Tagged definitions (7331)
Showing 6391-6400 from 7331

Έσχ(κ)ατο μπινελίκι, πολιτικό κυρίως, με το οποίο υβρίζεται νεκρός ή και εν ζωή συγγενής του. Κλασσικότερη περίπτωση το «σκατά στον τάφο του Μπακογιάννη», όπου εννοείται ο Παύλος Μπακογιάννης, σύζυγος της Ντόρας Μπακογιάννη.

Σύμφωνα με τον γούγλη, ορισμένοι από τους δημοφιλέστερους αποδέκτες σκατών στους τάφους τους είναι οι: Κεμάλ Ατατούρκ, Ιωσήφ Στάλιν, Ραούφ Ντενκτάς, Ιωάννης Μεταξάς, Ανδρέας Παπανδρέου, Σωκράτης Γκόλιας, Κωνσταντίνος Ηλιάκης, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος κ.ά.

Το συμπέρασμα, νομίζω, είναι ότι βρέχει σκατά στους τάφους δικαίων και αδίκων από την καφρίλα των Νεοελλήνων, ήτοι όχι μόνο σε τάφους τυράννων, εξουσιαστών, εθνικών εχθρών, αλλά και στους τάφους ανθρώπων των οποίων ο θάνατος υπήρξε εξόχως συμβολικός. Δημοφιλείς ρίμες, πάντως, είναι τα «σκατά, σκατά στον τάφο του Ντενκτά» (σίκ) και «σκατά, σκατά στον τάφο του Ζητά».

Πάσα (Δ.Π.): Βράσταμαν.

Χαλαρά, κουλ, χαλάρωσε, ήρεμα με τις αντιρρήσεις σου, μην επιτίθεσαι κλπ.

Φράση που εκστομίζεται προς τον συνομιλητή μας όταν αυτός αντιδράσει έντονα (οξύθυμα, επιθετικά, ειρωνικά, καυστικά, έξαλλος, μουτρωμένος κλπ) σε μια δική μας κουβέντα, είτε είπαμε μαλακία είτε είχαμε δίκιο.

Η φράση λέγεται και σκέτη, αλλά συχνά συνοδεύεται με τα εξής:
«καλά ντε, ~» «~ ρε» «~, δεν είπαμε και τίποτα...»
«~, δε σε είπαμε και καμπούρη» (μπαμπαδισμός)
κά

Πολλές φορές την λέμε προκαταβολικά, όταν ξέρουμε ότι θα μας την πούνε (παρ. 3).

Επίσης λέμε:
- «βάρα τον, τον μαλάκα» με την έννοια του «πάρ' τον από δω μην τον ακούω»
- «μη βαράτε τον Χ», δηλ. μην ξεσπάτε πάνω του (παρ.4)

Ξεχασμένη (και ουχί αδίκως) εϊτίλα, παρόμοια με το «χύσε Μήτσο να φτιάξουμε παστίτσ(ι)ο», καθώς και με το περίφημο παρεμφερές στιχάκι «φύσα αγέρα φύσα, να στεγνώσουνε τα χύσ(ι)α» ή «φύσα αγέρα φύσα, για να στάξουνε τα χύσ(ι)α» (το οποίο, κατ' εμέ, δεν βγάζει νόημα), κλπ.

Από αυτά που λέγονταν κάποτε είτε στα τσοντάδικα ή, πιο διαδεδομένα, για να δείξουμε και καλά ότι τολμάμε να μιλάμε πρόστυχα.

Έκφραση που χρησιμοποιείται για να δείξει το σταδιακό σπάσιμο νεύρων.

Σου λιμάρω τα νεύρα, δηλαδή σου ροκανίζω την υπομονή σε σημείο που σ' τα κάνω τόσο κοφτερά που κόβουν με το παραμικρό, σε σημείο που έχουν αρχίσει και διαγράφονται. Σ' τα κάνω κρόσσια αλλά με διάρκεια, λάου λάου. Σ' τα κάνω τσατάλια αλλά με σχέδιο να σου αποδομήσω τη λογική σκέψη και να ανατρέψω την κοσμοθεώρηση για το ζεν και τον ταοϊσμό.

Εδώ το ζητούμενο δεν είναι ένα απλό σπάσιμο αρχιδιώνε, αλλά το σπάσιμο του τσαμπουκά. Να ξεχάσει ο άλλος ποιος είναι. Να βγει από τα ρούχα του, να ξεχάσει το όνομά του. Είναι αυτό που λένε «και πες πες, μας τα 'κανε φραπές», αλλά στο πιο σπασαρχίδικο.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν μια κλίση σε αυτό, π.χ πολιτικοί, συνδικαλιστές, μικροπωλητές, επιχειρηματίες, υπάλληλοι τηλεφωνικών κέντρων κλπ. Απαιτούνται ιδιαίτερα προσόντα για να σου ροκανίζουν σιγά σιγά την ηρεμία. Μουρμούρα, γκρίνια και πολλά άλλα όπλα που διαθέτουν στην φαρέτρα τους κυρίως εκπρόσωποι του ασθενούς φύλου.

Δεν μασάω την πούτσα μου, δεν παίρνω χαμπάρι τίποτα, δεν καταλαβαίνω Χριστό.

Θα πρέπει να δοθεί μια απαραίτητη διευκρίνιση προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Η ψωλή δεν θεωρείται κρεμασμένη απλώς (δηλαδή πεσμένη, ξέγκαυλη), αλλά κρεμασμένη στη ζώνη, από όπου βγαίνει πολύ πιο εύκολα ώστε να γαμήσει όποιον ενδιαφέρεται και πααίνει γυρεύοντας.

Επειδή υπάρχουν περιθώρια παρεξήγησης, αλλά και από την άλλη αν η φράση λεγόταν με ενσωματωμένη επεξήγηση, σε στυλ «έχω την ψωλή κρεμασμένη στη ζώνη» θα έχανε πολύ ακουστικά, θα πρέπει να λέγεται «έχω την ψωλή κρεμασμένη» και ταυτόχρονα να υπάρχει κατάδειξη της ζώνης (στο σημείο που έχουν το θηκάρι του όπλου οι αντερκάβερζ).

Φράση ισοδύναμη της αρχίδια μάντολες, ασήμαντα πράγματα, τρίχες.

Τρέχα γύρευε τρεχαγυρευόπουλος, καλά νταξ, πιάσ' τ' αυγό και κούρεφ' το, άντε βγάλε άκρη, κττ.

Με κοπριά και καλό πότισμα, τα ζαρζαβατικά φτουράνε καλά.

Βουκολικόν και κλασικόν.

Όταν κάποιος δεσμεύεται ότι δεν θα κάνει κάτι (συνήθως πολιτικός), όμως και μόνο η αναφορά μας προϊδεάζει ότι τελικά θα γίνει.

Κάνοντας ότι δεν μυρίζω τη μπόχα. Έτσι μόνο καταφέρνω, εφόσον η στιγμή το επιτάσσει, να πραγματοποιήσω κάτι εξαιρετικά δυσβάσταχτο.

Πολύ φορέθηκε η έκφραση αυτή στις φετινές επαναληπτικές εκλογές.