Definitions (28387)
Showing 7021-7030 from 28387

Με έχει εκνευρίσει, κουράσει κάτι ή κάποιος σε σημείο βρασμού.

Η έκφραση προκύπτει από την αίσθηση ότι την ώρα της φούντωσης νιώθεις όχι μόνο τα νεύρα σου να τεντώνονται, αλλά και ένα ξύσιμο / κάψιμο στα άντερα λες και τα τρίβει η μάνα σου με τον ξύστη της ντομάτας. Η φράση εντοπίζεται στα 80 's , είναι του τύπου «Άντε σπάσε», «ψώνιο η κατάσταση» «έφαγα φλας» και άλλες τέτοιες ρετρό ... Πρώτη φορά την εντοπίζουμε και διαδίδεται με ταχύτητες φωτός στους «Απαράδεκτους», από ποιαν άλλη ... μα φυσικά τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, η οποία δίνει ρεσιτάλ γλωσσοπλασίας... Ακολουθεί ταγκάρισμα τσε λινκ ...

Λέξη που απαντάται κυρίως στη Β. Ελλάδα και χρησιμοποιείται κυρίως για γυναίκες μπαμπάτσικες, νταρντάνες καλοθρεμμένες, εύσωμες, ψηλές και δυνατές.

Στα παλιά τα χρόνια, μια μπαμπατζάνα γυναίκα, εύρωστη για τα δεδομένα της φτώχειας, θεωρούνταν ιδανική σύντροφος τόσο για τεκνοποίηση, όσο και για δουλειές «για τα χωράφια» και την κτηνοτροφία που απαιτούσαν φυσική αντοχή και δύναμη.

1. Δειλιάζω, κάνω σαν την κότα (ή σαν την κοτούλα για μάξιμουμ προσβόλα). Το οικόσιτο πτηνό ονόματι Gallus Gallus domesticus είναι οντολογικά συνυφασμένο με την δειλία, όπως κι άλλα όντα του ζωικού βασιλείου, είναι σλανγκικά ταυτισμένα με άλλες ιδιότητες του ανθρώπινου χαρακτήρα, π.χ. η αλεπού με την πονηριά, ο σκύλος με την επιμονή, η γάτα με την ευστροφία κ.α.

2. Διστάζω να προβώ εις μία ενέργεια, όχι τόσο από φόβο, όσο από τ' ότι το αποτέλεσμα της ενέργειας είναι σε μεγάλο βαθμό στανταρισμένο εκ των προτέρων. Ως εκ τούτου, το να δηλώσω ότι κοτεύω σημαίνει ότι βαστάω και μια πισινή για να μη φάω νίλα, τουλάχιστον έως ότου ξεπεράσω τους όποιους δισταγμούς μου και αποφασίσω να προκαλέσω την μοίρα.

Από την κότα, αρχ.< κόττος (πιθ. πετεινός, κόκκορας).

Γαμιέμαι (όχι εγώ, η έκφραση το λέει) τόσο πολύ και με τέτοια ένταση, ώστε εξουθενώνω το πέος του εραστή μου, και οριακά του το αφαιρώ, λειτουργώντας έτσι ως μια ιδιότυπη vagina dentata. Λαδή τον «ευνουχίζω» με το να κορεστεί απολύτως από την ποσότητα του γαμησιού που μου έχει ρίξει, ώστε μετά να φύγει και να μην του σηκώνεται πια, να έχει εκλείψει η ερωτική του επιθυμία. Φωτορεαλιστικώς, φανταζόμαστε μια τέτοια δύναμη της κίνησης φίκι-φίκι, ώστε να επισυμβαίνει αποκόλληση της πούτσης. Το α' συστατικό ξε- παραπέμπει στο ξεσκίζω, αλλά με την έννοια ότι η/ο ερωμένη/-ος ξεσκίζει τον εραστή με τον κώλο. Βεβαίως, ακόμη και αν δεχτούμε ότι ο εραστής «ευνουχίζεται» ψυχολογικώς (το τσαμένο), ή κατσιάζεται, σε καμία περίπτωση δεν τον χάλασε, οπότε από την μεριά του ερώντος η έκφραση έχει θετικό πρόσημο.

Η έκφραση μπορεί να σημαίνει και μια αντιστροφή του διπόλου ενεργητικός-παθητικός, ώστε να εμφανίζεται ως ενεργών ο δεχόμενος το γαμήσι. Πλην μάλλον δεν πρόκειται για κάποια προοδευτική έκφραση νέας κοπής τ. ρίχνω δυο μουνιά, που δείχνει την θαυμαστή πρωτοβουλία της ερωμένης, παρόλο που και στις δύο περιπτώσεις έχουμε μια ενεργητικότητα του θήλεος που λειτουργεί ευνουχιστικά για το άρρεν. Ούτε και πρόκειται για κάποια εναλλακτική υπέρβαση της μονοτροπίας του φις - πρίζα. Στην έκφραση ξεπουτσιάζω έχουμε περισσότερο τον κλασικό σεξιστικό στιγματισμό της/του ερωμένης/-ου που δρα ως αδηφάγα μητρομάνα. Χαρακτηριστικό ότι η έκφραση χρησιμοποιείται συχνά για μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες χήρες, ζωντοχήρες, παπαδοξηλώτρες, που υποθέτουμε φαντασιωτικώς ότι θα μας ξεπουτσιάσουν λόγω στέρησης.

Χρησιμοποιείται, επίσης, για να πούμε ότι κάποιος είναι κωλόφαρδος, τυχερός, λ.χ. σε αθλήματα.

Το φιλικό / συμπονετικό / αγαπησιάρικο / κατανόησης και συμπάθειας / οίκτου / παρηγορίας / συνδυασμός των ανωτέρω, χτύπημα της παλάμης στο άνω μέρος του τριχωτού της κεφαλής κάποιου.

Δεν είναι ακριβώς ηχοποίητο (όπως στον άλλο ορισμό), είναι προφ περισσότερο η υπόθεση του «πως θα ακουγόταν αυτό το χτύπημα της κεφαλής εάν είχε ήχο». Το χτύπημα είναι απαλό, ενίοτε συνοδεύεται στο τελείωμά του από μικρής διάρκειας χάιδεμα της κεφαλής και ταυτόχρονα παρηγορητικά γλυκόλογα. Χρησιμοποιείται μόνο με αγάπη και προδέρμ.

Έκφραση που παγίως χρησιμοποιείται αρνητικά, ή ερωτηματικά και εις τον μέλλοντα, για να χαρακτηρίσει την ιδιόμορφη πολιτειακή κατάσταση της χώρας μας, ως χώρας που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει κράτος.

Πρωτίστως εκφέρεται ως διαπίστωση μετά από παρατήρηση ή σχολιασμό της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης, του φορολογικού συστήματος, της χωροταξικής πολιτικής και κάθε παταγώδους έκφρασης της ανικανότητας και αναποτελεσματικότητας του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος, μέσα την πάγια δυσλειτουργία του, επιβεβαιώνει προς τους πολίτες του ότι δεν πληροί τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου κράτους, όπως το επαγγέλλονται οι πολιτικοί του ή όπως το διεκδικούν οι πολίτες του. Περιγράφει τελικά μια νεοελληνική ου-τοπία, αυτό που δεν είμαστε και που δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε. Διατυπώνεται επίσης ως ρητορική ερώτηση: «πότε θα γίνουμε κράτος;», που εξυπονοεί - προκαλεί την απάντηση «ποτέ».

Ενίοτε κρίνεται κατάλληλη και για Βαλκάνιους γείτονες.

Μπορεί παραπέρα να χρησιμοποιηθεί, καταχρηστικά, ως σχόλιο για κάθε ανεπάρκεια, μειονεξία, αστοχία, σφάλμα, που πυροδοτεί τα νεοελληνικά συμπλέγματα κατωτερότητας, ή, σε σπάνιες περιπτώσεις (όταν εκφέρεται με το εσείς αντί για το εμείς), ανωτερότητας απέναντι στους γείτονες.

Ενδιαφέρον είναι ότι για την απόδοση του «etat, state, Staat» (=[καθ]εστώς) στα ελληνικά επιλέχθηκε η ρίζα «κρατ-» (δύναμη, ισχύς, Pouvoir, Power, Macht). Αλλά και το συνώνυμο (;) «πολιτεία», κατά πολύ εγγύτερο στην αρχαιοελληνική και δημοκρατική αντίληψη.

Λέγεται έτσι υβριστικώς η Οργάνωση Νέων ΝΕας Δημοκρατίας ως μια νεολαία αγαπιόμαστε, που για βασικό ιδανικό της (κατά την άποψη πάντα των χρησιμοποιούντων την έκφραση) έχει την υλική ευζωία του «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας», και ως χώρος όπου ζευγαρώνουν δαπόσκυλα και δαπογκόμενες, ή και πολιτευόμενοι που αγρεύουν γκρούπιζ. Κι αφού γαλουχηθούν στην πΟρΝΝΕΔ, όταν μεγαλώσουν, βγαίνουν και δηλωμένα στη Συγγρού.

Αποκαλείται επίσης και ΦΟΝΝΕΔ.

Πάσα (Δ.Π.): Gatzman.

Πρόκειται για λεξιπλασία τ. portmanteau που προκύπτει από τις αγγλικές λέξεις bank= τράπεζα και gangster= γκάνγκστερ (σε απλά ελληνικά). Λέγεται και banksta κατά το gangsta.

Μια λεξιπλασία απόλυτα σύμφωνη με την (ρητορική) διερώτηση του Bertolt Brecht: «Ποιος είναι μεγαλύτερος εγκληματίας; Εκείνος που ληστεύει μια τράπεζα ή εκείνος που την ιδρύει;» (Δες). Και όπως γράφει εδώ, ο όρος υπήρχε ήδη στην μπρεχτική δεκαετία του 1930, διαβόητη για την δράση τόσο γκάνγκστερς όσο και μπάνκστερς. Σήμαινε τότε και τον διεφθαρμένο ή άπληστο τραπεζίτη. Αλλά χρησιμοποιήθηκε και με ειδικότερη σημασία από οικονομολόγους, όπως ο Murray Rothbard και άλλα μέλη της λεγόμενης Αυστριακής Σχολής, για να καυτηριάσει την κατά την γνώμη τους εγγενή αδικία που ελλοχεύει σε πρακτικές όπως το κλασματικό αποθεματικό σύστημα (Fractional Reserve Banking, δες και εδώ).

Στα ελληνικά διαδόθηκε κυρίως ύστερα από την πρόσφατη οικονομική κρίση του 2008-2009 και μετά. Χαρακτηρίζει τραπεζίτες, αλλά στιγματίζει και γενικότερα τους μετέχοντες σε αυτό που γίνεται αντιληπτό ως ένα «οργανωμένο» παγκοσμίως έγκλημα, σε μια εποχή όπου ο κάθε Fitchουλας μπορεί και καταποντίζει ολάκερες χώρες στα Τάρταρα, με μοναδική προβαλλόμενη λύση τον δονητή. Και ενώ οι μερκοζί και παπαζενεσεκουά λειτουργούν ως βαφτισιμιοί των νονών- μπάνκστερς, αφήνοντας τους λαούς να καταστραφούν, οι τράπεζες σώζονται σοσιαληστικώς πως από τα κράτη στην νταβατζίστικη λογική του too big to fail.

Οι μπάνκστερς πάντως έχουν τον ύμνο τους, το τραγούδι Damn it feels good to be a banksta!, καθώς και τον δικό τους Banksta Paradise.

Σημειωτέον ότι η έκφραση χρησιμοποιείται τόσο από αριστερούς όσο και από δεξιούς, όπως ακριβώς και στις Η.Π.Α., όπου η κριτική στους μπάνκστερς γίνεται συχνότατα από τον «σκληρά εργαζόμενο» δεξιούλη (Main Street vs Wall Street), ενίοτε συνοδευόμενη από θεωρίες συνομωσίας και αντισημιτικό ντίσκουρς. Χρησιμοποιείται όμως και από ριζικούς κριτικούς του καπιταλισμού.

Trivium: Σύμφωνα με μια πολύ προχώ εναλλακτική ετυμολόγηση στα αγγλικά που έχει καταχωρισθεί στο Urban μπορεί να θεωρηθεί ότι προέρχεται από τον γκραφιτά Banksy, οπότε σημαίνει αυτόν που επαναστατεί με στένσιλ αντί για όπλα και τρομοκρατεί τους μικροαστούληδες με ό,τι αυτοί εκλαμβάνουν ως βανδαλισμό.

Άλλη μορφή της λέξης πανκιό, παίζει μόνο στο αρσενικό, απ' ευθείας εξελληνισμός του «πανκ» και ίσως η πιο κλασσική μορφή της λέξης χαρακτηρίζουσα όχι τη μουσική (που αποκαλείται αυτούσια πανκ, πανκ ροκ, ή πανκιές, στο «ακούω πανκιές») αλλά τα άτομα.

Το «πάνκισσα» δεν τό 'χω ακούσει.

Κοροϊδεύω, εμπαίζω, ειρωνεύομαι, χλευάζω, εξαπατώ, παίρνω στο ψιλό, δουλεύω ψιλό γαζί, βγάζω - μεταφορικώς - γλώσσα. Ακούγεται πολύ στα Επτάνησα, λέγεται στην Κρήτη, πέρασε και στο ρεμπέτικο. Βλέπε και τη λεξη κογιόνι.

Ετυμ. < βενετ. cogionar (ιταλ. coglionare) < cogion «(κυριολ.) όρχις - (μτφ.) ανόητος, ηλίθιος» < μτγν. λατ. coleo < λατ. culeus.