Tagged definitions (7331)
Showing 5011-5020 from 7331

Κατά νεανικό ευφημισμό, το τσιγαριλίκι. Έκφραση που προέρχεται από το αποτέλεσμα της κατανάλωσης ινδικής καννάβεως, δηλ. τη δημιουργία καλής διάθεσης, χωρίς αιτία. Χαρακτηριστική εικόνα και από τον κινηματογράφο, όπου όσοι εμφανίζονται με νταφού στο στόμα, χαζογελάνε και βρίσκονται σε ευθυμία.

Προτροπή για πρωκτικό ή παρτούζα ή πολυφασικές φάσεις.

Χρησιμοποιείται καθαρά σκωπτικά, κατά βάση σε στοιχήματα, για να ξευτελίσει εντελώς την αντίπαλη πλευρά, καταδεικνύοντας το πόσο εύκολη είναι η επικράτηση απέναντι της. Τόσο εύκολο είναι να κερδίσεις το συγκεκριμένο στοίχημα και να πάρεις τα λεφτά του αντιπάλου, ώστε αυτό να αποτελεί μέγιστο αμάρτημα. Η έκφραση έχει τις ρίζες της π.Β. (προ Βατοπεδίου) στα εκκλησιαστικά κτίσματα τα οποία έχουν τα εξής χαρακτηριστικά

Όσον αφορά την ευκολία (θετική βαθμολογία):
- Είναι αφύλακτα (+5).
- Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι μέσα, ακόμα και οι ληστές και μικροαπατεώνες (+1).
- Το παγκάρι τους είναι πάντα γεμάτο (+5).
- Κανένας ευσεβής άνθρωπος δεν θα σε κοιτάζει την ώρα που θα γεμίζεις τις τσέπες σου, γιατί θα είναι χαμηλοβλεπής και θα έχει εστιάσει στη μαύρη κάλτσα της μπροστινής γιαγιάς με τους πρησμένους αστράγαλους. Οι παπάδες, οι οποίοι δεν είναι ευσεβείς, είναι απλώς μακριά από τη φάση, αντιδιαμετρικά στον ναό (+10).
- Ακόμα και αν σε πιάσουν, μπορείς να μετανοήσεις επί τόπου = Παράδεισος (+100).

It’s a win – win situation.

Όσον αφορά την αμαρτία (αρνητική βαθμολογία):
- Κλέβεις τον Οίκο του Θεού (- άπειρο).

The ultimate sin! Τέλος πάντων από τα μεγαλύτερα γιατί το μεγαλύτερο είναι αυτό!

Συνεπώς όταν η ένα στοίχημα θεωρείται ακόμη πιο εύκολο, και συνάμα έχει ως συνέπεια να χάσει κάποιος εξαιρετικά αδύναμος τα λεφτά του, θεωρείται τόσο εξευτελιστική πράξη από μέρους σου, ώστε καλύτερα να ληστέψεις εκκλησία.

Η έκφραση έχει και ιστορική αξία αφού μ.Β. (μετά Βατοπεδίου) τείνει να εκλείψει σαν έκφραση. Και αυτό γιατί το αδιανόητο (το να ληστέψω εκκλησία) θεωρείται πλέον αυτονόητο και ακριβοδίκαιο.

Σημαίνει «ευχαριστώ». Συγχώνευση του γαλλικού «merci» και του ελληνικού «ευχαριστώ». Το ύφος αυτό ταιριάζει σε ευγενίμαγκα. Ιδίως σε ευγενίμαγκα των παλιών καλών καιρών, που η κύρια επίδραση στο Ελλαδέξ ήταν απ' την γαλλική κουλτούρα, κι όχι απ' την αγγλοσαξονική. Είναι ο τύπος που θα έλεγε και «μανδάμ» ή «μανταμίτσα». Δηλαδή κατά βάση ένας λαϊκός τύπος, αλλά όχι χυδαίος που θα σου έλεγε γαλλικά, μα ευγενής. Αν το πει κορασίς, ίσως αποτελεί ένδειξη ότι έχει ανατραφεί με γαλλικά και πιάνο. Επίσης, η έκφραση χρησιμοποιείται πολύ στο slang.gr, ως μια ήπια μορφή συγκατάβασης στα σπέκια και τους αστερίες των συσλαγκιστών.

Υπερθετικός: καραμερσώ (μια δόση πιο ελληνικό), μιλ μερσώ (μια δόση πιο γαλλικό).

Έκφραση που χρησιμοποιείται συνήθως για να αποτρέψει την προσέγγιση προς εμάς, θηλυκού τετράπαχου, άσχημου και ενίοτε γενειοφόρου!

Η προέλευση της έκφρασης έχει τις ρίζες της στο κλασσικό Ποπάυ, όπου ο πρωταγωνιστής ναύτης προέτρεπε τον αντίπαλο του Μπρούτο (εξ ου και το τετράπαχο, άσχημο και γενειοφόρο του πράγματος) να απομακρυνθεί πάραυτα!

Η έκφραση έχει απαθανατιστεί στο τραγούδι «Υβρεοπομπή» του Φοίβου Δεληβοριά (βλ. παράρτημα). Εκεί ο εθνικός μαλάκας, αν και μελαγχολικός, εμφανίζεται να ανοίγει την υβρεοπομπή ως σημαιοφόρος όλων των βρισιών! Είναι πράγματι ο εθνικός μαλάκας η επιτομή της βρισιάς;

Σχέση εθνικού μαλάκα και απλού μαλάκα. Νομίζω για να γίνει ένας μαλάκας εθνικός μαλάκας χρειάζονται τρία πράγματα: α) ένταση, ποσότητα της μαλακίας, 2) αρχετυπικότητα, καθολικότητα, να αναγνωρίζουμε στον εθνικό μαλάκα όλοι τον εαυτό μας ως μαλάκα και γ) ειδική σχέση με σύμβολα του έθνους.

Αντιστοίχως, θα έλεγα ότι ο εθνικός μαλάκας είναι αφενός ο Υπερθετικός του μαλάκα, ο σε ποσότητα πολλά κιλά μαλάκας. Δηλ. θετικός: μαλάκας. Συγκριτικός: καλός μαλάκας. Υπερθετικός: εθνικός μαλάκας. Αφεδύο, είναι ο Άγνωστος Μαλάκας. Δηλαδή, όπως στον Άγνωστο Στρατιώτη του έθνους μπορούν να εκπροσωπηθούν όλα τα φανταράκια, έτσι στον εθνικό μαλάκα θα πρέπει να μπορεί να εκπροσωπηθεί η μαλακία όλων μας. Να μπορούμε βρε παιδί να του στήσουμε ένα μνημείο εθνικού μαλάκα, και να του καταθέτουμε στεφάνια.

Αφετρία, θα πρέπει να έχει μια ειδική σχέση με τους εθνικούς μας συμβολισμούς. Τον φαντάζομαι ως έναν λεβεντομαλάκα στο στυλ του Δημήτρη Παπαμιχαήλ - άντρα της εθνικής μας σταρ. Τον φαντάζομαι γενικά ως έναν μαλάκα που είναι Ελληνάρας, ίσως και ιντερνετομαλάκας e-λληνάρας. Στην ιδεώδη περίπτωση ένας ολυμπιονίκης μαλάκας

Όπως, όμως, λέει κι ο Έγελος, πρέπει να βρεθεί ένα «καθολικό συγκεκριμένο» για να εκφράσει αυτό το πνεύμα του λαού. Όπως δηλαδή η Αλίκη Βουγιουκλάκη ενσαρκώνει την ιδέα της εθνικής σταρ, κι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης την ιδέα του εθνικού γκαντέμη, πρέπει να βρεθεί κι ο εθνικός μαλάκας. Ύστερα από λίγη σκέψη, σκέφτομαι να προτείνω ως εθνικό μας μαλάκα τον Νομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη, αφού πληρεί και τους τρεις όρους. Ως επιλαχόντα σκέφτηκα τον Τέως Βασιλέα μας Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ, ο οποίος ως μαλάκας De Grecia, ως ολυμπιονίκης μαλάκας και ως συνδεόμενος με την εποχή της εθνικής μας σταρ Αλίκης Βουγιουκλάκη, θα εκπληρούσε ιδανικά τον τρίτο όρο. Όμως προτιμώ τον Ψωμιάδη, γιατί εκπληρεί ιδανικά τον δεύτερο όρο, ήτοι να εκπροσωπεί την μαλακία (αλλά και το μασκαριλίκι, το καραγκιοζιλίκι, το έξω καρδιά, το καλό παιδί, την λεβεντιά κ.ο.κ.) όλου του έθνους μας, που τον ψηφίζει ξανά και ξανά και τον απογειώνει σε δημοφιλία (κάτι που δεν ισχύει για τον Γλύξμπουργκ). Δεν κατάφερα να βρω άλλο πρόσωπο που να πετυχαίνει έτσι την εκπλήρωση και της έντασης και της καθολικότητας και της εθνικής ευαισθησίας του εθνικού μαλάκα, όσο ο Ψωμιάδης, κι έτσι τον ανακηρύσσω εκθύμως ως εθνικό μαλάκα!

Κυριολεκτικά, όπιο. Μεταφορικά, απαντάται στην έκφραση κάνε μόκο –η σύνδεση των δύο νοημάτων φαίνεται πολύ παραστατικά στο παρακάτω απόσπασμα από το διήγημα «Παναγία η Ρευματοκρατόρισσα» του Γιώργου Ιωάννου.

1. Τα φλόκια.

2. Τα σάλια που σου κρέμονται αφού ξέρασες μετά από απίστευτη κραιπάλη (συνήθως όταν έχεις πιεί ένα τελωνείο) και μοιάζουν λες και έχεις καταπιεί ένα παπούτσι του τένις.

Εκ των υστέρων (λίγο έως πολύ) χαρακτηρισμός λέξης, ή και σύντομης φράσης, που απεύθυνε σε συνομιλητή ή συνδαιτυμόνα του κάποιος, με σκοπό να του «την πει».

Πολυσχιδής χαρακτηρισμός προσώπων, εμπνευσμένος από τον ομώνυμο δικαστή (δημιουργία των John Wagner και Carlos Ezquerra, δημοσιευόμενο επί σειρά ετών στο πάλαι ποτέ «Αγόρι». Οι φήμες λένε ότι υπάρχει και ταινία με τον Σταλόνε, αλλά δεν το πιστεύω).

Ο Ντρεντ γενικώς αποδίδει δικαιοσύνη στο δρόμο, κοινώς δικάζει. Είναι ο τσαμπουκαλής, ο ευφυής και ετοιμόλογος, ο απρόσκλητος σχολιαστής και ένα σωρό άλλα.

Ειδική κατηγορία στην αντισφαίριση: Αυτός που καθαρίζει άσσους αφήνοντας τον αντίπαλο παγωτό!