Χρησιμοποιείται για να δηλώσουμε την έκπληξη και το ευχάριστο ξάφνιασμά μας μπροστά στο όποιο πανθομολογούμενο κατόρθωμα κάποιου άλλου που αν και δεν μας γέμιζε το μάτι για κάτι τέτοιο, τρέχα γύρευε γιατί, στην τελική, το ‘χε! Κοινώς, εκφράζει σπέκια για κάποιον που για τη φάση, τον κόβαμε για λίγο.
Σπανιότερα, χρησιμοποιείται για το αντιθετοαντίστροφο: για να δηλώσουμε την απογοήτευσή μας για όποια μικροαποτυχία ή ακόμη και νίλα κάποιου άλλου που τον θεωρούσαμε πιο γάτα. Αν αυτό γίνεται παραπονιάρικα, συμπονετικά, περιπαικτικά ή ειρωνικά ...είναι άλλο καπέλο.
Αν και μακράν η πιο συνηθισμένη βαριάντα, κυκλοφορούν κι άλλες, ακόμη κι οι ...αυτοπαθείς, που κομπινάρουν τους αδύνατους τύπους του «αυτός» σε γένη κι αριθμούς, με τα πρόσωπα και χρόνους του «έχω».
1.
Λοιπόν του τυπάκου δεν του το χα! Ο Troy Barnes του Greendale, κατά κόσμον Donald Glover, στην περίπτωσή μας Childish Gambino και ισόβια ο τύπος που ράπαρε ένα από τα επικότερα μουσικά themes του Community (Δονδε έστα λα Μπιμπλιοτέκα;) έβγαλε στην αρχή του χρόνου ένα cd φαινομενικά αδιάφορο. Το live του στον Κόναν, ήταν αρκετό να πείσει και τον πλέον δύσπιστο. Ρυθμικό beat, εξαιρετικές μελωδίες και ένας σεμνότατος τυπάκος να αλωνίζει τη σκηνή με ρυθμό, στίχους πολυβόλο και ρεφρενάκια που σου μένουν στο μυαλό.
2.
Το πολύ αστείο με τη σημερινή κυβέρνηση είναι το από πού «κρατάνε» όλοι τον Αντώνη Σαμαρά. Θα πέσει ξερή η Ελλάδα όταν το μάθει. Μπράβο Αντώνη, δεν σου το ‘χα. Πρόσεχε μόνο, γιατί το ξέρουν πια πάρα πολλοί. Και ξέρεις τι ρουφιάνοι είναι οι Έλληνες.
3.
Δεν σας το είχα κε Μαμαλάκη. Δηλαδή, δεν σας το είχα ότι θα έπρεπε να το δοκιμάσετε, για να δείτε ότι τόσα χρόνια... δεν χάσατε.. Αφού ως άνθρωπος με εμμονή στην καλή πρώτη ύλη, φαντάζομαι πως θα μπορούσατε εύκολα να καταλάβετε αυτή η συνταγή πόσο άνοστη, έως βαρυστόμαχη μπορεί να είναι.
(αναφέρεται στις σκέψεις του γνωστού μάγειρα για απόσυρσή του απ’ το φατσοβιβλίο)
4.
Όσο, αντίστοιχα, αμείφθηκαν κι οι Μαλτέζοι εν συνεχεία. Για τη δική τους θετική ενέργεια. Για την απαίτηση που έβαλαν στον εαυτό τους, εξερχόμενοι στο β' ημίχρονο, να μη φύγουν αμαχητί. Όποιος δεν τους το 'χε, εξεπλάγη. Να μπορεί ο αριστερός τους μπακ να γίνεται παίκτης παραπάνω, σαν δεκάρι, στην (και τυχερή, αν θυμηθούμε πόσες κόντρες κέρδισε) επέλαση για το 2-1; Μωρέ μπράβο!
5.
Στους Wu-Tang Clan πήγα από περιέργεια. Δεν μου το ‘χα, αλλά πάρα πολύ γούσταρα όλο αυτό το hip-hop party που είχαν στήσει – μέσα στη γραφικότητά του (μικρόφωνα, break-dancing, “hands to the left / hands to the right”) ήταν τρομερά διασκεδαστικό.
(Όλα απ’ το δίχτυ)
