Definitions (28003)
Showing 41-50 from 28003

Ο μαλάκας. Τόσο απλά.

Χρησιμοποιείται με τρεις τρόπους:

• Ως ευφημισμός. Κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, όταν υπάρχουν μπροστά μικρά παιδιά. Και καλά.
• Ως προσδιοριστικό ενός ειδικού τύπου μαλάκα-παλληκαρά, κομπορρήμονα και αφελούς. Δείγμα του κυνισμού των καιρών μας.
• Ως επιτατικό, ειδικά στη φράση είσαι και μαλάκας, είσαι και λεβέντης.

Σχετικά λήμματα: μαλάκας, λεβέντης, λεβεντομαλάκας

Ετυμολογία <γκρούβα [groove]

Γκρούβαλος χαρακτηρίζεται ο άνθρωπος ο οποίος συχναζει σε παραλιες κάνοντας ελευθερο κάμπινγκ, διασκεδάζει στα πανηγυρια με επιτυχίες του '40 ενώ είναι γυρω στα 20, αράζει σε ποταμια, λαγκαδια, καταρράκτες και βαθρες. Φοράει πεδιλο, ορειβατικό ή και τίποτα ενώ παραλληλα έχει τσακωθεί με κάθε είδους σαπούνι. Αγαπημένα χομπι : Καπνιζει στριφτό,τρακαπόλο ή σταχτοπουτανίτσα. γκρουβαρει αργοσχολα σε όλη του τη ζωη.

Συνώνυμα: αναρχοαπλυτος, φασαίος, χαλαίος, χίππης, φεστιβαλιστής, ακτιβιστής του καναπέ, διακοπάκιας

Δηλαδή πολύ, πάρα πολύ!

Σλανγκ ειρωνική παραλλαγή του «όσο πατάει η γάτα», που σημαίνει λίγο.

Χωροφύλακας. Ληστρική σλανγκιά της δεκαετίας του 1920 (νταξ, συν πλην), αγνώστου στον γράφοντα ετύμου. Λόγω όμως που ο τελευταίος αρέσκεται στη μαθηματική σκέψη, προτιμά να το σκέφτεται κάπως έτσι, αφού 5Χ5=25.

Πέραν των μαλακιών όμως, όποιος ξέρει τίποτις ετυμολογικώς σοβαρόν ας καταθέσει τον οβολόν του στα σχόλια εδώ από κάτου.

Οι χωροφύλακες δεν σταμάτησαν να πυροβολούν μέχρι που οι σφαίρες τους τελείωσαν, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα οι ληστές να διαφύγουν [...] Ύστερα από λίγο [...] οι άντρες του καταδιωκτικού αποσπάσματος άκουσαν κάποιον να τους φωνάζει: "Μπορεί, ωρέ εικοσιπενταράδες, να πάρετε τις κάπες και τα τσαρούχια μας αλλά τα κεφάλια μας δεν θα τα πάρετε ποτέ!"

Βασ. Τζανακάρης Οι λήσταρχοι. Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν. Εκδ. Μεταίχμιο 2015.

Το πιτσιρίκι, το μικρό παιδί, αυτός που φέρεται σαν μικρό παιδί, το σκανταλιάρικο, το ναζιάρικο. Χαϊδευτική αλλά και ελαφρώς ειρωνική η χρήση της από μπαμπάδες, μαμάδες και λοιπούς συγγενείς...

Παρόλο το προφανές, δηλαδή σύντμηση του «πιτσιρίκου», μάλλον ο πιτσιρίκος γεννιέται από αυτή!

Picka στα σλαβικά είναι το αιδοίο (Putka στα Βουλγάρικα, piçkë στα Αλβανικά) και η πιο χαρακτηριστική ίσως βρισιά των Σέρβων αλλά και Σλαβομακεδόνων είναι το pičku materno ή pičku mater δηλαδή της μανούλας σου το μουνί (τι πρωτοτυπία θα μου πείτε)!

Άρα, το πίτσκο με μια γερή δόση Ελληνικής ιδιοφυΐας, είναι το μουνάκι -> το γέννημα της μήτρας / μητρός -> το τέκνο -> το παιδάκι!

Χρησιμοποιείται αρκετά συχνά μέχρι σήμερα, στην Μακεδονία κατά κόρον, όπου γενικά απαντώνται πολλές σλάβικες λέξεις στο καθημερινό λεξιλόγιο.

Συνιστάται επίσης εάν επισκεφτείτε τις γείτονες μας χώρες να περιορίσετε την χρήση της στα απολύτως βασικά για αποφυγή παρεξηγήσεων, και αυτή την φορά δεν θα είναι πολιτικές! Όπως και προσέχετε πως παραγγέλνετε πίτσα...

Ακούσια ασίστ: vikar

Ο πούτσος, εις την Κυπριακήν.

Αριστεράντζα (θηλ. - επιτ.) και αριστεράντζας (αρσ.).

Μειωτικά - υποτιμητικά ο αριστερός πάσης φύσεως. Αν θέλουμε να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο, ο αριστερός που δεν κρατάει χαμηλούς τόνους, που διατυμπανίζει την ιδεολογία του με λόγους ή πράξεις, επιδεικτικά αντιπαρατιθέμενος σε φασίστες (πραγματικούς ή, συνήθως, κατά φαντασίαν) και λοιπούς πολιτικούς του αντιπάλους.

Η κατάληξη -άντζας είναι κατά βάση δηλωτική μεγέθους (βλ. ιταλ. -accio, π.χ. Μasaccio = ο μεγάλος Θωμάς). Δευτερευόντως δηλώνει και το τραχύ, το φοβεριστικό, το άσχημο, το αλλόκοτο (π.χ. Masaccio = ο μεγάλος το δέμας, βάναυσος και μουντρούκος Θωμάς).

Πολυφορεμένη, λιτή, περιεκτική κι ίσως αποκλειστική της ελληνικής πιάτσας ατάκα που μετουσιώνει μια κάποια ανωτερότητα με πινελιές συμπάθειας ή/και ζοχάδας του αποστολέα προς τον παραλήπτη.

Ελέγχεται παρόλα αυτά το ενδεχόμενο να αναρωτιούνται αλλοδαποί "me you found" και να εννοούν ότι "υπάρχουν άλλοι, πιο πρόσφοροι να πας να πεις το ποίημα, πως κατέληξες σε εμένα". Αν όντως χρησιμοποιεί την εν λόγω ατάκα άλλος λαός, τότε οι πιθανότητες είναι να τους την μάθανε Έλληνες.

Φοριέται άνετα απέναντι σε χαβαλετζήδες, απατεωνίσκους, θρασείς τύπους, γενικότερα απέναντι σε όποιον "πάσχει από ένδεια επιχειρημάτων" αλλά δεν το αντιλαμβάνεται.

Πλάτων: Γιώργο σε συζητάν δίχως "γιατί" και όχι άδικα.

Γιώργος: Αρχίσαμε..

Πλάτων: Δεν κάνω πλάκα, γκόμεναι συζητούν περί των προσόντων σου και ορκίζονται στις ανατομικές σου διαστάσεις.

Γιώργος: κόφτο ρε, δεν έχω όρεξη.

Ωτακουστής: Ισχύει, το έχω ακούσει κι εγώ.

Γιώργος: ρε ταγάρια, εμένα βρήκατε;

Γιώργος: Ρολεξάκι ντεητόνα; έχω και πατέκ φιλίπ.

Πλάτων: Άσε μας ρε φίλε.

Γιώργος: Τρακόσα ευρώ λόγω ανάγκης.

Πλάτων: Γνήσιο;

Γιώργος: Ναι με πιστοποιητικό.. Εμένα βρήκες;

Αρτέμης: έχω εικοσιεφτά δις χρέος στο Ελληνικό Δημόσιο

Πλάτων: Έλα! Για δεν κάνεις μια ρύθμιση;

Αρτέμης: Γιατί τους έχω δώσει εξακόσα δις να πληρώσουν τα χρέη της Ελλάδας και δεν τα δέχονται.

Πλάτων: Ανθέλληνες παιδί μου, εγκάθετοι κερατάδες που τους - να μην πω τι τους κάνει η γυναίκα τους. Έχουν πρόβλημα φύλου.

Αρτέμης: Εμένα βρήκες ρε;

Από το τούρκικο yalama: σπυρί στα χείλη, ίσως ο έρπης.

Μεταφορικά, ο κακόγουστος στη συμπεριφορά ή την εμφάνιση.

Ερώτηση που χρησιμοποιείται σαν απάντηση (κι όμως) / δήλωση / κριτική σε συγκεκριμένη κατάσταση, κατά την οποία ο ερωτών επιθυμεί να αφυπνίσει, διεγείρει, συνεφέρει, ή, κατ’ άλλη εκδοχή, να γελοιοποιήσει, ξεφτιλίσει, ξεπουπουλιάσει, ξεμπροστιάσει, το υποκείμενο.

Διότι έρχεται μια στιγμή στη ζωή καθενός, που οι απλές χαρές της καθημερινότητας του φαίνονται αναποτελεσματικές, ανούσιες, ρηχές και ο ίδιος νοιώθει «Άχθος Αρούρης». Μια ανύποπτη στιγμή που η Πύλη μισανοίγει και κάτι δυσδιάκριτο, φασματικό, σχηματοποιείται. Τότε σαστίζει, κάθεται παράμερα και σιωπά. Η ψυχή του, επιλήσμων, πλημμυρίζει από τις απαντήσεις στα ερωτήματα που καιρό πριν εγείρονταν επιτακτικά και από αμηχανία έναντι της ανυπακοής, της απειθαρχίας, της ανομοιομορφίας, του ανένταχτου, του περιθωριακού, του οκταώρου, της τεκνοποιίας, των μπατζανάκηδων, των λογαριασμών κινητής τηλεφωνίας, κάλυψε, με φροντίδες ευτελείς, όσο και θορυβώδεις, ικανές να μεταμορφώσουν το ουσιώδες σε ιταμό, ανύπαρκτο, ικανές να το εξατμίσουν.

Όταν λοιπόν βιώνει τη συναισθηματική κατανόηση της κατάστασης αυτής, νοιώθει ανόητος. Γνωρίζει ότι είναι ανέγγυος ωστόσο εκρήγνυται, δεν επιλέγει, ακολουθεί το πεπρωμένο του.

Αν ο ερωτών είναι τσμπιστοσύνης, η συζήτα λαμβάνει τέλος με τους δύο ήρωες να στρέφουν το βλέμμα προς το εσώτερο εγώ ατενίζοντας σκεφτικοί, ο καθείς με τις Ερινύες του τα απομακρυσμένα φώτα των προαστίων...

Αν ο ερωτών είναι εκδοχή δύο και το υποκείμενο μουρόχαυλο, τότε μένει άφωνο (σαν να μένει Παλαιών Πατρών και Γερμανού γωνία).

Αν είναι γατόνι, τότε ανταπαντά πάραυτα:
- Γιατί δεν σ' έχει γαμήσει ποτέ χοντρός;, ψηλός , λεπτός, κοκκινοτρίχης, βρωμοποδαράς, κτλκτλ.