Tagged definitions (7331)
Showing 6921-6930 from 7331

Υποτιμητική έκφραση για τους κάτοικους της Σαλαμίνας. Ο όρος σατιρίζει το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς υπηρετούν στο ναύσταθμο και ονειρεύονται να αποκτήσουν κάποτε τον τίτλο του οπλονόμου.

Κατά το με πιάνεις;, αλλά πιο αλήτικο και πιο επιτακτικό.

Χρησιμοποιείται στο τέλος της πρότασης ή για να τονιστεί κάποιο απ' τα προηγούμενα λεγόμενα του ομιλούντος, το οποίο δεν έγινε κατανοητό.
Εάν βέβαια θεωρούμε ότι λέμε κάτι το οποίο εκ των προτέρων δε θα γίνει κατανοητό λόγω υψηλοσύνης της σκέψης μας, απλά κοτσάρουμε και ένα λέμε στο τέλος της πρότασης, έτσι. Επειδή το λέμε, λέμε.

Από τις πιο αγαπητές αλπατσινικές ατάκες, προέρχεται από το Scarface (1983): το σπίτι του Αλ Πατσίνο, (Τόνυ Μοντάνα στην ταινία) ήταν περικυκλωμένο και γεμάτο με οπλοφορούντες τυπάδες, οι οποίοι εισέβαλαν μέσα, ο Αλ Πατσίνο είχε τα δικά του εκείνη τη στιγμή-μην τα λέμε και όλα, δείτε την ταινία- μέχρισότου τους αντιλαμβάνεται, βγαίνει έξω με το Καλασνικοφάκι του και κάνει παπάδες λέγοντας την προαναφερθείσα ατάκα.
Χρησιμοποιείται όπως και στην ταινία, με την έννοια πάρ' τ αρχίδια μου και πες και ένα γεια στην τσαπουλίνα μου. Λέγοντάς το, μπορείς να πουλήσεις από ταινιογνωσία, αγγλοφωνία και τσαμπουκά μέχρι και την πλήρη απαξίωση. Και νιώθεις πολύ γαμάτος εκείνη τη στιγμή.
Αλ Πατσίνο πάντως δε γίνεσαι.

Πίνω μπάφο αραχτός. Το αραχτός εννοείται λόγω μαστουρίασης. Δηλαδή αράζω=πίνω μπάφο.

Αλλά: στην προστακτική, κατά το άραξε την πέτσα σου, το ''άραξε'' σημαίνει είτε ''βολέψου, κάτσε κάπου βολικά'' είτε ''χαλάρωσε, όλα θα πάνε καλά'', είτε ''μη μου το παίζεις μάγκας, κόψε λίγο'', είτε ''ποιος νομίζεις ότι είσαι, χαμήλωσε λίγο ντεσιμπέλ και υφάκι''.

Ναι, χρησιμοποιείται πολύ, χρησιμοποιείται συχνά, και με διάφορους τρόπους, κάθε στιγμή που μιλάμε, μία καινούργια σημασία του ''άραξε'' χρησιμοποιείται κάπου ανά την Ελλάδα.

*Οι χρήστες του ''άραξε'' συντέμνονται σε τρεις κατηγορίες:
α) Αυτοί που αράζουν μπαφοπίνοντας -οπότε και έχουν ένα ρήμα εύκαιρο για όλα
β) Αυτοί που θέλουν να είναι εκείνοι που θα πουν ''άραξε'' στον άλλον, ώστε ο άλλος να αράξει εξαιτίας τους και να νιώσουν βαθιά ικανοποίηση
γ) Και τα δύο σε ένα (άραξε ρε)

Συνθηματική μπουρδελοσλάνγκ για την εκσπερμάτωση, κυρίως όταν αυτή προκαλείται από φραπέ δια χειρός (ή ποδός) επιδέξιας φραπεδιάρας σε φραπενείο, φραπενέ, ή άλλο ευαγές ίδρυμα που σερβίρει καφέ.

Εκ του αγγλικάνικου happy ending. Βλ. επίσης: τέρμα.

Σ.ς..: αναρτάται προς τιμήν της 6ης επετείου της Παγκόσμιας Ημέρας Frappernité και αφιερούται στους φραπελημματογράφους του σλανγκρρ με προεξέχοντα τον χαμένο σλανγκοδράκο Gatzman.

Ισπανικά και κλαρίνο, δηλαδή, βυζομαλακία και τσιμπούκι, είναι το δίπτυχο μόρφωσης και καλλιέργειας των θηλέων νέας κοπής που βρίσκεται στον αντίποδα του «γαλλικά και πιάνο» (ενώ είναι συνώνυμο του σλανγκοπολιτογραφημένου ειρωνικού με γαλλικά και πιάνο). Στα διαδίχτυα η φράση κυκλοφοράει κυρίως σε συμφραζούμενα μιζερομίζερων ανδρών που ξιφουκλούν επειδή τα καλά κορίτσια όταν μεγαλώσουν εξελίσσονται εις πουτάνας.

Αυτό που μου αρέσει στην έκφραση είναι ότι ακόμα κι αν αφαιρέσεις τα σεξουαλικά νοήματα μια χαρά στέκει ως περιγραφή ενός λατέρνατιβ λαϊφο-στάιλ.

...ή «σα να έφαγε σκατά μικρός και τού 'μεινε», εννοείται, η μιζερομίζερη γκριμάτσα αηδίας, ξινίλας, έως και ξινίχλας. Ο συνοφρυωμένος πρωκτός; Το δυσκοίλιο βλέμμα; You get the αηδία...

Αναφέρεται σε όσους, από αβυσσαλέο σνομπισμό, αχαλίνωτα κόμπλεξ και τη δική μας μεγαλοψυχία-μεγαλομαλακία που τους το επιτρέπουμε, έχουν αναρριχηθεί και ταυτόχρονα καταβαραθρωθεί ψυχολογικά στον απόπατο κοινωνικής υποχονδρίας όπου όσα θυμίζουν λαό, ελευθερία και γενικό συμφέρον σε αηδιάζουν.

Ίουουου, αχ καλέ [ομοφοβικός ο συγγραφέας εδώ], κοινωνία!

Ειλικρινής ερώτηση: Μήπως είναι αμερικλανιά;

Και «τρυφερή είναι η νύχτα», καμία σχέση. Οι ορισμοί του γραφικού των Papara και Dirty talking είναι υποδειγματικοί. Αλλά δεν έχει να κάνει!

Ήταν μια εποχή που την ονόμασαν «Εκσυγχρονισμό» και η Ελλάδα τότε ήτανε «Ισχυρή». Η άλλη όψη του νομίσματος ήταν ασφάλουσλυ η άνοδος του λάιφστάιλ και των νέας κοπής καθωσπρεπισμών και καθωσδενπρεπισμών (κατά το «αμφορείς εντάξει, αλλά αν δε φορείς»; Τζόνυ Βαβούρας). Μια σούπα-μούπες σύμφυρση παχυδερμικά επιδερμικών συμπεριφορών και προσεγγίσεων στο ζην. Βλ. και το λήμμα νεοφιλελέρα.

Η κατηγορία-κατηγόρια «γραφικός» επιστρατεύθηκε προκειμένου μέσα από την καρικατουροποίηση τους να διαολοστέλνονται συνοπτικώς (να απονομιμοποιούνται κοινωνικά) αξίες και πρακτικές που χαλούσαν τη σούπα: έτειναν προς τη γραφικότητα όσοι κατέβαιναν σε πορείες και «φώναζαν», όσοι ασκούσαν κριτική στην τεχνοκρατικοποίηση του επαγγέλματός τους, όσοι «νοσταλγούσαν» ένα λιγότερο εμπορευματοποίημενο ποδόσφαιρο κ.τ.ο. Αλλά θα πρέπει να γίνουμε γενικώς πιο καχύποπτοι. Γενικά «γραφικότητα» χαρακτηρίστηκε ότι κι αν έκανε κανείς διαφορετικό ή παλιομοδίτικο εκτός κι αν το έκανε από άποψη, δηλαδή, ήταν κάπως φτασμένος (είχε έτοιμο κοπάδι να τον εξυμνήσει - βλ πχ θεατράνθρωπος) ή σε τροχιά ανόδου, δηλαδή, αν μέσα από αυτό είχε καταφέρει να κερδίσει χρήματα ή είχε καταφέρει να γαμήσει/θεί. Γραφικοί όσοι επέμεναν στο παλιό αμάξι επειδή δεν είχαν ανάγκη επίδειξης, γραφικοί όσοι έμειναν στο χωριό επειδή το αγαπούσαν κι όχι επειδή έφτιαξαν έναν αγροτουριστικό ξενώνα, γραφικοί όσοι φορούσαν άσπρες φανέλες χωρίς να έχουν μπράτσα και ξυρισμένο στέρνο (εσχάτως και τατού). Κλπ κλπ.

[ΠΡΟΣΟΧΗ: Το χαρακτηρισμό «γραφικός» άρχισαν να φλερτάρουν (καπηλεύονται;) πολλοί που δεν τους είχε δα εντελώς τελείως ξεβράσει ο καιρός και η ιστορία, αλλά που τους συνέφερε να καμώνονται πως τους έχει. Είναι εκείνοι που, αν δημοσιολογούσαν, έλεγαν και λένε με μισοκακόμοιρο ύφος: «Μας λένε γραφικούς, αλλά...». Η γραφικότητα και η εκλεχτική συγγένεια προς το καλτ ήταν/είναι σε αυτήν την περίπτωση μια μορφή εκπροσώπησης και κοινωνικής νομιμοποίησης συμπεριφορών - περιπτώσεις από βιζιτούδες της σόου βυζ που διαφημίσαν εαυτές προτάσσοντας την ελλεεινίδικη τσαχπινοπουτανιά, μέχρι εθνικιστοπατριώτες που της μίλησαν της καρδιάς του νοικοκυραίου, ποινικολόγους που μέσα από τη γραφικότητά τους στέλνουν στην πιάτσα το μήνυμα ότι υπερασπίζονται και το διάολο τον ίδιο, αλλά και κουκουέδες που συνέχισαν να σηκώνουν την μπαντιέρα της εργατικής τάξης, της ιδιόμορφης, δηλαδή, και με το αζημίωτο συμμετοχής τους στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό («εμείς, εμείς, οι μόνοι συνεπείς» που λένε τα ΚΝΑΤ). Κλπ κλπ.]

Οπωσδήποτε η βρισιά γραφικός φορέθηκε στα ΜΜΕ και στον καθημερινό λόγο πολύ όπως λέει κι ο Ντέρτυ στον ορισμό του και κατέληξε να σημαίνει στον κυρίαρχο λόγο, διαταξικά και διηλικιακά, στην πόλη και στο χωριό, απλά τον «μαλάκα», τον yet-to-be απόβλητο.

Υπήρξε αντίσταση; Ναι, υπολειμματικά, την μαρτυρεί η φράση «γραφικά είναι τα Άγραφα» που έχει και παρήχηση και λέει και την αλήθεια για τα πραγματικά υπέροχα Άγραφα. Αν κάποιος κατέθετε τη γραφικότητα ως μομφή για κάτι που δεν του άρεζε, του' λεγε ο γραφικός, αν ήξερε τη φράση: «γραφικά είναι τα Άγραφα», και τελείωνε τη συζήτηση περί γραφικού ή μη.

Με την κρίση αλλάξανε τα κόζα: η αντιμνημονιακή γραφικότητα έγινε πολυχαϊδεμένη θεμιτή πολιτική αντίδραση. Αλλά και η υποστήριξη του μνημονίου έγινε κι αυτή γραφικότητα. Επίσης αλλάξανε τα πράγματα και με τους χίπστερς, προφ για να παραμείνουν τα ίδια.

Κλασική ερώτηση κρίσεως σε ξερόλες και ξερόλισσες, πρήχτες, μπαραμπάγκους που μας τα κάνουνε τσουρέκια, μεσοπαράωρους (μισόχαζους) και εν γένει όλα τα συναφή είδη.

Κοζανίτικα: ζγιαζ' απ' τ'ς κουνιστές: φέρνει προς γκέι, γκεουλίζει.