Tagged definitions (305)
Showing 141-150 from 305

Το καφέ της Χαράς, είναι μια παλιά σειρά του Αντ-1 που προβλήθηκε στο διάστημα 2003-2006. Βασικοί πρωταγωνιστές, η Ρένια Λουιζίδου (στο ρόλο της Χαράς) κι ο Χάρης Ρώμας, στο ρόλο του συντηρητικού δημάρχου ενός παραδοσιακού χωριού της ορεινής Αρκαδίας.

Στη σειρά, η Χαρά υποδυόταν μιά μοντέρνα κοπέλα που άνοιξε ένα πολύ προχώκαφέ, για τα δεδομένα του χωριού αυτού. Το καφέ της Χαράς. Απ' εδώ ξεκινάει ο σλανγκισμός.

Όταν λέμε «πάμε για καφέ», συνήθως τουκανίζουμε, αφού ο καφές είναι συνήθως το δευτερεύον στοιχείο της υπόθεσης. Λες π.χ., πως πας για καφέ, ενώ στην ουσία θες να κάνεις μια σοβαρή επαγγελματική κουβέντα, να ψήσεις μια γκόμενα, να κάτσεις για να κοζάρεις κόσμο, να πας για απλό κουτσομπολιό και ένα σωρό άλλα πράγματα.

Εδώ όμως δεν τουκανίζουμε. Εδώ σλανγκίζουμε. Όταν μιλάμε εδώ, για καφέ της Χαράς, μιλάμε... για φραπέ από flocafe. (χωρίς να δίνουμε στόχο στους περίεργους).

Μιλάμε για έναν προχώ καφέ, για έναν καφέ που δίνει μοναδική χαρά στους θαμώνες, οδηγώντας τους σε πρωτοποριακές ερωτικές απολαύσεις. Για έναν καφέ που δεν φτιάχνεται με μηχάνημα, αλλά με το χέρι, ή με το πόδι (με το πόδι... φτιάχνεται δουλειά του ποδιού, δεν γίνεται), αλλά και με το μεράκι μιας έμπειρης μαστόρισσας.

Το «μπιπ» προέρχεται από την πρακτική αιδέσιμων τηλεσταθμών και ραδιοσταθμών να βάζουν ένα μπιπ πάνω από τα βρωμόλογα βρωμολόχων. Ως γνωστόν, οι σταθμοί αυτοί επιθυμούν να ακουστούν τα βρωμόλογα για να ανέβει η ακροαματικότητα κι έτσι τελείως φαρισαϊκά βάζουν ένα «μπιπ» μόνο, όπου μπορεί εύκολα να εικαστεί η βρισιά από τα συμφραζόμενα. Αυτό έχει οδηγήσει πολλούς σλανγκιστές να εντάξουν το «μπιπ» στον σλανγκικό λόγο τους με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Λ.χ.:

Το μπιπ κατεξοχήν σημαίνει «γαμώ». Εξ ου και η έκφραση «άντε μπιπ ρε». Ή λιγότερο συχνά «θα σε μπιπ», «μην μας μπιπ» κ.ο.κ. Τα παραπάνω μπορεί να τα πουν όχι μόνο εκόντες σλανγκιστές, αλλά και άκουσες σλανγκίστριες παρθενοπιπίτσες και των δύο φύλων.

Μία χρήση επώνυμου σλάνγκαρχου έχει γίνει από τον Γιώργο Μητσικώστα, όπου υποδυόμενος τον Τσουκαλά κυρίως, αλλά και άλλους λαϊκούς τύπους, όπως ο Τάκης Ψωμιάδης χρησιμοποιεί ευρέως τα «άντε μπιπ ρε», «θα μας μπιπ τα αρχίδια» και πολλά άλλα.

Πολύ παλιότερα (δίσκος «Μαλακά» αρχές 80ς), ο Χάρρυ Κλυνν έχει κάνει χρήση του μπιπ σε ένα τραγουδάκι, βλ. παράδειγμα.

Χαρρυκλυννικό συνώνυμο: μπλιμ μπλομ.

Ασίστ: Μες.

Όταν κάποιος μας κουφαίνει με κάποιο κουφό του. Το εισήγαγε ο Χάρρυ Κλυνν στα '80ς, όταν ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία τα ειδικά δελτία ειδήσεων για όσους έχουν προβλήματα ακοής.

Γκρηκλιστί: you koufed us!

Η όμορφη αλλά πολύ μελαψή γυναίκα εκ του αθάνατου σήριαλ με Γκλέτσο και Παπαχαραλάμπους του μέγιστου δημιουργού Μανούσου Μανουσάκη. Αν προκαλέσει κερατοβόλο έρωτα μπορεί να μετονομαστεί και σε Κερατώ.

Πρβλ. σκουριά

Πηγή: Κνάσος.

Εκ των τηλεοπτικό πρόσωπο και καλικάντζαρος. Πρόκειται για τα δαιμόνια πρόσωπα της τηλεόρασης, που σαν κακοί δαίμονες περιδιαβαίνουν στα παράθυρα και μας κάνουν να σεληνιαζόμαστε, να συφιλιαζόμαστε και να χιτλεριάζουμε.

Assist: GATZMAN.

Όρος που μεταχειρίζονται οι απασχολούμενοι σε τηλεοπτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η μεγάλη άνθιση της ιδιωτικής τηλεόρασης στη χώρα μας, την τελευταία 20ετία, οδήγησε στην ανάπτυξη ενός νέου ιδιώματος που αφορά τις τεχνικές δυνατότητες του μέσου καθώς και τα πάσης φύσεως προβλήματα που ανακύπτουν λόγω αυτών. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι όροι του τηλεοπτικού ιδιολέκτου είναι ξενόφερτοι, ιδίως αγγλικοί.

Η αράχνη λοιπόν, είναι το σήμα / λογότυπο του εκάστοτε τηλεοπτικού σταθμού, όταν αυτό προβάλλεται φαρδύ πλατύ στο κέντρο της τηλεοπτικής εικόνας (και σε γκουμούτσα γραμματοσειρά), προς εξασφάλιση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Επειδή το εν λόγω σήμα είναι συνήθως λευκού χρώματος και σχετικά θαμπό (ώστε να κουτσοβλέπει κανείς κι από κάτω του) ονομάστηκε αράχνη (αν και θα 'πρεπε να το πουν ακριβέστερα ιστό αράχνης, αλλά τρέχα γύρευε τώρα).

Αράχνη πέφτει συνήθως στην οθόνη, όταν πρόκειται για αποκλειστικά ρεπορτάζ ή αποκλειστικές εικόνες που πρέπει να προστατευτούν απ' τον ανταγωνισμό. Αυτά ισχύουν βέβαια περισσότερο στη θεωρία, καθώς ουκ ολίγες φορές έχει παρατηρηθεί το ιλαρό φαινόμενο 2 ή και περισσότεροι σταθμοί να προβάλλουν την ίδια εικόνα (π.χ. απευθείας λήψεις από κάποια πυρκαγιά ή άλλη καταστροφή), έχοντάς την καλύψει με την αράχνη τους. Να το αποδώσει κανείς αυτό στο φόβο των Ιουδαίων ή στην εφαρμογή της παλιάς παροιμίας «φύλαγε τα ρούχα σου»; Είναι μια άποψη. Ο κάπως πιο υποψιασμένος δεν θα δυσκολευτεί να καταλάβει πως η αράχνη δεν είναι παρά άλλη μια μορφή επίδειξης δύναμης, μια δήλωση του στιλ «είμαι εδώ, με βλέπετε, έχω τη δύναμη να προβάλλομαι». Τέσπα, αυτά είναι πράγματα γνωστά απ' την εποχή του Μarshall McLuhan («το μέσο είναι το μήνυμα»)... Όπως ακριβώς μια διαφήμιση η οποία δεν λέει τίποτα για τα ουσιαστικά πλεονεκτήματα του διαφημιζόμενου, μόνο προβάλλει γιγαντιαίο το εταιρικό λογότυπο (π.χ. coca-cola)...

Ενοχλητικές αράχνες δεν συναντά κανείς μόνο στους τηλεοπτικούς δέκτες του, αλλά και στο ίντερνετ, π.χ. σε φωτογραφίες από συλλογές μουσείων, όπου έχουν καθίσει στη μέση το λογότυπο του σάιτ ή το όνομα του μαλάκα που τράβηξε τη φωτογραφία. Δεν υπάρχει πιο απτή ίσως απόδειξη για την πλήρη εμπορευματοποίηση της Τέχνης. Βέβαια θα αντιτείνει κανείς ότι το χρήμα και η τέχνη πήγαιναν πάντα πακέτο (βλ. Μέδικοι), αλλά έλεος πλέον. Έχεις να προβάλλεις μια ωραιότατη και σφιχτή power-point παρουσίαση και, θες δε θες, θα μάθουν όλοι οι ακροατές σου σε ποια σάιτ σεργιανούσες για να μαζέψεις το υλικό σου.

(από ο αυτοκτονημενος, 27/05/09)

Καθιερώθηκε από την Πετρούλα Κωστίδου, την μετεωρολόγο με το άριστο βυζογραφικό. Έλεγε το μετεωρολογικό δελτίο και στο τέλος ενημέρωνε τους τηλεθεατές ότι τελείωσε, εννοείται το δελτίο, αλλά το υπονοούμενο ήταν ότι έφτασε σε οργασμό, όπως κι εμείς που την βλέπουμε σαν να βρισκόμαστε σε πιπ σόου. Έκτοτε λέγεται όταν κάποιος φτάνει στην κορύφωση του αυτοέρωτά του, όταν κοιτιέται στον καθρέφτη και χύνει ή και απλά όταν φτάνει σε πολλαπλούς οργασμούς από τον θαυμασμό του για κάτι. Για να ειπωθεί όμως η φράση πρέπει αυτός που την λέει να είναι περήφανος για το αντικείμενο του θαυμασμού του, και να αναλαμβάνει υπερήφανα την ευθύνη του οργασμού του.

Η σκούρα συνήθως περιοχή γύρω από την ρώγα και στα δύο φύλα. Ονομάστηκε έτσι επειδή περιβάλλει το κέντρο του βυζιού. Σε ξανθές γυναίκες είναι ροζουλί.

Ο βαρύγδουπος αυτός όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα τηλεοπτικά πράγματα από τον γκουρού της μεσημεριανής ζώνης Ανδρέα Μικρούτσικο για να περιγράψει μια κατάσταση αυτο-εξευτελισμού ενός καλεσμένου, ο οποίος έρχεται στην εκπομπή για να βγάλει τα εσώψυχα του στη φόρα, εμπιστευτικά σε πανελλήνια εμβέλεια.

Είναι χαρακτηριστική η τηλε-κανιβαλλιστική διάθεση με την οποία ο παρουσιαστής εκμαιεύει τα «παθήματα» και τις «συμφορές» που χτύπησαν τον καλεσμένο, αλλά και το «on-off» φαινόμενο, δηλαδή η σαδιστική ευκολία με την οποία θα διακόψει το ξέσπασμα του καλεσμένου για διαφημίσεις, για να το ξανασυνεχίσει αμέσως μετά.

Οι δε καλεσμένοι βρίσκονται στην κοσμάρα τους, λες και έχουν πάρει αρντάν, όλοι από το κοινό του στούντιο τους φτύνουνε και αυτοί νομίζουν ότι βρέχει, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που το γυρνάνε απότομα από δάκρυ σε γέλιο και τούμπαλιν, προδίδοντας μια συναισθηματική ρηχότητα. Γενικά, το λήμμα έχει ταυτιστεί με τηλεοπτικά υποπροϊόντα μεσημβρινής ζώνης, που όμως όλοι τα βλέπουμε (αν και τα καταδικάζουμε).

Η φράση αυτή χρησιμοποιείται κατά κόρον όταν συναντιέσαι με ανάποδη φορά με κάποιο γκομενάκι που αξίζει την αμέριστη προσοχή σου για τα δευτερόλεπτα που μπορείς να τη δεις.

Τείνει να χρησιμοποιείται και με ένα ερωτηματικό στο τέλος καθώς και με το ωμέγα (του «πωπωω» αλλά και του «φιλιώ») με έντονη διάρκεια π.χ. πωπωωωωω... Φιλιώωω μου !!;!

Η φράση είναι παρμένη από, τον θεϊκό σε τέτοια ζητήματα, Βλάση Μπονάτσο και συγκεκριμένα από το επεισόδιο, όπου το γκομενάκι που γούσταρε ήταν (προφανώς) η Φιλιώ...