Definitions (28338)
Showing 3271-3280 from 28338

βυζαντινιστάν, βυζαντιστάν

Εθνικό αυτοφαυλιστικό για την Ελλάδα ως μια συνέχεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ή (Ανατολικής) Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για τους κορεκτίλες ρωμιοσυνολάγνους, στην οποία όμως συνέχεια εντοπίζονται και τα δεινά του τόπου μας. Ήτοι οι χρησιμοποιούντες τον όρο θεωρούν το Βυζάντιο ως τη μάνα όλων των Σοβιετιών, άλλωστε ήδη από την εποχή του Arthur Koestler πολλοί υποστήριξαν ότι δεν είναι τυχαίο που ο σοβιετικού τύπου κομμουνισμός επεβλήθη σε χώρες που άλλοτε ανήκαν στη λεγόμενη «Βυζαντινή Κοινοπολιτεία», ενώ και Έλληνες στοχαστές, όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Στέλιος Ράμφος θεωρούν ότι η αντίσταση της Ελλάδας σε μια ανοικτή και ελεύθερη κοινωνία οφείλονται στη βυζαντινή παράδοση.

Εν ολίγοις, οι όροι Βυζαντιστάν και Βυζαντινιστάν δηλώνουν χαρακτηριστικά παρόμοια με τη Σοβιετία, όπως λ.χ. συγκεντρωτισμό με την κακή έννοια, γραφειοκρατία, αυταρχισμό, νεποτισμό, κλειστό συμβολικό σύστημα συν τη μισαλλοδοξία και μη ανεκτικότητα που προκύπτει από το ορθοδοξιστάν στη Λαϊκή Θεοκρατία του Ελλαδιστάν. Ο όρος δηλώνει ασφαλώς και το ότι η βυζαντινή παράδοση είναι αυτή που μας προσεγγίζει σε ανατολίτικες χώρες εμποδίζοντας την ευρωπαϊκή μας ολοκλήρωση, είτε πρόκειται για ανατολικομπλοκέ -στάν της Σοβιετικής Ένωσης, είτε για χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής με τις οποίες το Βυζάντιο είχε στενές σχέσεις και επηρεαζόταν από αυτές, όπως η Περσία.

Τέλος, να σημειώσω ότι τον όρο χρησιμοποιούν όχι μόνο οι φιλελέδες και οι φιλελέφτ, αλλά κατ' εξοχήν οι παγάνες και κάποιοι Ελληνάρες, οι οποίοι θεωρούν ότι το χριστιανικό Βυζάντιο καταπίεσε τον Ελληνισμό, και ότι αν θέλουμε να επιστρέψουμε στη δόξα των αρχαίων ημών προγόνων θα πρέπει να απαρνηθούμε τη βυζαντινή κληρονομιά και την καταπίεση και καθυστέρηση που αυτή συνεπήγετο.

Κι άλλη σημαία του Βυζαντινιστάν. (από Khan, 07/02/15)

σπλιφ, spliff

Σπλιφ ή σπλιφάκι είναι το τσιγάρο που περιέχει ανάμειξη ταμπάκου και χόρτου. Προέρχεται από την αγγλική λέξη spliff ή splif, που σημαίνει το ίδιο πράγμα. Δες και μπάφος.

Αποτελεί σύντομο διάλογο σε μπαφοκατάσταση. Μετά το πέρας αρκετών γύρων του μπάφου που έχει αρχίσει και επέρχεται σχετικά ο κορεσμός των συνδαιτυμόνων σε THC ή σε λιγότερο οργανωμένες παρέες που δεν τηρούν τον κανόνα του ρολογιού (το τσιγάρο να γυρίζει αυστηρά από το ένα άτομο μόνο προς αυτόν που κάθεται αριστερά του, ώστε να γίνεται ένας κύκλος) ο κάτοχος του μπάφου λέει τη λέξη «Μποπ» και όποιος από την παρέα απαντήσει τη λέξη «Μάρλεϋ» τον παίρνει.

Αυτή η μέθοδος είναι πολύ αποτελεσματική στο να εξασφαλίζει γρήγορα και άκοπα τη διαδοχή του μυρωδάτου τσιγάρου προς το άτομο της παρέας που το θέλει περισσότερο, ενώ είναι και αποδεδειγμένα λιγότερο κλασμένος από τους άλλους, αφού κατάφερε να συγκεντρωθεί και να απαντήσει πρώτος στο κάλεσμα του χόρτου. Επίσης είναι και ένας εύκολος τρόπος για τον κάτοχο του γάρου να το γυρίσει χωρίς να χρειαστεί να σκεφτεί τίνος σειρά είναι και να μπει στον κόπο να ειδοποιήσει τον επόμενο στη διαδοχή, ο οποίος ίσως είναι τελείως ζάντα για να ανταποκριθεί γρήγορα ή μπορεί να έχει δηλώσει στον προηγούμενο γύρο πως δεν θέλει να πιει άλλο. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό πλεονέκτημα για τον εκκινητή της διαδικασίας Μπομπ-Μάρλεϋ είναι πως δεν είναι υποχρεωμένος να σηκωθεί/τεντωθεί/ζοριστεί για να περάσει το τσιγάρο στον επόμενο, καθώς αυτός που θα πει το «Μάρλεϋ» έχει την ευθύνη να πάει να το παραλάβει ο ίδιος.

Ο διάλογος αυτός αποτελείται από το όνομα του θρυλικού μουσικού Bob Marley, ο οποίος είναι γνωστός πέρα από τη μουσική του και για τη συχνή και βαριά χρήση μαριχουάνας, οπότε αποτελεί ένα φόρο τιμής στο πρόσωπό του. Ο διαλογικός τρόπος εκφοράς του ονόματος του Bob Marley φαίνεται να είναι εμπνευσμένος από το παιχνίδι Marco Polo, το οποίο είναι ένα είδος τυφλόμυγας στο οποίο ο παίχτης που έχει δεμένα τα μάτια του φωνάζει «Marco», ενώ οι υπόλοιποι παίχτες «Polo» και ο πρώτος παίχτης προσπαθεί να ακολουθήσει τη φωνή τους για να τους πιάσει.

Αυτός που επαναλαμβάνει κάτι χωρίς καμία πρωτοτυπία. Επίσης, αυτός που γίνεται φερέφωνο μιας ιδεολογίας. Λέγεται ιδίως για δημοσιοκάφρους που γίνονται τηλεντελάληδες του συστήματος διαχέοντας εκδοχές της πραγματικότητας και αξιολογήσεις που υποβοηθούν ένα καθεστώς. Λέγεται, όμως, και για κομματόσκυλα γραμμιτζήδες που διαδίδουν τη γραμμή που έχει περάσει από τη μονταζιέρα του κώματος.

Το τσιγάρο το οποίο περιέχει μίξη καπνού και κάνναβης ή χασίς και συνήθως αντί για φίλτρο έχει τζιβάνα. Συχνά χρησιμοποιούνται King Size χαρτάκια για το στρίψιμό του ή περισσότερα του ενός χαρτάκια κανονικού μεγέθους κολλημένα μεταξύ τους (δίφυλλο, τρίφυλλο, κ.ο.κ.) Συνώνυμα: Γάρο, τσιγαριλίκι, ρο, φόσμπα (ποδανά), joint, reefer (αγγλιστί).

Σύνθετη λέξη από τις λέξεις καριόλης και πούστης. Υποείδος της συνομοταξίας των στη-πού. Ο καριολόπουστας συνδυάζει τις ποταπές ιδιότητες:

1) Ενός στη-πού κατά κύριο λόγο μεταφορικά (μπαμπέσης, καθίκι, ύπουλος κτλ) και σε σπανιότερες περιπτώσεις κυριολεκτικά (πισωγλέντης, αδερφή νοσοκόμα κτλ.).

2) Ενός καριόλη (ξανά μπαμπέση, ανήθικου τύπου κτλ).

Συνηθίζεται να αποκαλούν κάποιον καριολόπουστα όταν είναι ιδιαίτερα μισητός και τις περισσότερες φορές θα το ακούσει κάποιος να ακούγεται όταν ψιλοανεβαίνουν οι τόνοι σε μια συζήτηση για πολιτικά, αθλητικά κ.α. Είναι μια καθαρά καφενοβιακής κοπής λέξη. Το ατού της είναι ότι είναι πιο «χορταστική», πιο «γεμάτη», πιο ικανοποιητική (για τον πομπό) όταν ειπωθεί από ένα καριόλη ή ένα στη-πού σκέτο ακριβώς γιατί εξαπολύει περισσότερη αρνητική ενέργεια στην γύρω ατμόσφαιρα αλλά και μεγαλύτερο πλήγμα στον δέκτη (αν είναι κάποιος εκ των παρευρισκομένων και όχι κάποιο πρόσωπο στην τηλεόραση ή που δεν είναι παρών φυσικά).

Υποκοριστικό του καριολόπουστα είναι το «καριολοπούστρικο» (σπανιότατη λέξη για νεαρό ή ενοχλητικό μούλικο). Η αντίστοιχη εκδοχή του καριολόπουστα όταν πρόκειται για κάποιο θήλυ είναι το «καριολόμουνο», το «καριολομούνικο» (υποκοριστικό για πολύ νεαρό θήλυ), το «καριολοπούτανο» κ.ά.

Να μη θες ν' αλλάζει τίποτα, αντίθετα να αγωνίζεσαι όλα να δείχνουν οτι βαίνουν καλώς. Βusiness as usual, κεντρισμός, κονφορμισμός, κάργα συντηρητισμός δηλαδή.

Σαν να αγοράζεις κάθε μέρα για χρόνια, ζεστή τυρόπιτα απ' τον ίδιο τυροπιτά. Όμως δε λέω, έχει και τα καλά της η σταθεροτυρόπιτα ...

Φαινόμενο φθόνου και χαιρεκακίας που διακατέχει ορισμένους λεβέντες ελληναράδες (και όχι μόνον): ξέρετε, αυτούς που θα σε ρουφιανέψουν στην πολεοδομία επειδή η μάντρα που έχτισες είναι μισό εκατοστό ψηλότερη απ' ότι προβλέπει Βασιλικό Διάταγμα του 1952, ή αυτούς που θα σού χαράξουν κλειδιές στο τσίλικο τουτούνι σου.

Η έκφραση αυτονομήθηκε από την παμπάλαια στιχομυθία του αναξιοπαθούντα κτηνοτρόφου που προσεύχεται στον Γιαραμπή να ψοφήσει η τροφαντή κατσίκα του γείτονά του. Το φαινόμουνο μοιράζεται κοινή αφετηρία και ελατήρια με τον λαϊκισμό.

Η την ψωλήν βυζαίνουσα, ήτοι η πεολείχουσα, η τσιμπουκλού, η πιπατζού, η ψωλογλείφα. Ανήκει στην ιδιόλεκτον του ποιητού Ανδρέου του Εμπειρίκου.

Η κραγμένη στον υπερθετικό βαθμό. Η τελείως κραγμένη. Η αποτελειωμένη και ξεφτιλισμένη λούγκρα. Ο απόπατος του gay οικοσυστήματος. Η απόλυτη αδέρφω. Η πουστάρα του κερατά. O σερ Λάνσελοτ του Αδερφάτου των Ιπποτών. Ο τιτανοτεραστίου βεληνεκούς στης-πού κ.ά.

Συνήθως η κοινωνική θέση της κεκραγμένης βρίσκεται πιο κάτω από τον μέσο όρο. Οι κεκραγμένες που κατέχουν ανώτερη κοινωνική θέση είναι πολύ σπάνιες γιατί η ανατροφή, η παιδεία, το lifestyle και το κύρος τους σπάνια τους επιτρέπει να εξελιχθούν σε «αρχοντοκεκραγμένες»(κάτι αντίστοιχο με τις αρχοντοπουτάνες αλλά σε στη-πού), την κρεμ ντε λα κρεμ, την αφρόκρεμα της πουτσίλας της gay αριστοκρατίας. Εν ολίγοις δύσκολα θα δει κάποιος ξεφτιλισμένη αρχοντοκεκραγμένη να γαμιέται σαν καρνάβαλος σε κάνα πάρκο με περίεργους τύπους χαμηλής κοινωνικής θέσης όπως η «ξαδέρφη» της η απλή κεκραγμένη.

Επίσης, η κεκραγμένη και συγκεκριμένα η «αρχή της κεκραγμένης» θα μπορούσε σε ένα παράλληλο gay σύμπαν να είναι κάτι σαν την «αρχή της δεδηλωμένης», τον όρο δηλαδή του Συνταγματικού Δικαίου που ορίζει ότι η κυβέρνηση οφείλει να έχει τη «δεδηλωμένη» εμπιστοσύνη της απόλυτης πλειοψηφίας των Βουλευτών κτλ. με την διαφορά ότι θα μπορούσε (με μια εντελώς εικαστική προσέγγιση) να εκφράζει αντίστοιχα τον όρο του Συνταγματικού Δικαίου των στη-πού κτλ.