Tagged definitions (630)
Showing 151-160 from 630

Κοροϊδευτικά το συγκρότημα Active Member, προφανώς λόγω του εύσωμου(;) τραγουδιστή τους.

Ο οπαδός της σκοτεινής ατμοσφαιρικής μουσικής και γενικά της gothic κουλτούρας, ο γκοθάς. Βγαίνει από την αγγλική λέξη dark (σκοτεινός).

Μειωτικός / ειρωνικός χαρακτηρισμός, για άτομα τα οποία επιδεικνύουν μια ανησυχητική ομοιότητα στην επαγγελματική τους απόδοση, η απόδοση αυτή είναι κάτω του μετρίου και δεν διαθέτει ίχνος φαντασίας ή προσωπικής πρωτοβουλίας/περαιτέρω ανάπτυξης.

Παρόλο που η έκφραση μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε οποιονδήποτε επαγγελματικό τομέα, η κύρια εφαρμογή γίνεται σε χώρους όπου έχουν ευρεία επαφή με το κοινό (βλ. Χαρακτηριστικές Σχολές στη συνέχεια).

Όπως είναι σαφές, ο χαρακτηρισμός δεν αναφέρεται σε πραγματική «σχολή», αλλά στο πανομοιότυπον που παρουσιάζουν οι εν λόγω «επαγγελματίες», θυμίζοντας προϊόντα βιομηχανικής παραγωγής.

Η πλήρης έκφραση: «Είναι της Σχολής [τάδε]» συμπληρώνεται με: «...στο Χ έτος», εφόσον ο εκφέρων την φράση έχει διακρίνει τις μικροδιαφορές που κατατάσουν το θύμα σε κάποιο έτος.
Εννοείται ότι όσο μικρότερο το έτος, τόσο πιο άχρηστο το θύμα. Προφανώς οι μεταξεταστέοι, βρίσκονται στον πάτο της τροφικής αλυσίδας.

Οι σχολές δυστυχώς έχουν λάβει τη μορφή επιδημίας και ταλαιπωρούν χιλιάδες συνανθρώπους μας. Το βασικό χαρακτηριστικό τους, είναι κάτι που σε αυτή τη χώρα έχουμε ανάγαγει σε τέχνη: αντί να προσπαθούμε να βρούμε κάτι νέο, αντιγράφουμε (συνήθως κακά) κάτι το οποίο έχει κάνει επιτυχία και του αλλάζουμε τα φώτα. Όπως είναι φυσιολογικό, η φαντασία, η πρωτοβουλία, η πρωτοτυπία πάνε περίπατο.

Χαρακτηριστικές Σχολές

Σχολή DJ
Μακράν η σχολή με τις περισσότερες αναφορές. Οι «απόφοιτοι» διακρίνονται από χιλιόμετρα καθώς:

- Θεωρούν ότι είναι Tiesto (τουλάχιστον) και ότι κάθε φορά παίζουν στο Ολυμπιακό Στάδιο κατά την έναρξη των Ολυμπιακών. Συνεπώς και τα 1200db είναι λίγα (άσχετα αν είναι Κυριακή απόγευμα σε καφετέρια στα προάστια).
- Παίζουν ΜΟΝΟ mainstream και ότι τους δίνουν γνωστοί/εταιρίες (τελειόφοιτοι με τα κονέ) γιατί «αυτά θέλει να ακούει ο κόσμος».
- Αποκλειστική χρήση «κλεμμένων» CD και MP3 για να γίνεται η δουλειά ακόμη πιο ξεκούραστη (στην ανάγκη, πετάνε ένα playlist και πάνε για καφέ, ποτό, τουαλέτα, πήδημα).
- Το set είναι ίδιο και απαράλλακτο, ασχέτως αν ο κόσμος δεν κουνιέται ρούπι και ασχέτως αν παίζουν σε μπαράκι, Club, γάμο, βαφτίσια, στην Αθήνα, στην επαρχία, σε νησί το καλοκαίρι.
- Ξεκινάμε με γνωστά Lounge-οειδή και τρέχοντα R&B (τώρα πως αυτές οι σοροπάτες αηδίες έχουν ονομαστεί R&B δεν έχω ιδέα αλλά τέλος πάντων, ο BB King να βάλει το χέρι του), περνάμε σε διάφορα χιτάκια ντάπα-ντούπα μπλέκοντας ξένες επυτιχίες με ότι αηδία Φοίβο-Βισσοβανδορουβοτσαλικο-δήθεν-Ελληνικό-παπαροειδές κυκλοφορεί και φυσικά τελειώνουμε με Κλαψομούνικες Ελληνικουρίες που μόνο λαϊκά δεν είναι. Εννοείται ότι ενδιάμεσα θα παρελάσουν τα τιμημένα 80s και τα ηρωικά 70s (πώς νομίζετε ότι ζει η Gloria Gaynor; Με τα δικαιώματα από το I will survive!). Αναλόγως της εποχής, πασπαλίζουμε με επίκαιρα άσματα (Last Christmas, κλπ.). Εννοείται ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσεις από τον ΟΤΕΓιάννη.

Σχολή Δημοσιογράφων
Μαζί με τους DJ, μοιράζονται τα πρωτεία. Βρίσκονται κυρίως στα ηλεκτρονικά μέσα και ειδικά στην τηλεόραση. Ειδική κατηγορία είναι τα παπαγαλάκια.

- Περισπούδαστο ύφος καθώς είναι γκουρού επί παντός επιστητού (από όπλα τελευταίας τεχνολογίας μέχρι τα μυστικά των μονών και τα αίτια της οικονομικής κρίσης, τους επιταχυντές σωματιδίων, τα είδη των δέντρων τα οποία πρέπει να φυτευτούν στην Πάρνηθα, κλπ.).
- Όπλο μας η υπερβολή. Δεν υπάρχει θέμα το οποίο δεν απαιτεί δραματική μουσική, τρεμάμενη τσιριχτή φωνή και γουρλωμένα μάτια. Έστω κι αν μιλάμε για την τσούχτρα που την έπεσε στον μικρό Γιαννάκη στην Αιδηψό (ζωντανή σύνδεση).
- Δεύτερο όπλο μας η ανικανότητα να κάνουμε καλά, 5 ηλίθιους σε περιμετρικά παράθυρα (Ελληνική πατέντα τα 6 παράθυρα), οι οποίοι γκαρίζουν ταυτόχρονα (σύστριγγλο να γίνεται και ανεβαίνει η τηλεθέαση).
- Έχουν αποστηθίσει τις φράσεις κλισέ/πασπαρτού (είδες η Σχολή;) για οποιαδήποτε περίπτωση:

• δραματικές οι εξελίξεις
• πύρινη λαίλαπα
• απροειδοποίητα χτύπησε ο Εγκέλαδος (την άλλη φορά θα σου στείλει SMS)
• πολικές θερμοκρασίες (-8C… τι να πει κανείς για τον Πόλο όπου έχει -50C)
• στο έλεος του/της...
• οι ασκοί του Αιόλου (άσχετα αν ο ρημάδης ο ασκός ήταν ένας και μοναδικός)
• σε κλίμα [κατάνυξης, αντιπαράθεσης, έντονο] – φράση τζακ-ποτ
• καλπάζει ο καύσωνας/τιμάριθμος/χιονιάς (μουσική από Bonanza παρακαλώ)
• κρανίου τόπος ή/και βιβλική καταστροφή
• απελπισία
• εγκλωβισμένοι (από νερό, χιόνι, φωτιά, βίσωνες, ζουλού)
• γνωστοί/άγνωστοι, αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, κουκουλοφόροι (εδώ και 30 χρόνια)
• γυρίζουμε σελίδα στο δελτίο μας
• αλλάζουμε θέμα, αλλάζουμε κλίμα (μετά τις σφαγές θα σας δείξουμε τα βυζιά της τάδε γλάστρας).

Σχολή Μεταγλωτιστών
Δυστυχώς το παρόν γραπτό μέσο, δεν μας επιτρέπει να ξεδιπλώσουμε την πλήρη γελoιότητα, αταλαντοσύνη και την φρίκη που προξενούν τα μέλη της σχολής, ειδικά στις περιπτώσεις κλασικών κινουμένων σχεδίων, τα οποία οι εν λόγω κατεβάζουν σε επίπεδο μικιμάου. Θεωρώντας ότι οι ακροατές είναι πανάσχετοι και χωρίς αιθητική (ακόμη και τα μικρά παιδιά), χρησιμοποιούν πανομοιότυπες ηλίθιες φωνές στην (αποτυχημένη) προσπάθεια τους να επιτύχουν τον κάθε χαρακτήρα.

Δυστυχώς, η «αγορά» είναι κλειστό κλαμπάκι, οπότε ακούς τους ίδιους και τους ίδιους με τις ίδιες εκνευριστικές φωνές ανεξαρτήτως αν μεταγλωτίζουν διαφημίσεις Barbie, μεξικανο-ισπανικές σαπουνόπερες, Μπομπ Σφουγγαράκη, Powerpuff Girls, Super Heroes, κλπ. Το μεγαλύτερο έγκλημα βέβαια, είναι με τα παλιά κλασικά καρτούν (Looney Toones, Disney), όπου ακούς τον καραγκιόζη να αλλάζει τα φώτα στην φωνή του Μπαγκς, του Έλμερ και φυσικά του Ντάφυ. Όπως είναι φυσικό, το φάντασμα του Mel Blanc πλανάται πάνω από τη χώρα ζητώντας δικαίωση αλλά φευ.

Σχολή Γλαστρών
Ίσως η παλαιότερη σχολή της υφηλίου και σε βάθος χρόνου. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υφίστανται και πολλά παρακλάδια αλλά η κυρίως σχολή, εφοδιάζει τις αποφοίτους της (ή καλλιεργεί ήδη υπάρχοντα «ταλέντα» τους) με:

- Πανομοιότυπα μαλλιά, ντύσιμο (γδύσιμο), μακιγιάζ 3-κιλά-στόκο και λευκασμένα/τεχνητά δόντια
- Το ύφος της ξανθιάς: Μάτια μισάνοιχτα, πόδια ορθάνοιχτα, μυαλό μεσάνυχτα
- Προσωπική φιλοδοξία: Φωτογραφήσεις -> Καλλιστεία -> Εκπομπή στην TV -> Τραγουδιάρα/Ηθοποιός -> ματσωμένος γαμπρός ή έστω μακροπρόθεσμος χορηγός.
- Πλήρη αποχαύνωση και απουσία επαφής με την πραγματικότητα – άλλωστε τι Barbie είμαστε αν δεν ζούμε στον δικό μας ονειρικό κόσμο, όπου τα πιο σημαντικά πράγματα είναι τα ρούχα, το μανικιούρ και η Μύκονος. ΠΡΟΣΟΧΗ: Ακόμη κι αν η γλάστρα είναι στην παραγματικότητα γατόνι (όπως πολλές είναι), στη σχολή μαθαίνουν να πλασάρουν την εικόνα της χαζοξανθιάς (βλ. Επίτιμη παρακάτω).

Ηρωικές απόφοιτοι της σχολής: Μπεζεντάκου, Μελέτη, Μαστροκώστα, Αλεξανδράτου, Λαζοπούλου (στο μελαχροινό). Επίτιμη Διδάκτωρ: Μενεγάκη. Επίκουρη Καθηγήτρια Πολεμικών Τεχνών: Βατίδου.

Το γρατζούνισμα στην κιθάρα. Συνήθως το λέμε για κάποιον πολύ αρχάριο κιθαρίστα που παίζει έτσι για την πλάκα του.

(Εισ-)πνευστό όργανο, όπως και το κλαρίνο, το τρομπόνι, το πουλόφωνο και η φυσαρμόνικα. Παραπέμπει σε πιο τζαζ, ή μάλλον γαμοτζάζ καταστάσεις. Το επανέφερε στην μόδα ο Μπιλ Πλύντον, για τον οποίο καθιερώθηκε και το σύνθημα «Κλίντον, φασίστα σαξοφωνίστα», πριν το γυρίσει στην φυσαρμόνικα.

Έκφραση που έχει τις ρίζες της σε ατάκα του Μάνου Χατζηδάκι.

Η ατάκα είχε περίπου ως εξής: Μία από τις κάμποσες φορές που ο μεγάλος μας συνθέτης Μάνος Χατζηδάκις βγήκε από την ντουλάπα, αναφέρθηκε σε μία συνήθη προκατάληψη ή και πραγματικό φαινόμενο, ως εξής (στο περίπου): «Για μας τους καλλιτέχνες, λένε ότι είμαστε ή αριστεροί ή ομοφυλόφιλοι. Πάντως εγώ αριστερός δεν είμαι!».

Η ατάκα έμεινε διάσημη για πολλούς λόγους:

α) Περιέγραφε με χιούμορ ένα φαινόμενο, που σκανδαλίζει πολλούς ομοφοβικούς και εθνόκαυλους, ή αποτελεί απλώς προκατάληψή τους, ήτοι την ομοφυλοφιλία και αριστερίστικες τάσεις στους κύκλους της τέχνης.

β) Ήταν ένας πετυχημένος αυτοσαρκασμός του Χατζηδάκι, που αποτελούσε εξαίρεση στον κανόνα ότι οι καλλιτέχνες της γενιάς του ήταν στρατευμένοι αριστεροί, όπως ο έτερος γίγας Θεοδωράκης, ή και ο Σαββόπουλος (ο Θεός να τον κάνει αριστερό!), ο Λοΐζος κ.ο.κ. Ο Χατζηδάκις αντιθέτως αντιπροσώπευε την δεξιά κουλτούρα.

γ) Ήταν ένας πολύ χιουμοριστικός τρόπος να βγει απ' την ντουλάπα.

Από τότε όταν έχουμε αμφιβολία για ύποπτο, και τελικά διαπιστώσουμε ότι έχει αρραγή δεξιά φρονήματα, το τελευταίο αυτό γεγονός λειτουργεί ως το κρίσιμο στοιχείο για να πούμε «πάντως αριστερός δεν είναι!» και να τον εντάξουμε στην χορεία των κιναιδουάρδων.

Σημειωτέον ότι υπάρχει και ψυχολογική βάση: Πολλοί γκέι κάνουν υπεραναπλήρωση για την περιθωριοποίησή τους, με το να ενταχθούν σε κυρίαρχα δεξιά πρότυπα εθνικού καθωσπρεπισμού. Ως προς την ακροδεξιά απόκλιση, το φαινόμενο σχετίζεται με το λήμμα γκεϊστάπο. Παραδείγματα αποτελούν από την μυθοπλασία ο ακροδεξιός του American Beauty και από την πραγματική ζωή ο ακροδεξιός Αυστριακός πολιτικός Georg Heider (Θεός σχωρέστον!), που ύστερα από μια καριέρα άτεγκτης ακροδεξιάς πολιτικής αποδείχθηκε μετά θάνατον ότι «πάντως αριστερός δεν ήταν». Βέβαια ο θάνατός του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ήταν αρκετά περίεργος, -η εκδοχή της δολοφονίας δεν αποκλείστηκε- και οπωσδήποτε πολύ τραγικός.

Η φράση χρησιμοποιείται κι από τους αριστερούς ως επίρρωση του ανδρισμού τους.

«Επαναστατική» παραλλαγή του γνωστού παιδικού τραγουδιού. Την τραγουδούσε ως «επαναστατικό άσμα Νάμπερ Του» ο θρυλικός Μιχάλης Κλεάνθης στην «Απανεμιά» στην Πλάκα, κι από τότε η έκφραση έχει διακτινιστεί σε μεγάλο μέρος της Ελλάδας (εκτός αν είναι παλιότερο standing joke και το αγνοώ).
Για να έχετε το πλήρες εφέ της έκφρασης, πρέπει να τραγουδήσετε όλα τα λόγια του τραγουδιού, που παραθέτω πιο κάτω, αν και κανονικά θα έπρεπε να το θυμάστε απ' έξω!

Γενικά, το λέμε όταν κάποιος ασελγεί πάνω στις πιο ευαίσθητες νοσταλγίες μας, στην παιδική ηλικία που δεν διήρκεσε ποτέ όσο θα θέλαμε, στην άνοιξη που έρχεται μεν, αλλά με πουτσόκρυο και με άλλα δυσοίωνα. Είναι πράγματι κρίμας, σύντροφοι, πάνω που λιώνει το χιόνι, εσύ να τρως το (πι)πόνι, κατά τον καημό του Αθανασίου Διάκου «για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει, τώρα που ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι»!

Είναι πράγματι σκληρό να σου στερούνε την άνοιξη με οικονομικές κρίσεις, εξοστρακισμούς,συνωστισμούς, παράπλευρες απώλειες!

Trivia: To «επαναστατικό άσμα Νάμπερ Ουάν» ήταν το:

«Πήρες την καρδιά μου, πήρες το μυαλό μου,
πάρε να φοράς και το σώβρακό μου,
πώς να το φοράς, εγώ θα σου το δείξκσω,
το κίτρινο πάει μπροστά και το καφέ από πί(κ)σω»

(αλλιώς: «Το σώβρακο το σκατουλί, μια φορούσα εγώ, και μια εσύ!»)

Γενικά η «ροκ μουσική» έχει άπειρα παρακλάδια: ιντάστριαλ, γκοθ, ιντάστριαλ γκοθ, πανκ ροκ, ποστ πανκ ροκ, ποστ-ποστ πανκ ροκ κτλ. Ένα από αυτά τα παρακλάδια, το οποίο δεν αποτελεί ούτε αρχή ούτε εξέλιξη κάποιου άλλου είδους, είναι το φλωρόκ. Το φλωρόκ εκπροσωπεί όλες εκείνες τις μπάντες που βγάζουν άλμπουμ και, πώς να το κάνουμε ρε παιδί μου, μπορεί να έχουν 3 κομμάτια της προκοπής, αλλά η παραγωγή, που έχει πληρώσει τα άντερά της, θέλει το άλμπουμ να διαθέτει 12 (βλ. Oasis - Be here now). Επίσης, χωρίς να θέλω να φωτογραφίσω όλες τις υπόλοιπες εκτός από τις καμιά δεκαριά ροκ μπαλάντες που πραγματικά αξίζουν, στο φλωρόκ ανήκουν και τα ήρεμα, με πολύ συναίσθημα και αμέτρητα σόλο κιθάρας, κομμάτια. Αυτά τα κομμάτια βοηθούν ιδιαίτερα στο στρίψιμο του τσιγάρου και βελτιώνουν δραματικά την όραση μιας και όσοι τα ακούνε στρίβουν τσιγάρο για τουλάχιστον 5 λεπτά παλεύοντας με τις σκέψεις τους και κοιτάνε το ταβάνι, ή έξω από το παράθυρο, με επιμονή, γιατί μάλλον έχουν δει κάτι που διαφεύγει στους υπόλοιπους.

Παρόλα αυτά, το φλωρόκ έχει και μια ιδιαίτερη σημασία. Αποτελεί τον πρόδρομο κάθε γουαναμπί ροκάκια με 5ετές πλάνο που στο τέλος θέλει να είναι έτσι. Δεν είναι δυνατόν να πέσεις κατευθείαν στους Megadeth αν δεν περάσεις πρώτα από HIM ή Sunrise Avenue (που είναι και της μοδός). Συνήθως το φλωρόκ ανθεί στα ναμαγαπάδικα χωρίς να εννοείται υποσυνείδητα ή ασυνείδητα πως τα «έντεχνα» είναι φλωρόκ. Ή μπορεί και να είναι. Βασικά κανείς δεν ξέρει ακριβώς σε ποια κατηγορία ανήκει το κάθε τραγούδι σε όλα τα είδη μουσικής, οπότε, αν το λήμμα ταιριάζει, χαρακτηρίστε έτσι ένα τραγούδι και εγγυόμαστε επιτυχία και άπειρα «Καλά λες ρε, τι τη θέλουν την τύπισσα να λέει λα-λα στο ρεφραίν;»

Με μία λέξη χίλιες εικόνες για την ατέλειωτη κατάντια, την ασταμάτητη κατρακύλα της ελληνικής τηλεόρασης. Όπου κυριαρχούν δημοσιογράφοι, όπως ο Νίκος Χαρδαβέλας, και διασκεδαστές, όπως η Ανίτα Πάνια-Καρβέλα.

Μια λέξη σταθμός στην ιστορία της ελληνικής (για να μην πω παγκόσμιας) σλανγκ. Μια λέξη που τα λέει όλα χωρίς να λέει τίποτα. Μια λέξη πασπαρτού που χρησιμοποιείται:

• για να πούμε ότι μια κατάσταση είναι πολύ μπερδεγουέη
• για να εκφράσουμε τον ενθουσιασμό μας για κάποιο γεγονός
• όταν δεν έχουμε τι να πούμε αλλά θέλουμε να πούμε οπωσδήποτε κάτι

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η λέξη πλάστηκε από τον Γ. Μαρκόπουλο συνθέτη και στιχουργό του ομώνυμου τραγουδιού.

Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα αν σημαίνει κάτι η λέξη. Σύμφωνα με μια εκδοχή (δες εδώ) ο ίδιος ο στιχουργός έχει αναφέρει ότι πρόκειται για αρχαίες ελληνικές λέξεις

• Ζάβαρα = Λάβαρα
• Κάτρα = Μαύρα
• Νέμια = Ανέμισαν

Συνολικά οι στίχοι σημαίνουν «Λάβαρα μαύρα ανέμισαν (πειρατές) και παρακαλούμε για έλεος»

Σύμφωνα με άλλη εκδοχή (δες εδώ) ο στιχουργός έχει αναφέρει ότι όλες οι λέξεις που χρησιμοποιούνται στο συγκεκριμένο τραγούδι είναι ελληνικές

• Η λέξη «Αλληλούια» δεν είναι η γνωστή εβραϊκή λέξη, αλλά η ελληνική λέξη «αλληλουχία» (από την οποία αφαιρέθηκε το χ).
• Η λέξη «Ζαβαρα» προέρχεται από τη λέξη Ζευς
• Η λέξη «Νάμα» σημαίνει βάπτισμα
• Η λέξη «Λάμα» σημαίνει λάμα (μαχαιριού)
• Η λέξη «Νέμια» σημαίνει ηρεμία
• Η λέξη «Ίλεως» σημαίνει σπλαχνικός