Tagged definitions (9763)
Showing 301-310 from 9763

Ο ομοφυλόφιλος ή gay. Χρησιμοποιείται συνήθως για να χαρακτηρίσει αρνητικά αυτά τα άτομα.

Ο πάρα πολύ μαλάκας.

προσφώνηση για κάτι που είναι πολύ χαριτωμένο.

Ο "αναρχικός/ελευθεριακός/αντιεξουσιαστής" συνήθως άνω των 40 ετών που σε αντίθεση με την ιδεολογία που υποτίθεται ότι πρεσβεύει είναι ηγεσιομανής και πατερναλιστικός και δυστυχώς σπάνια γίνετε αντιληπτός.

Εμπνευσμένο μάλλον από το εργατοπατέρας, ετυμολογείτε από το πρόθεμα αναρχό- και το πα-τέρας με αναφορά ιδεολογική και συμπεριφοράς αντίστοιχα. Συναντάτε και ως αναρχομπαμπάς.

Αφού έχει πατερναλιστική συμπεριφορά στη πράξη ποδηγετεί και περνάει τη γραμμή του στους άλλους όντας ηγετίσκος πρώτης τάξεως. "Συντηρεί" συλλογικότητα αποτελούμενη σε μεγάλο ποσοστό από άτομα νεαρότερης ηλικίας (π.χ. φοιτητές). Ο μανιπουλαριστικός ρόλος του δύσκολα γίνεται αντιληπτός λόγω έλλειψης εμπειρίας των συντρόφων του. Όταν γίνει αντιληπτός διώχνεται από τη συλλογικότητα του και δημιουργεί καινούργιο "μαγαζάκι", είτε παίρνοντας και άλλους μαζί του δημιουργώντας μία διάσπαση είτε φεύγει μόνος του και βρίσκει νέα θύματα, είτε ο κόσμος αποχωρεί σταδιακά από τη συλλογικότητα του και καταλήγουν τρεις κι ο αναρχοπατέρας(κούκος). Και φτου κι απ'την αρχή! Σχεδόν πάντα φροντίζει να δημιουργήσει έναν πνευματικό γιό που είναι τα ίδια σκατά με αυτόν και δικαιολογεί τα πάντα.

Ο αναρχοπατέρας κάνει αντισυντροφικές αισχρότητες, όπως στήσιμο συνελεύσεων, ραδιουργίες, κουτσομπολιά, κτλ. Συνήθως έχει καλό λέγειν και μεγάλη εμπειρία από κοινωνικο-πολιτικούς αγώνες από τα 80ies ή και τα 70ies. Έτσι έχει ιδιαίτερο κύρος και τα άτομα που συσπειρώνει γύρω του τον θεωρούν υπόδειγμα. Αυτός τους θεωρεί πολιτικά κατώτερους από αυτόν. Απομονώνει όποιον θεωρεί επικίνδυνο για την εξουσιομανία του βγάζοντας βρώμες για αυτόν. Ο γράφων θεωρεί ότι μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για τη δράση του αναρχοπατέρα έχουν όσοι τον ανέχονται. Μπορεί να είναι και πρώην αριστερός και αυτό τον κάνει ποιο αποτελεσματικό αφού έχει ψηθεί μέσα σε κομματικό περιβάλλον όπου τέτοιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές.

Μην γελιόμαστε ότι τέτοιοι τύποι υπάρχουν μόνο στον ελευθεριακό χώρο. Εκεί λόγο της αντι-ηγετικής φύσης της ιδεολογίας είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και δεν είναι αποδεκτοί. Τύποι σαν και αυτόν ευημερούν σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας και σε κάθε λογής πολιτικούς η όχι χώρους και δραστηριότητες (δουλειές, παρέες, συλλόγους, κτλ) απλά δεν μας κακοφαίνεται επειδή έχουμε συνηθίσει από μωρά παιδιά να μας πατρονάρει το κάθε καθίκι (παπάς, πολιτικός, διευθυντής/manager, εργοδότης, κ.α.).

Αυτός που πλησίασε και συσχετίστηκε με τον λεγόμενο αναρχικό χώρο κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.

Αρκετοί παραμένουν μέχρι και σήμερα. Άλλος οργανώθηκε σε συλλογικότητα, άλλος όχι και άλλος έμεινε απλά στη λεγόμενη περιφέρεια του αναρχικού χώρου. Αυτός ο παράξενος Δεκέμβρης πραγματικά άλλαξε τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα οι δεκεμβριστές και το γεγονός ότι πολιτικοποιήθηκαν ουσιαστικά μέσα από (και μέσα σε) εξεγερσιακές συνθήκες τους προσέδωσε συλλογική συνείδηση. Ακόμα και αν η ΚΚΕτζιδικη πιπίλα "και τι ήταν ο Δεκέμβρης δηλαδή; Που είναι όλοι αυτοί που είχαν βγει τότε έξω;" καλά κρατεί, αρκετός κόσμος που βγήκε τον Δεκέμβρη του 2008 στον δρόμο παραμένει ενεργός και ας μην τον βλέπει το ΚΚΕ. Πως να τον δει άλλωστε αφού οι περισσότεροι έγιναν αναρχικοί;

Επίσης πιο κοφτά κι απότομα: καλό παιδί - καλό Πάσχα.

Έκφραση με την οποία απαξιώνεται ο χαρακτηρισμός "καλό παιδί" όταν χρησιμοποιείται ως εύσχημη υπεκφυγή προκειμένου να μην ειπωθεί ρητά για το "καλό παιδί" ότι δεν έχει εκτός από την καλοσύνη τις άλλες, τις πιο επιθυμητές και ουσιαστικές ποιότητες. Το "καλό παιδί" είναι ίσως η πιο κλάσικ καλία της νεοελληνικής και υπάρχει στο σλανγκ σε δυο καλά λήμματα: καλό παιδί και είναι καλό παιδί. "Καλό παιδί = καλό Πάσχα", δηλαδή, κάτι τόσο τετριμμένο και χωρίς αντίκρισμα και άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε όσο η σχετική ευχή για τη θρησκευτική εορτή (η ευχή "καλό Πάσχα" χρησιμοποιείται γενικά με την έννοια "χαμένη υπόθεση", όπως και τα χαιρετίσματα... και τα λοιπά συνώνυμα που υπάρχουν εκεί).

Τα λαϊφστάλιν περιοδικά και ιντερνέτια δεν παύουν να αναλύουν το γιατί των κοριτσιών δεν τους κάνουν κούκου τα "καλά παιδιά" (ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ;). Στο σκυλάδικο όχι απλά το καλό αλλά "το καλύτερο παιδί" κλαψομουνιάζει ενάντια στην καλοσυνάτη μοίρα του. Ακόμα και ο Γιάννης από τους Απαράδεκτους απορρίπτει μετά βδελυγμίας και φανατισμού τη νύφη που του προξενεύει η θεία Βιργινία και η οποία έχει μόνο προσόν την "καλή ψυχή". Και κυρίως, οι γονείς αυτής της χώρας τρέμουν στο ενδεχόμενο, όταν ρωτήσουν τη δασκάλα για το πώς τα πάει το παιδί τους στα μαθήματα, αυτή να τους απαντήσει ότι είναι ... καλό παιδί. Σε αυτήν την περίπτωση, ειδικά... καλό παιδί και καλό πάσχα.

Αυτός που τα κλάματά του είναι του κώλου.

Η γκόμενα.

(προφανώς συνδέεται με τους υπάρχοντες ορισμούς, αλλά βλέπουμε ότι το λήμμα μπορεί άνετα να καλύψει μεγαλύτερο εύρος περιπτώσεων)

Ἐργασιομανὴς.

Τὸ εἶχα ἀκούσει στὸ Πολεμικὸ Ναυτικὸ ὅταν ὑπηρετοῦσα πρὶν ἀπὸ καμιὰ σαρανταριὰ χρόνια. Χαρακτηρισμὸς ποὺ δινὸταν σὲ ἀξιωματικοὺς μὲ ὑπεύθυνες θέσεις (κυβερνῆτες, ὑπάρχους, διοικητὲς κλπ).

Ὑπῆρχαν δυὸ κατηγορίες: Οἱ "τῆς οὐσίας" καὶ οὶ "τοῦ θεαθῆναι".

Οἱ πρῶτοι ἤθελαν νὰ γίνονται σωστὰ τὰ πράγματα γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα τῆς μονάδας/πλοίου/ὑπηρεσίας τους, φροντίζοντας καὶ τὸ προσωπικὸ. Οἱ δεύτεροι καταγίνονταν σὲ ἄχρηστες καὶ κάποιες φορὲς παράλογες ἀγγαρεῖες γιὰ νὰ δείχνουν ὅτι "δουλεύει τὸ σύστημα".

Ουσιαστικοποίηση της έκφρασης "δεν νιώθει". Χαρακτηρίζει αυτόν που δεν εκτιμάει, δεν καταλαβαίνει, δεν τον νοιάζει, δεν τον θίγει ή/και δεν τον συγκινεί τίποτα. Ο χοντρόπετσος, ο παχύδερμος, ο άνιωθος.