ!

«η απουτσία δεν ειναι μαγκιά ειναι αυτοταπείνωση»
«η πουτσία είναι γκαμιά και ταπεινοαύτωση»

Ένας ακόμη νεολογισμός γιά το facebook, λογοπαικτικός και μάλλον απαξιωτικού χαρακτήρος, όπως υπαινίσσεται το δεύτερο συνθετικό του.

Φτιάχνει ο καιρός και ήδη ο προσοντούχος κλαρινογαμπρός αναρωτιέται, «μήπως να πάμετε κλαρινοπαραλίες;»
Στο πεδίο βολής, άμα τη προσεγγίσει γίνεται αμέσως κλαρινοπαραλίας.

Όταν κάποιος δέχεται ιντερνετικά συσσωρευμένο μίσος, φθόνο και χλευασμό μεμονωμένα ή από οργανωμένες ορδές χέιτερζ (ο αντίποδας των γκρούπιζ). Πρόκειται για μορφή e-μπουλισμού.

Οιοσδήποτε μπορεί να φάει χέιτ, αλλά την μερίδα του λέοντος εισπράττουν:

• Τα πάσης φύσεως σελεμπριτόνια όπως πιχί ο Justin Bieber, οι One Direction, o Βαρουφάκης, καθώς και οι γκόμενες(οι) αυτών (συνήθως μέσω φλώρουμ, ιστιοσελίδων, τσίου και φουμπού.
• Διάφοροι τοπικοί ήρωες που δεν σιπάρονται με τίποτα. Σε σχολικό πιχί επίπεδο, τόσο οι φέιμους όσο και οι κραυγαλέα άκυροι μαθητές (συνήθως μέσω φατσομπουκίου ή ask.fm)

Πέον να σημειωθεί ότι οι χέιτερζ διαφοροποιούνται από τα κοινά τρόλια στο μέτρο που είναι πιο κακεντρεχείς, πιο στοχευμένοι και λιγότερο ο,τινανιστές. Το σλόγκαν των σερβιρισθέντων χέιτ (πραγματικών και γουαναμπή) είναι χέιτερζ γκόνα χέιτ.

Η εν λόγω σλανγκιά εκφέρεται κυρίως από χιλιετηράκια (παιδιά γεννημένα μετά το 2000).

Ασίστ: Βράσταγκερλ.

Επίθετο που σημαίνει ότι κάτι είναι πολύ τζιτζί, ότι είναι έξτρα πρίμα γκουντ, τα σπάει και γαμάει μανούλες. Η Βικούλα ετυμολογεί το τζιτζί από το τουρκικό cici = όμορφο.

Λογοπαίγνιο με τον «μαρξιστικολενινιστικό» όρο «δικτατορία του προλεταριάτου» για τον οποίο, ξοδέψαμε ώρες ατέλειωτες σε αμφιθέατρα, πηγαδάκια και «ζυμώσεις», με ύφος μεγάλων θεωρητικών, έχοντας φυλλομετρήσει κάποιες κομματικές φυλλάδες, απ' όπου είχαμε αποστηθήσει τα sos: κάποια τσιτάτα των κλασσικών, στα οποία είχε γίνει η σχετική κοπτοραπτική για να βολεύουν στη περίσταση. Εκεί κάπου στο τέλος της δεκαετίας του '80 ή στις αρχές της επόμενης δεκαετίας διάβασα τον όρο αυτό, αλλά δε θυμάμαι πού και από ποιόν.

Πιστεύω όμως ότι περιγράφει ακριβώς αυτά που βιώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες: Την κυριαρχία της μικρότητας, της κακογουστιάς, της κακοήθειας σε συνδυασμό με το νεοπλουτισμό, το κιτς και τη γκλαμουριά. Χαρακτηριστικό δείγμα η «δημαρχέσα».

Λογοπαίγνιο με βάση την παροιμία : «Να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει», που υποδηλώνει κάτι το εξαιρετικό, συνήθως «περί την βρώσιν» (κυριολεκτικώς ή μεταφορικώς π.χ. μαμά τεκνατζού).

Στην «προκυμαία» περίπτωση όμως, αναφερόμεθα στους γνωστούς, κωδικούς, που αποκλείουν την πρόσβαση (σε κινητά και κάρτες αγορών ή αναλήψεων) στα πλέον αξιαγάπητα μέλη των οικογενειών μας, προς αποφυγήν «πτωχευτικού γεγονότος».

Υπάρχει όμως και άλλη ανάγνωση:
«Το πιν' η μάνα; Του παιδιού να μη δίνει.»
Εδώ ο ποιητής αναφέρεται σε «ουσίες κι οινοπνεύματα» και θέλει να πει ότι, ανεξαρτήτως των έξεων που μας διακατέχουν, οφείλουμε να προστατεύουμε τα παιδιά μας από αυτές.

Όταν πηγαίνεις κάπου και δεν το ξέρει κανείς, (αφού κανείς δεν ασχολείται μαζί σου), φροντίζεις να το μάθουν όλοι (μήπως και ασχοληθεί κάποιος).

Στον κόσμο των εξυπνόφωνων τα check-ins έγιναν καθημερινή συνήθεια. Ανακοινώνουμε στον ψηφιακό μας περίγυρο πού πάμε για καφέ, πού τρώμε, πού πίνουμε, πού χορεύουμε, πού διασκεδάζουμε, πού κοιμόμαστε.

Αλλά επειδή ο χρόνος είναι χρήμα και εμείς τεμπέλικα όντα, θελήσαμε να γίνονται όλα αυτόματα. Και φτάσαμε να μη μας ρωτάει κανείς αν θέλουμε να διαλαλήσουμε την παρουσία μας σε ένα δημόσιο (ή μη) μέρος, με αποτέλεσμα πολλές... παρεξηγήσεις και άβολες καταστάσεις. Γιατί ποιος δεν έχει πέσει ποτέ θύμα ενός check-in;

Είναι αλήθεια, σχεδόν κανείς δεν έχει γλιτώσει. Και αν είστε από τους τυχερούς, δεν αργεί η στιγμή που θα την πατήσετε, χωρίς να λάβετε τα κατάλληλα μέτρα. Κάποιο check-in θα σας βρει στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή και κάποιο συγκεκριμένο ζευγάρι μάτια που δε θέλετε να το δει, θα το δει. Και τότε θα είναι αργά. Δε χρειάζεται να επεκταθούμε με συγκεκριμένα παραδείγματα, νομίζω όλοι καταλάβατε πως η τεχνολογία μπορεί να μας «κάψει» σε τέτοιες περιπτώσεις.