Tagged definitions (7597)
Showing 1771-1780 from 7597

Το τρομοκρατικό χτύπημα που δεν το έχει αναλάβει συγκεκριμένη τρομοκρατική οργάνωση.

Δοκίμως είναι γαλλιά σημαίνουσα «ρούχο που φοριέται στις μεταβατικές περιόδους ανάμεσα στις εποχές» (δες), δηλαδή που κάνει και για κρύο και για ζέστη.

Σλανγκικώς είναι αυτός που βρίσκεται σε μια γκρίζα in-between ζώνη μεταξύ του άμεμπτου στρέιτ και του κατασταλαγμένου γκέι. Αυτός που δεν είναι ούτε το ουάν χάντρηντ περσέντ αρσενικόου, αλλά ούτε και ο σεσημασμένος γκέουλας. Είναι δηλαδή ο όχι και τόσο φανατικός άντρας, ο ψιλολουγκρίδης. Στους ντεμί σεζόν ανήκουν και οι κατηγορίες στρέι / stray, αγορίτσι, μετρό κ.τ.ό.

Ο τοιούτος λοιδωρείται και από τους στρέιτ, γιατί δεν συντάσσεται με τις επιταγές του καθώς πρέπει ανδρισμού. Την ακούει, όμως, και από τους γκέι, καθώς δεν είναι σαφής η τοποθέτησή του, δεν έχει δηλαδή καταθέσει τα απαραίτητα διαπουστευτήρια, κι έτσι ένας γκέουλας που του την πέφτει κινδυνεύει να μείνει αγάμητος (τουλάχιστον έτσι ερμηνεύω το 1ο παράδειγμα).

Η έκφραση μπορεί, βεβαίως, να αποτελέσει και γενικότερη μεταφορά για καταστάσεις γκρίζες ή χλιαρές, λίγο ζέστη λίγο κρύο.

Κάτι ή κάποιος που χαρακτηρίζεται από σύγχυση, ασυναρτησίες, λάθη, ανοησίες, κάτι ή κάποιος που είναι ό,τι να 'ναι.

Προκύπτει ως εξής: άλλα αντί άλλων > άλλ' αντ' άλλων > άλλ' αντ' άλλα· το τελευταίο, που έδωσε και το λήμμα, πρόκειται για αρχικά εσφαλμένη χρήση (το αντί σε παλαιοελληνικά συντασσόταν κανονικά με γενική), η οποία όμως επικράτησε –πολλοί μάλιστα γράφουν και άλλα ντάλα (για το συσχετισμό του με τη φράση της Παρασκευής το γάλα, δες στα σχόλια εκεί).

Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι πρόκειται για νεόκοπο σχηματισμό τύπου φαυλεπίφαυλος, και μάλιστα τείνει πράγματι να συμπεριφέρεται κλιτά, παρά την προέλευσή του (βλέπε παράδειγμα 5).

Συνουσιάζομαι (παθητικά). Με την ίδια ακριβώς σύνταξη. Αλλά εδώ το αντικείμενο (τον) είναι ο πούτσος. Ενώ αν το αντικείμενο είναι γένους θηλυκού, είναι η ερωτική σύντροφος, και η έκφραση έχει την ενεργητική της σημασία. Δε νομίζω ότι ένας κολομπαράς θα έλεγε ποτέ «τον πήρα», με την ενεργητική έννοια του όρου.

Επίσης παθητική η σημασία και όταν αντικείμενο είναι η προσωπική αντωνυμία στο ουδέτερο πληθυντικό, ενώ το ρήμα εκφέρεται στο β΄ενικό πρόσωπο της προστακτικής, σε παροιμιώδεις φράσεις προερχόμενες από πορνό εντόπιας παραγωγής των ογδόνταζ.

Λέγεται για κάποιον που διατηρεί ολύμπια ψυχραιμία, στα όρια της μακάριας αδιαφορίας, ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις.

Το βάλιουμ είναι ένα γνωστό, παλαιάς κοπής ηρεμιστικό, που αν και παροπλισμένο στις μέρες μας, παραμένει σύμβολο της κατηγορίας των βανζοδιαζεπινών (βλ. λ. κουμπιά), που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της αγχώδους διαταραχής (αν και τελευταία τείνουν να εκτοπιστούν από τα σεροτονινεργικά αντικαταθλιπτικά).

Τη φράση την είχε χρησιμοποιήσει η κ. Μαρίκα Μητσοτάκη, προκειμένου να αποδώσει παραστατικά (και σουρεαλιστικά) την παροιμιώδη ψυχραιμία του συζύγου της.

Συνώνυμα: δεν ιδρώνει το αυτί του, δεν μασάει τον πούτσο του, αρντάν, κ.α.

Στα σίγουρα, άνετα, οπωσδήποτε. Μάλλον και ο επιρρηματικός τύπος προέρχεται από το επίθετο, δηλ. «θα γίνει όπως μπαίνει το αεράτο καλάθι».

Ένας άλλος τρόπος για να δείξεις τον αυνανισμό.

Τηλεοπτικός νεολογισμός που χρησιμοποιείται από τους παρουσιαστές ειδήσεων για να περιγράψει τις πρώτες ζέστες του Καλοκαιριού, οπότε και οι πρώτοι λουόμενοι γεμίζουν τις παραλίες. Ουσιαστικά αποτελεί δικαιολογία για να δείξουν υλικό αρχείου με τόπλες και μπικίνια για τους οφθαλμολάγνους τηλεθεατές.

Ο άνευρος, αυτός που δεν έχει μία, που ‘χει μείνει πανί με πανί / στον άσο / δίχως σάλιο / ταπί και ψύχραιμος.

Στα όρια της αξιοπρέπειας, αφού δεν φταίει τελείως αυτός αν γαμήθηκε ο Δίας όταν ο Ερμής ήταν ανάδρομος κι ο μήνας τελειώνει του χρόνου, έχει κηρύξει πρόσκαιρη κι επιλεκτική (εκεί που τον παίρνει) στάση πληρωμών λόγω περιστασιακών -θα ‘θελε- κολλημάτων ρευστότητας. Αποφεύγει να κυκλοφορεί και καταναλώνει μπίο παξιμάδια αποφασισμένος, ξανά, πως με την πρώτη ευκαιρία θα κάνει μπαγιόκο για να μη ξαναζητά από συγγενείς και κολλητούς.

Να μην συγχέεται με το «τσεντέ»: γερμανιστί (ή λαζογερμανιστί) το γνωστό σιντί (cd: compact disc) που παίζει και σε αρσενικό.

Οικογένεια πολιτικών ή μεγαλοκεφαλαιούχων, το κύτταρο της Ελληνικής άρχουσας τάξης.

Ξεκινώντας από τους πολιτικούς, η ιδιότητα αυτή στην Ελλάδα ήταν εξαπανέκαθεν κληρονομική. Στη μήτρα της κάστας των πολιτικών βρίσκουμε Φαναριώτες και κοτζαμπάσηδες, που φρόντισαν για την κληρονομική μεταβίβαση του επαγγέλματος στους απογόνους τους. Και μάλιστα η κληρονομικώ δικαίω μεταβίβαση της ιδιότητας του πολιτικού ζώου (κατ’ αντίθεση προς τη μάζα των ιδιωτών - idiots) ισχύει τόσο για τους πολιτευτές, τους στρατιώτες καθώς λέμε της παράταξης, όσο και για τους αρχηγούς.

Μιλώντας για αρχηγούς, ας μην έχουμε υπόψη μόνο τα πιο κραυγαλέα και πρόσφατα παραδείγματα, όπως Παπανδρέου, Καραμανλής, Μητσοτάκης, αλλά και τα παλιότερα, όπως Βενιζέλοι, Ράλληδες, Τρικούπηδες, Δεληγιάννηδες κ.α. (δες εδώ. Μεταπολεμικά βέβαια η οικογενειοκρατία φτάνει να ερμηνεύεται από τα κόμματα ως ονοματαλατρεία, απότοκο της προσωπολατρίας, ούτως ώστε να έχουμε τρεις και δύο πρωθυπουργούς με το ίδιο επώνυμο. Ας μη λησμονούμε όμως ότι και ο έτερος μεγάλος παίκτης της εξουσίας, Αντώνης Σαμαράς, από πολιτικό τζάκι προέρχεται.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν τα οικονομικά-επιχειρηματικά τζάκια, που κι αυτά κρατούν σφιχτά στα χέρια τους τον πλούτο της χώρας, ό,τι κρατάνε δηλαδή ως προμήθεια -διαχρονικά- για την εκποίηση των πόρων και του πλούτου της στο ξένο κεφάλαιο. Οικογένειες εφοπλιστών, βιομηχάνων, μεγαλοεργολάβων και τραπεζιτών. Που, με ελάχιστες παλιότερα εξαιρέσεις, ανήγαγαν την καταγωγή τους επίσης στους προεπαναστατικούς κατόχους του πλούτου, εφοπλιστές, εμπόρους και τσιφλικάδες.

Κύριο μέλημα του Ανδρέα Παπανδρέου κατά τη 10ετία του 1980 ήταν όχι να πολεμήσει, ελέγξει ή περιορίσει τα επιχειρηματικά τζάκια που βρήκε να κατέχουν τον πλούτο της χώρας, αλλά να δημιουργήσει μια γενιά από «νέα τζάκια», να προσθέσει, κοντά στα παλιά τζάκια, μια νέα γενιά συνεταίρων στην αρπαγή του εθνικού πλούτου, που ν’ αποτελεί και το οικονομικό και κοινωνικό έρεισμα του ΠΑΣΟΚ. Και αν ο πολιορκητικός κριός των νέων τζακιών Γιώργος Κοσκωτάς κατέληξε στη φυλακή κινδυνεύοντας (λέμε τώρα) να συμπαρασύρει και τον ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, άλλα νέα τζάκια μακροημέρευσαν, με βέλτιστο παράδειγμα τον ιδιοκτήτη του Εθνικού μας προμηθευτή Σωκράτη Κόκκαλη.

Ο υιός Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να υστερήσει, τουλάχιστον σ’ αυτό τον τομέα, καθώς είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και στη δημιουργία των νέων τζακιών της 10ετίας του '80. Σε πείσμα λοιπόν των συνθηκών κατάρρευσης, ή ίσως και χάρη σ’ αυτές, επιδιώκει και πάλι τη δημιουργία ορισμένων «νέων τζακιών» (δες εδώ κι εδώ).

Έτσι λοιπόν έχει προκύψει η διάκριση των τζακιών σε «παλιά» και «νέα», ενώ με τις επισημάνσεις στη σχετική αρθρογραφία ότι τα νέα τζάκια παλιώνουν (εδώ) και ότι σκάνε «νέα» νέα τζάκια, σε λίγο προφανώς η ταξινόμηση ενός τζακιού σε «νέο» ή «παλιό» θα είναι αντικείμενο εξειδικευμένης και επισταμένης μελέτης και θα χρειαστούν υποκατηγορίες. Σε τελευταία ανάλυση όμως αυτό δεν έχει παρά μόνον, ενδεχομένως, ιστορική σημασία. Σημασία έχει ποιος έχει το πάνω χέρι και καθορίζει τους όρους του παιχνιδιού.

Τα παραδείγματα, για να διευκολυνθεί η κατανόηση, παρατίθενται εμμέτρως.