Tagged definitions (7331)
Showing 6811-6820 from 7331

Κλασικό (αυτο)σαρκαστικό τσιτάτο για συχνά επαναλαμβανόμενα κωμικά ή δυσάρεστα συμβάντα. Διότι το δις εξαμαρτείν ανδρός λολαδερού εστί.

Μπαμπαδισμός ολκής.

Αυτή την προφανούς ετυμολογίας κακιά λέξη την είχα ακούσει (και χρησιμοποιήσει, αλλά μην το πείτε κανενού) μερικές φορές στα ογδοενενήνταζ και παναπεί με τσίτα τα γκάζια, μαλλιοκούβαρα. Μη γκάνετε το γκόπο, δε γουγλίζεται ούτε την έχω βρει πουθενά αλλού. Οπότε την καταθέτω έτσι για να υφάρχει, κι όποιος ξέρει τίποτις, εδώ από κάτου είναι τα σχόλια.

Πιάνω κάποιον επ' αυτοφώρω να κάνει κάτι (συνήθως) κακό.

Έχει σχέση με ανέκδοτο: Ένας γύφτος πάει σε ένα όμιλο γυμνιστών. Πάει να πληρώσει ο γύφτος και η ταμίας με την φιλενάδα της βάζουν τα γέλια. Τον ρωτάνε τι γραφείς στον πούτσο σου; ΞΙΔΙ; Και απαντάει ο γύφτος, Όταν σηκωθεί γράφει «Η ΝΙΣΣΑΝ σας εύχεται κάλο ταξίδι!»

Το λέμε όταν διώχνουμε κάποιον ή τον αφήνουμε να φύγει αφού τον έχουμε γαμήσει και με ξίδι για να τσούζει. Ας πούμε όταν μια ομάδα φεύγει από το γήπεδο αφού έχει χάσει. Σε μια φάση «και τώρα / μπορείτε / να πα να γαμηθείτε». Ή όταν μια ομάδα αποκλείεται σε αγώνα νοκάουτ.

Λέμε και «πούτσα ξίδι και κοψίδι» για κάποιον που είναι βλάχος αλλά γαμάει κιόλας.

Από τον tsimpatone.

Κατά τον μπαρμπα-Λουντέμη, πρόκειται για τουρκισμό αηδή και ανεπίτρεπτο, για χαμιτισμό και ατατουρκισμό του αισχίστου είδους και άλλα τέτοια τερπνά.

Με μια ψυχραιμότερη ματιά, πρόκειται για ένα παράγωγο της πολυσήμαντης τουρκικής λέξης taraf. Στο λεξικό μετράω 7 σημασίες όπως πλευρά / μεριά / όψη κλπ. Κυριολεκτικά tarafιndan σημαίνει «εκ μέρους του», «από την πλευρά του».

Με τον ερχομό της κατά δω η λέξη αποκτά τη νέα σημασία της γεωγραφικής προέλευσης / καταγωγής, και απ' όσα βλέπω, μόνο αυτή. Ωςεκτουτού, στα ελληνικά συντάσσεται με τοπωνύμιο το οποίο προηγείται της λέξης και αποδίδεται ως «από....μεριά».

Μάλλον ρετρό υποκοσμιακή σλανγκ θα τη χαρακτήριζα, αν και πριν 15-20 χρόνια είχα ακούσει στη ροή του λόγου μη τουρκόφωνης και μη τουρκομαθούς καλλιεργημένης σαλονικιάς φίλης τη φράση «Ισταμπούλ ταραφιντάν» ως δηλωτική σχέσης με / προέλευσης από την Πόλη. Δεν ξέρω αν είναι σε όποια χρήση στη Σαλονίκη πχ. Ας μιλήσουν οι βόρειοι.

Λέγεται για περιπτώσεις που κάποιος μπορεί με μια απότομη έως βίαιη κίνηση να οδηγήσει σε θάνατο ή διάλυση ένα πρόσωπο ή μια συλλογικότητα, λ.χ. μια χώρα. Φανταζόμαστε κυρίως περιπτώσεις, όπου ένας ασθενής κρατείται τεχνητώς στη ζωή επιβοηθούμενος από μηχανήματα, οπότε το να τραβήξεις την πρίζα σημαίνει να σκοτώσεις έναν ήδη πεθαμένο, ο οποίος δεν μπορεί να ζήσει με τις δικές του δυνάμεις. Από την άλλη, δυνητικά το τράβηγμα της πρίζας θα μπορούσε να έχει και θετική επίδραση καθώς θα βοηθήσει κάποιον είτε να σταθεί μόνος του στα πόδια του, ή να διαπιστωθεί ο θάνατος και να πάμε γι΄ άλλα.

Στην Ελλάδα της κρίσης, χρησιμοποιείται ad nauseam από ένα κυρίαρχο ντίσκουρς (που λέμε και στα Χανοχώρια) που θέλει να εξάρει την ισχύ ενός ηγέτη με πυγμή που τραβάει την πρίζα και κλείνει μη υγιείς οργανισμούς. Η πρίζα που κρατάει τον ασθενή στη ζωή είναι συνήθως κρατικές επιχορηγήσεις, κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δάνεια κ.τ.λ. Αντιστρόφως, μπορεί να υπάρξει και έκκληση να «μην τραβήξει» ο ηγεταράς την πρίζα, για να μην έχουμε χειρότερα.

Μια χαρακτηριστική και πολύ διαδεδομένη περίπτωση των παραπάνω είναι η έκκληση «Μέρκελ, τράβα την πρίζα!» ή ακόμη πιο εμφατικά «Μέρκελ τράβα την πρίζα τώρα!», «Μέρκελ, τράβα την πρίζα χθες!», που δίνει κάμποσα χτυπήματα στον γούγλη, αλλά ακόμη περισσότερο είναι συνήθης κοινός τόπος στα κοινωνικά μήντια. Αν και υπάρχει μία μειοψηφία τζημεροφρόνων και ας πούμε ακραίων νεοφιλελέδων που εννοεί την έκφραση απολύτως κυριολεκτικά και ειλικρινώς, με την έννοια ότι πιστεύουν στα αγαθά της δημιουργικής καταστροφής, μέσα από την οποία προχωρά ο καπιταλισμός χωρίς οίκτο προκειμένου να επέλθει η ανάπτυξη, οι περισσότεροι λένε την έκφραση με ένα είδος φροϋδικής ενόρμησης προς θάνατον (Todestrieb που λέμε και στο χωριό μου), ήτοι όταν παρατηρείται ένα εξαιρετικό κοινωνικό κακό προσιδιάζον στα ελαττώματα του Νεοέλληνα και διαπιστώνεται ότι η κατάσταση δεν επιδέχεται βελτίωσης και δεν υπάρχει σωτηρία σ' αυτόν τον κόσμο, επικαλούμαστε την Μέρκελ δίκην εξολοθρευτή αγγέλου να μας κάνει την ευθανασία, γιατί δεν αντέχουμε άλλο αυτή την ζωή και αυτήν την χώρα κατά το «ἀποθανέτω ἡ ψυχή μου μετὰ τῶν ἄλλων σκύλων». Με αυτήν την σημασία, η έκφραση τίθεται συχνά στα κοινωνικά μήντια στο τέλος περιγραφών για κακώς κείμενα χαρακτηριστικά των Νεοελλήνων τα οποία μας εκτζημερώνουν.

Νεόκοπο κράξιμο προς θείτσες, λυκόπουλα και άλλους ασχετίδηδες που μας κάνουν τα αρχίδια αερόστατα καθώς πελαγοδρομούν με τις ώρες μπροστά απ' το ΑΤΜ.

Ισχύει και για αργοκάραβα και ρεητσαρλίνες σε δημόσιες υπηρεσίες που χειρίζονται τον κομπιούτορα πιο αργά απ' τον θάνατο.

Η κλασική παραγγελία στα σουβλάκια. Το απόλα είναι πλέον μία λέξη όπως το παρόλο, το μολονότι κτλ. Ή όπως λέμε πουτανασγιός.

Το λέμε όταν ζητάμε από πριν συγγνώμη για κάτι που θα πούμε που μπορεί να είναι άκομψο, ή να μην συμφωνεί με αυτό που πιστεύει ο άλλος και οι περισσότεροι. Όχι και πολύ συγγνώμη δηλαδή, γιατί συνήθως θέλουμε να την πούμε σε κάποιον και να διαφωνήσουμε έντονα και λέμε το σόρι για ξεκάρφωμα.

Παλαιάς κοπής χαρωπή αναφώνηση που ακούγεται από τους γύρω, όταν από κάποιον, άθελά του, πέσουν κέρματα στο πάτωμα κάνοντας θόρυβο.

Είναι ταυτόχρονα και ...αγχωτικό πείραγμα προς τον απρόσεκτο, γιατί αφήνει να εννοηθεί πως όποιος μαζέψει πρώτος τα πεσμένα κέρματα, τα κρατά για τον εαυτό του.

Απηχεί το γνωστό έθιμο:
Κατά τη διάρκεια του Μυστηρίου της Βάφτισης, μόλις ο παπάς ανακοίνωνε το δήθεν από το νονό επιλεγμένο όνομα του νέου χριστιανού (ή της νέας χριστιανής), τα πιτσιρίκια που παραβρίσκονταν, έτρεχαν μπουγιοειδώς ποιο θα το πρωτοανακοινώσει φωνάζοντάς το, στον πατέρα ή σε κάποιον στενό συγγενή, συνηθέστερα στον παππού ή στην γιαγιά, το όνομα του οποίου έπαιρνε το νεοβάπτιστο.

Εκείνος ανάλογα με το πόσο χαρούμενος ήταν που «άκουγε» το όνομά του, χαρτζιλίκωνε τον πρωτάγγελο δίνοντάς του κάτι στο χέρι και πετούσε προς το νάρθηκα (ώστε να μην ενοχληθεί απ’ τον επακόλουθο εύθυμο σαματά το εκκλησίασμα) κέρματα που έπεφταν στο δάπεδο κάνοντας θόρυβο.

Απ’ τα πιτσιρίκια, τα πιο γατόνια προλάβαιναν να αρπάξουν κάνα δυο κέρματα στον αέρα κι όλα ορμούσαν στα πεσμένα ποιο θα αρπάξει τα περισσότερα.

Τουλάχιστον στις πόλεις, το έθιμο έχει ατονήσει αν όχι εκφυλιστεί· μόνο τα πιτσιρίκια του πολύ στενού οικογενειακού κύκλου χαρτζιλικώνονται διακριτικά και με χαρτονομίσματα. Κι αυτό αν. Η σημερινή πιτσιρικαρία δεν έχει μάθει να καταδέχεται να βγάζει χαρτζιλίκι με τέτοιους ..μπρουτάλ τρόπους.

Ο όρος τείνει να αντικατασταθεί από την πικρή, ειρωνική, σαρκαστική -όπως την εκλάβει κανείς- αλλά πάντα πολιτικολογική μπηχτή «λεφτά υπάρχουν!!».