Tagged definitions (1575)
Showing 681-690 from 1575

Συνήθης αναγραμματισμός και αντικατάσταση του «πούστης». Τοπικός ιδιωματισμός με την ίδια σημασία.

Ετυμ. 1: «Πού ίσταται;» δηλαδή πού στέκεται;
Ετυμ. 2: «Πού στη;» δηλαδή που στήνεται;

Από το ίστημι και από το στω προκύπτει: πούιστημι = πουστώ, όπως ο ωκεανογράφος - πειρατής. Όχι ο μεγάλος, ο άλλος με τα κωλοβυθόμετρα.

Επομένως, πούστης = πούιστς.

Νεαρό αρσενικό του μηρυκαστικού ζώου του γένους βους, με όλα τα φόντα για επιβήτορας.

Θρακιώτικη λέξη με ετυμολογία ίσως από το μπήγω αλλά και το μπαίνω.

Μπήκας στις θρακιώτικες βάλτες είναι και ο νεαρός αεί καυλωμένος αγροτινέιτζερ, που στο μυαλό του έχει πάντα το γαμήσι και τις γκόμενες, (ανεξαρτήτως επιτυχίας) και άλλα παρεφερνάλια (μηχανές, navarra, ξύδια, κλπ) αλλά γενικά τα ξύνει διαρκώς, είναι σελέμης, σαψάλης και μουρντάρης. Το βλέμμα του, μόλις ξυπνάει το μεσημέρι ομοιάζει με αυτό της αγελάδος.

Στα Ελληνέζικα μπήχτης.

Έκφραση αγανακτισμένης προσπάθειας αποπομπής ανεπιθύμητου τύπου, στην προστακτική.

Αρβανίτικης καταβολής.

Σημαίνει, «άντε φύγε από δώ», «α πάγαινε!» και «άει προχώρα». Άλλη συνώνυμη φράση το «άντε χάσου από μπροστά μου!».

Το ψαγμένο της υπόθεσης είναι ότι σχετίζεται με την «πορεία» και μοιάζει πολύ με αρχαιοελληνική προστακτική του νεότερου «άντε πορεύσου!».

Ακούγεται σε λατρεμένα χωριά της Βοιωτίας (Κυριάκι και πέρα), της Κορινθίας (Σοφικό και πάνω) κι αλλαχού.

Βαρύτατη κρητικιά κατάρα ταυτόσημη με το να σε βρει θανατικό και να ρημώσει το γένος και το σπίτι σου, βλ. The fall of the house of Usher.

Απαντάται και ως «συκιά να βγάλει το σπίτι σου».

Σημαίνει «αποκλείεται», «σιγά...», «πλάκα μας κάνεις».

Απαντάται κυρίως στη Λέσβο ειδικά στα κοντινά στη Μυτιλήνη χωριά (Μόρια, Παναγιούδα, Αφάλωνας, Πάμφιλα). Η προέλευση του είναι ασαφής.

Η αυθεντική προφορά του έχει ως εξής: Άλουγου κλαν'.

Η λέξη αστρέχα είναι βασικά τεχνικός όρος. Αντιστοιχεί στο κομμάτι μιας στέγης - κεραμοσκεπής συνήθως - το οποίο εξέχει από τον κυρίως όγκο του σπιτιού για λόγους προστασίας από το νερό της βροχής.

Πλην όμως, χρησιμοποιείται συνήθως ως επίρρημα - κάποιος πάει αστρέχα - για να περιγράψει κάποιον που περπατάει κολλητά με τον τοίχο, μπας και φάει καμιά σταγόνα βροχής λιγότερη, και σπανιότερα και ως ρήμα - κάποιοι αστραχούν.

Η προέλευσή της είναι από την θεσσαλική ύπαιθρο, συναντάται όμως και σε άλλα μέρη της ελληνικής υπαίθρου.

Μούσκεμα, στην αυθεντική βλαχολαρισαϊκή της υπαίθρου.

Ο ημίτρελος, αυτός που «δεν πατάει καλά», ο χαμένος στο διάστημα.

Από τον τοπικό προσδιορισμό σα πέρα (σα δώθε, σα κείθε, σα πέρα), δηλ. προς τα πέρα.

Συνώνυμο: ελαφρύς, αλαφρύς (τοπικό Β.Α. Αιγαίου)

Ο άχρηστος, ο ρεμπεσκές, αυτός που δεν ξέρει τη δουλειά του.

Πρόκειται για την πρώτη σε συχνότητα έκφραση υποτίμησης στη Λέσβο.

Σημασία πρέπει να δίνεται και στην προφορά του: το -ια- προφέρεται όλο μαζί προσθέτοντας από μπροστά και ένα ανεπαίσθητο -γ-.

Απάντηση στην προσφιλή των νεοελλήνων ερώτηση «από πού είσαι;» (βλ. και «τίνος είσαι συ;»), προκειμένου να διαμορφώσουν άποψη (sic) για το ποιόν κάποιου.

Η έκφραση λέγεται με καζαντζίδικη περηφάνεια και υπονοεί καταγωγή πάνω απ’ το αυλάκι = καλό παιδί (αλλά άτυχο).

Βέβαια, καίτοι πάνω απ’ το αυλάκι είναι και η Αθήνα κι ο Πειραιάς, που ανήκουν στη Στερεά Ελλάδα (Ρούμελη), ωστόσο αποκαλούνται συλλήβδην καταχρηστικά «χαμουτζία». Καίτοι ουδείς αμφισβητεί (ούτε ασχολείται με) το αν οι νησιώτες και οι Κρήτες είναι «καλοί αθρώποι» ή όχι, την έκφραση φαίνεται να έχουν οικειοποιηθεί αποκλειστικώς οι βορειοελλαδίτες.

Περί του ποίοι και γιατί θεωρούνται «καλοί αθρώποι» στην Ελλάδα, για να μην πλατειάζουμε (και για να μην ρίξω κανά γαμώσταυρο), ας λάβει τον κόπο ο αναγνώστης να κοιτάξει τα λήμματα-σχόλια-ορισμούς: απέκης, Eίδες Bλάχο; Σ' είδε πρώτος!, μένω στον τόπο κ.α.