Tagged definitions (1645)
Showing 781-790 from 1645

Πανουσισμός, υπάρχει και ομώνυμη βιβλιοκασέτα του Τζίμη Πανούση. Αναφέρεται, υποθέτω, σε «γιάφκες» αριστεριστών που εξελίσσονται σε μπαφόσπιτα, καθώς ο ανθός της νεολαίας, το άλας της γης επιδίδεται στην ευγενή αθλοπαιδιά του μπάφκετ. Φαντάζομαι ότι ήταν ιδιαίτερα επίκαιρο στις αριστερές γενιές των σίξτηζ και σέβεντηζ. Επίσης, μπορεί να σημαίνει κάποιον που του ζαλίζεται ο έρωτας όταν ο καθοδηγητής του ξηγάει το διαλεκτικό προτσές.

Ασίστ: Χαλικούτης.

Διάταξη επιμήκους, πλαστικού (ή από σύνθετα πολυμερή), σωλήνα, μικρής διατομής, με οπή στο κέντρο βάρους της διατομής του και καθ'όλο το μήκος του, την οποία οπή διατρέχει συστοιχία συρμάτων χαλκού.

Ως εμπορικό εξάρτημα συναντάται ως ανταλλακτικό σε όλα, σχεδόν, τα καταστήματα εμπορικών ειδών. Βασικό χαρακτηριστικό, η μη λειτουργικότητα, η αχρηστία, ο χώρος που καταλαμβάνει και η εστία μολύνσεως που προκαλεί και η γενικότερη σπατάλη. Η χρησιμότητά του αφορά στη διακοπή κάθε επικοινωνίας μεταξύ ηλεκτρικών συσκευών, τηλεπικοινωνιακών δικτύων και χρηστών αυτών, τουτέστιν, στην παύση ανεπιθύμητων ηλεκτρονικών αιτημάτων φιλίας.

Παρετυμολογία: Κακ-ώδιον από την «κακή ωδή»: μπινελίκια, γαλλικά, μούντζες τα οποία το δύστυχο αποδέχεται ύστερα από τη διαπίστωση του κατόχου ότι τσάμπα τραβιόταν όλη μέρα στην πιάτσα για να το βρει.

Αντιτίθεται στο αρχαιότερο «καλώδιον». Παρετυμολογία: Όταν κυκλοφόρησαν τα πρώτα τηλέφωνα από «όνυξ»: «Τι ωραία που μιλάτε ωραιοτάτη δεσποσύνη! Τι γλυκυτάτη η φωνούλα σας!» Απ: «Ω, δεν είναι τίποτα, ευγενικέ μου κύριε! Είναι αυτό το καλώδιον που μας συνδέει (κανονικά) και με κάνει να ακούγομαι νέα και αφρατούλα!»

Πρόκειται για παραποίηση επί το χιουμοριστικότερο του ονόματος του ανώτερου δικαστηρίου της χώρας, του Άρειου Πάγου.

Έτι περαιτέρω χιούμορ προκύπτει αν παραλλάξουμε το «Πάτος» ως «Γάτος», όθεν προκύπτει ο «Άγριος Γάτος».

Τρίβιουμ: Ο Άρειος Πάγος (δηλαδή Βράχος του Άρη) ονομάστηκε έτσι γιατί, σύμφωνα με τη μυθολογία, εκεί δικάστηκε ο θεός του πολέμου Άρης για το φόνο του γιου του Ποσειδώνα. Σύμφωνα όμως με μια δεύτερη εκδοχή, η ονομασία οφείλεται στο σπήλαιο των Αρών (Ερινύων) που βρισκόταν στην βόρεια πλαγιά του λόφου.

Περιορισμένης διάδοσης ευφυές λογοπαίγνιο, που συμπεριλαμβάνει όλα τα ηχητικά εφέ που συνοδεύουν καταληκτικές και καταλυτικές απαντήσεις εντός μιας αντρικής συζήτησης όπως το κλάσιμο και το ρέψιμο.

Μάγκικος αναγραμματισμός της φράσης «γελάς, μουνάκι».

Δεν αποτελεί υποχρεωτικά μέρος διαλόγου. Απαντάται και σε ρητορικούς μονολόγους όπου ο ευρισκόμενος σε κλητική πτώση εν τη αγνοία του γελά ανέμελος προ κάποιας επικείμενης ενέδρας. Ο δε τονισμός της φράσης κλιμακώνεται όπως ακριβώς και στην επική φράση του ταξίαρχου Θεοχάρη «...σκουλήκι...», διατυπωμένη από αμφότερους τους δύο τρισμέγιστους διδάσκαλους Βασιλείου και Σεφερλή.

Ο αναγραμματισμός ακολουθεί την πεπατημένη του δήθεν εξευγενισμού γνωστών παλιοκουβεντών του τύπου τσαπού, λακαμάς κλπ.

Δεν αναφερόμαστε σε κλασικές κυριούλες αλλά ούτε και σε τσατσάδες ντέλων.

Μαντάμ αποκαλείται χαϊδευτικά από την υποκουλτούρα των ρέιβερ η μεθυλενεδιοξυμεθαμφεταμίνη (MDMA), το κύριο συστατικό του ναρκωτικού ecstasy.

Ήταν μια μόδα στα ανέκδοτα που προϋπήρξε για αρκετό καιρό του ξεσπάσματός της, ως μόδα κράτησε λίγο, αλλά άφησε μεγάλη κληρονομιά σε ατάκες.

Η δομή του ανεκδότου είναι η εξής απλή, κάτι που συνετέλεσε και στην υπερπαραγωγή μέχρις εξαντλήσεως του είδους. Ξεκινάμε με μια παραποίηση μιας παροιμιώδους ή μη φράσεως που παίζει με πολύ στάνταρ τρόπο στον καθημερινό λόγο (επί παραδείγματι ένα από τα πρώτα ήτανε το «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι»), και κατασκευάζουμε μιαν ιστορία της οποίας το «ηθικό δίδαγμα» είναι η ατάκα που κατασκευάσαμε. Χώνουμε και τη σάλτσα μας, του γαμάμε και λίγο τη μανούλα στην αφήγηση, αλλά πάντα καταλήγουμε στην ερώτηση «ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα» πριν εκσφενδονίσουμε την παπαριά μας.

Ο πυρήνας και το μόνο απαράλλαχτο, τελικά, είναι η ατάκα στο τέλος, η ιστορία είναι ουσιαστικά θέμα έμπνευσης, και γι αυτό όταν το φαινόμενο έφτανε στον εκφυλισμό του, από βαρεμάρα έπεφταν μόνο οι τελικές ατάκες και όχι το κυρίως ανέκδοτο.

Μετά το πέρας αυτής της περιόδου, μας έμειναν αμανάτι πολλές απ' τις ατάκες των ανεκδότων που πέφτουν σε γελοία συμφραζόμενα και είναι πλήρως ισοδύναμες με τις αρχικές.

• Ο κόσμος τό 'χει βούτυρο κι αυτός κρυφό Καμπάρι (αφήγηση με ποτοαπαγόρευση κι έτσι).
• Κύλησε ο Ντέηντζερους και βρήκε το παπάκι.
• Χέστηκ' η φοράδα, Σταλλόνε.
• Όπου γαμούν πολλοί μαστόροι αργεί να σιδερώσει.
• Άλλος για Χίο τράβηξε και άλλος για Μυτιλήνη. (αφήγηση με ομαδική μαλακία για τα ελληνικά νησιά)
• Καθαρός Ουκρανός Αλβανές δε φοβάται (ένας μπίχλας Ουκρανός την πέφτει και τρώει χυλόπιτα, ο καθαρός είναι κουλ τύπος)
• Τρίχες Γιάννη, τρίχα πάντα. (Ο Γιαννάκης που χάνει όλα τα μαλλιά του και το κατοικίδιο πάντα του χάνει μια τρίχα)
• Από τον Τόλη έρχομαι και στη Στροφή Μαντέλα. (τύπος βγαίνει απ' τον Βοσκόπουλο τύφλα και στην πρώτη στροφή πατάει το Μαντέλα.)
• Τό 'να χέλι πνίγει τ' άλλο και τα δυο τον πρόσκοπο.
• Ένα το χέλι, Δώνη και η Άνοιξη ακριβή.
• Τα ράστα δεν κάνουν το μπαμπά.
• Η γρια η Kodak έχει το zoom in. (κόντρα στην φωτογραφία, ένας τύπος με μια ψηφιακή τα κάνει όλα καλύτερα, αλλά ο τύπος με την πανάρχαια κόντακ κερδίζει στο ζουμ.)
• Το καλό το σαλιγκάρι ξέρει κι άλλο μονομάτη.
• Στου kung-fu την πόρτα, όσα θέλεις χόρτα.

• Ηπιε ο γάιδαρος τον φετινό με γάλα

  τα περισσότερα μου τα θύμισε αυτό το μπλογκ

Άπεπτος Φυτικός Πούτσος

Πρόκειται για το είδος πέους στο οποίο εξειδικεύονται οι δεσποινίδες και κυρίες εκείνες οι οποίες επιμένουν πολύ στην εφαρμογή της υγιεινής διατροφής, πλούσιας σε Α.Φ.Ι. (Άπεπτες Φυτικές Ίνες).

Γιατί ως γνωστόν, μετά από 15 γύρους τρέξιμο, μισό παξιμάδι και ένα αναποφλοίωτο μήλο για βραδινό, τραβιέται ένας Άπεπτος Φυτικός Πούτσος, για να έρθει στα ίσια της η κοπελιά.

Τα κύρια χαρακτηριστικά ενός Α.Φ.Π είναι ότι δεν αφήνει καούρες, φούσκωμα, ξινίλες και βαρύ αίσθημα μετά την ερωτική πράξη, για αυτό ακριβώς λέγεται και άπεπτος φυτικός, αλλιώς θα λεγόταν βοϊδόπουτσα.

Ο κατοικών στο Χαλάνδρι.

Ασίστ: Με πρόλαβε ο Χότζας ρε πστ μου!

Τα σχολικά βοηθήματα των εκδόσεων Πατάκη, που αγιοποιούνται, όπως ο όσιος Πατάπιος (για έναν ακόμη πιο ψυχωφέλιμο βίο δες εδώ).

Στα βοηθήματα αυτά, «που οδηγήσαν μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά» χρωστάμε εκφράσεις, όπως τα περίφημα καλολογικά στοιχεία, το απόλυτο πασπαρτού, που χρησιμοποιείται ειρωνικά έκτοτε. Η αγιοποίηση είναι δικαιολογημένη, καθώς σύμφωνα με τον Peter Brown ο άγιος είναι κυρίως ένας μεσίτης. Κι ο Πατάκης υπήρξε ο μεσίτης: Και στην ανοδική πορεία του πιστού μαθητή, ο οποίος αντέγραφε από την τσουκάλα τις ασκήσεις, και στην καθοδική συγκατάβασιν του καθηγητή, που συχνά απ' τον Πατάκη κι αυτός ετοίμαζε την παράδοσή του, και στις ασκήσεις των μαθητών έβλεπε αυτό που ήθελε να δει. Τέλος, όπως σημειώνει ο πασαδόρος Johnny Black με τον άγιο Πατάκιο ασχολούνταν μόνο τα φλώρια, καθώς οι λοιποί διαβάζαν μόνο αθλητικές εφημερίδες. Κι η αντιγραφή, εξάλλου, έχει την σημασία της, άλλωστε ο Μπάμπης δήλωσε πρόσφατα ότι την ελληνική ορθογραφία μόνο με μπόλικη αντιγραφή την μαθαίνεις.