Tagged definitions (9763)
Showing 8971-8980 from 9763

Ένας νέος εις -άριος όρος που εισβάλλει δυναμικά στο πολιτικό λεξιλόγιο. Επίσης κοινηλογικάριος ή πιο απλά λογικάριος. Κατ' αρχήν σημαίνει αυτόν ο οποίος και καλούα είναι ελεύθερος από ιδεολογικές αγκυλώσεις του παρελθόντος, δεν δεσμεύεται δηλαδή σε κάποιο α πριόρι ιδεολογικό σχήμα ή αφήγημα και κρίνει κάθε πρόβλημα ad hoc, οπλισμένος και μόνο με την κοινή λογική του, την οποία (θα έπρεπε να) έχει και κάθε άλλος πολίτης. Το όλο βγάζει μια αγγλοσαξονιά, τ. εμπειρισμός, John Locke, common sense, Thomas Paine, επίδοξοι διάδοχοί του και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Πώς χρησιμοποιείται τώρα συνήθως: Είτε πανηγυρικά είτε επικριτικά. Πανηγυρικά: Από οπαδούς των μεταρρυθμίσεων, οι οποίοι ενίοτε κατηγορούνται ότι ανήκουν σε μία συγκεκριμένη ιδεολογία τ. νεοφιλελέδες, οπότε αυτοί προκειμένου να απαλλάξουν τον εαυτό τους από τη ρετσινιά της νεοφιλελέρας επιμένουν ότι δεν τραβάνε κανένα ζόρι με κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία ή πρακτική (πολλοί υποστηρίζουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν υπάρχει, αλλά είναι πολεμικός όρος των εντός κι εκτός συριζορθόδοξων για να ομαδοποιηθούν και στοχοποιηθούν ευκολότερα οι θεωρούμενοι ως αντίπαλοι), αλλά απλώς υποστηρίζουν ό,τι λέει η κοινή λογική, ήτοι ότι πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος να υπερβεί το Ελλαδιστάν τα δεινά της Σοβιετίας που είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα παρόμοιας πανηγυρικής χρήσης του κοινολογικάριος έχει γίνει από τον Πάσχο Μανδραβέλη που επιμένει ότι «ντεν είμαι νεοφιλελεύθερος καρντιά μου». Βεβαίως παρόμοια πανηγυρική χρήση μπορεί να γίνει και από άλλους φορείς πολιτικού λόγου, που ισχυρίζονται ότι η επικέντρωσή τους στην ανάγκη λ.χ. μεταρρυθμίσεων, ή τάξης και ασφάλειας, ή ένταξης/ παραμονής στους δυτικούς θεσμούς, δεν προκύπτει από το κόλλημά τους με (νεο)φιλελεύθερες ή παραδοσιακά δεξιές ιδεολογίες, αλλά απλώς και μόνο στην κοινή λογική του κάθε μέσου πολίτη, την οποία στην Ελλάδα, -φευ-, δεν διαθέτουν οι υπαρκτοί μέσοι πολίτες, οπότε κάποιος που απλώς υπενθυμίζει την κοινή λογική καταντά στη Λαϊκή Θεοκρατία του Ελλαδιστάν να φαντάζει παράδοξος και γραφικός νεοφιλελενινιστής.

Επικριτικά: Νήντλες του σέι, παρόλο που αρχικά ο όρος είχε την πρόθεση να απαλλάξει τον φέροντα από τη ρετσινιά της νεοφιλελέρας, προσφέρεται ο ίδιος για επίκριση, κράξιμο και καζούρα. Λέγεται, λοιπόν, ότι ο κοινολογικάριος είναι ο νέος απολἰτικος. Και όπως κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι απολίτικος, στην πραγματικότητα είναι απλά δεξιός, έτσι κάποιος που λέει ότι είναι κοινολογικάριος στην πραγματικότητα είναι βλαχοφιλελές ή, έστω, φιλελέφτ/ αριστεροφιλελές ή κεντροαριστερός του Ακραίου Κέντρου ή Ποταμίστας ή Ατενίστας, γενικά idiot-ης απολίτικος άρα δεξιός. Και από μεν την Αριστερά οι κοινολογικάριοι θεωρούνται ως η νέα μορφή ψευδούς συνείδησης της αστικής τάξης, όπως την περιέγραψε ο Marx, πέον όμως να σημειωθεί ότι ο όρος χρησιμοποιείται κραχτικά και από πολλούς δεξιούς οι οποίοι επιθυμούν άλα Schmitt ή άλα Κονδύλη να έχουν έναν πιο σαφή αντίπαλο και προσάπτουν στους κοινολογικάριους τη θολοκουλτούρα τους. Ή και από οπαδούς ενός δεξιού νιτσεϊσμού/ ιρασιοναλισμού που θα ήθελαν να βλέπουν τον εαυτό τους ως γοητευτικό αντιδραστικό (réactionnaire charmant που λένε και στο χωριό μου), οπότε βδελύσσονται τη χαμέρπεια των λογικαρίων. Στους τελευταίους προσάπτεται, εξάλλου, και ο καιροσκοπισμός τους ήτοι ότι κρυπτόμενοι πίσω από την ανάγκη μη α πριόρι ένταξης σε συγκεκριμένη ιδεολογία περιμένουν α πουστεριόρι να πάνε ΟΦΑ ως καλοί οφατζήδες που είναι. Τελικά υπάρχει ένα μόνο πράγμα χειρότερο από το παράλογο κι αυτό είναι η κοινή λογική.

Οι διαφορές ή οι κόντρες εις την χιπχοπικήν. Τα ραπερόνια και οι λοουμπαπάδες λύνουν τα μπιφ τους με αμοιβαία χωσίματα φρήσταϊλ ριμών σε κλαμπ, ή με τσο και λο στο πεζοδρόμιο.

Εκ του μελαψοαγγλοσαξονικού beef (διαφωνία, κόντρα), το οποίο έχει αρχαιότερες ρίζες.

Σλανγκιά μουσικής προέλευσης για να δηλώσει μεταφορικά τον άντρα που έχει μεγάλη έκταση όχι στη φωνή αλλά στο μουνί, ήτοι κυνηγάει με επιτυχία και τις χαμηλές ηλικίες (πιπίνια, λολίτες, καυλάκια), αλλά και τις υψηλές (μιλφάρες, μιλφομάνες ή και τζιλφάκια αν είναι κοντρατενόρος). Πρόκειται για έναν άντρα τ. γαμεί ό,τι κινείται: και μανιώδης πιπινοκυνηγός λολιτοφάγος με τις μικρές, και μερακλής στρατηγός Μιλφιάδης με τις μεγάλες. Συχνά, φευ, καταλήγει ως πεθεραστής, δηλαδής κυνηγά barely legal νυμφίδιο με κίνδυνο να κατηγορηθεί ως παιδεραστής, πλην όχι για αυτήν, αλλά για τη φουκαριάρα τη μάνα της, κινούμενος από την ελπήδα της πεθεραστίας.

Ψιλορατσιστικός πλην μάλλον δικαιολογημένος χαρακτηρισμός για τους Γάλλους (άκα κουτόφραγκοι, πουρκουάδες).

Mπάκακες (frogs) αποκαλούν τους Γαλλαίους και οι αγγλοσάξονες ενώ βατραχοφάγους τους αποκαλούν οι φρίτσηδες (froschfresser), οι Δανοί (frøæder), οι Eσθονοί (konnasööja), οι Ρώσοι (lyagushatnik), οι Πολωνοί (żabojad) και οι Ούγγροι (békazabáló) (περισσότερα ici).

Ασίστ από το δουπού: ο ύποπτος για cryptobatracophagie Khan

Ο όρος περιγράφει έναν εκνευριστικό τύπο ανθρώπου που όταν συμβαίνει κάτι κατάφωρα άδικο ή εξωφρενικό δεν εξοργίζεται με τον θύτη αλλά προσπαθεί να τηρήσει ίσες αποστάσεις μεταξύ του θύτη και του θύματος, ώστε να τα έχει καλά με όλους, ή να μη χρειαστεί να βγει από το μικροαστούλικό του βόλεμα. Είναι λ.χ. αυτός που θα παρατηρήσει για ένα θύμα σεξιστικής ή ρατσιστικής επίθεσης ότι και το θύμα «προκαλούσε».

Ασφαλώς, αναλόγως με την πολιτική ιδεολογία αυτού που εκφέρει τον όρο άτομα διαφορετικών πολιτικών στάσεων μπορούν να χαρακτηριστούν ως ισαποστασάκηδες. Οι πλέον δακτυλοδεικτούμενοι είναι βεβαίως οι κεντρώοι, κεντροαριστεροί, ΔΗΜ.ΑΡ. και λοιπές δυνάμεις της ευθύνης. Γενικά αυτοί που χρησιμοποιούν εκφράσεις ενός γενικού ανθρωπισμού τ. καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται κρατώντας ίσες αποστάσεις από βίες εντελώς διαφορετικού μεγέθους, ποιότητας και δομής. Αλλά και τα ΚΝΑΤ κατηγορούνται ενίοτε ως ισαποστασάκηδες όταν αρνούνται να πάρουν συγκεκριμένη θέση θεωρώντας το πρόβλημα από μια μακρινή ασφαλή σκοπιά του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού. Βεβαίως και σε περιπτώσεις διεθνών συγκρούσεων ποικίλει το ποιος θα χαρακτηριστεί ισαποστασάκιας. Λ.χ. αυτός που τηρεί ίσες αποστάσεις μεταξύ της βίας ενός περιφερειακού αυταρχικού ηγέτη και των φονιάδων όλων των λαών Αμερικάνων; Ή αυτός που τηρεί ίσες αποστάσεις μεταξύ της βίας ενός δικτάτορα (ή διεφθαρμένου ηγέτη με έλλειμα νομιμότητας) και της βίας των εξεγερμένων εναντίον του;

Σε κάθε περίπτωση ο όρος ισαποστασάκιας σχετίζεται με άλλες εκφράσεις που δηλώνουν παρόμοιες εκνευριστικές συμπεριφορές, όπως ναιμεναλλάς, και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, ΟΦΑ κ.ά.

Ο πειναλέος κίναιδος στα καλιαρντά.

Στα νοσοκομεία η απλή αδερφή (νοσοκόμα) λογοδοτεί και υπάγεται στην δικαιοδοσία της προϊσταμένης ορόφου, της αρχι-νοσοκόμας που είναι υπέυθυνη για την ομαλή νοσηλεία των ασθενών ενός ορόφου ή τομέα του νοσοκομείου.

Κατ'αντιστοιχία λοιπόν, η απλή αδερφή δεν φτουράει μια μπροστά στην προϊσταμένη ορόφου. Μιλάμε για την αρχιαδερφάρα, τελειωμένη, κραγμένη, gay over, ξεφωνημένη, τρίπουστα, αδελφή του ελέους, καταπιόλα, τελειωμένη μέχρι το στρίφωμα.

Οι απλές αδερφές απλά κάνουν στην μπάντα και παίρνουν μαθήματα όταν η προϊσταμένη ορόφου επιτελεί έργο. Εντός και εκτός νοσοκομείων.

Συναντάται και ως σκέτο προϊσταμένη.

Όταν ο Δένδιας παρέπεμψε την Χρυσή Αυγή στην δικαιοσύνη ως εγκληματική οργάνωση άθελά του λάνσαρε ένα νέο ξύλινο μπινελίκι που φορέθηκε με θέρμη από τους δημοσιοκάφρους, μουμουέ, α(θ)λητικογράφους, κ.ά.

Προσάπτεται πλέον αδιάκριτα σε βάρος κάθε οργάνωσης ή φορέα που αντιπαθούμε: «εγκληματική οργάνωση» είναι πιχί το ΘΑΣΟΚ για τον αντιπρόεδρο της Βουλής (βλ. παράδειγμα 1), οι γαύροι για τον Πρετεντέρη (βλ. παράδειγμα 2), ο ΣφΥΡΙΖΑ για τα αυγά (βλ. παράδειγμα 5) και πάει λέγοντας.

Κι έτσι χάνουν την σημασία τους οι λέξεις.

Αυτός που είναι εθισμένος σε ριψοκίνδυνα, δυνητικά θανατηφόρα σπορ. Από τα επινεφρίνη + πρεζόνι.

Αρχαιοελληνική, δηλαδής ορίτζιναλ μορφή του αγγλοσαξωνικού «adrenaline junkie».

Υβριδικός τύπος εμφάνισης και συμπεριφοράς που αποτελεί μια ιδιαζόντως ελληνική εκδοχή του χιπστερά με τρόπο που να φέρνει και σε κάγκουρα.

Χίπστερ και κάγκουρας, δύο από τις πλέον κυρίαρχες φυλές τα τελευταία χρόνια συναντώνται στην ακαταμάχητη επιθυμία τους για ποζεριά. Οπότε χιπστεροκάγκουρας είναι κατ' αρχήν το τρελό ποζέρι, που επιθυμεί με εξτραβαγκάντσες στην εμφάνιση και τη συμπεριφορά του να τραβήξει τα βλέμματα πάνω του. Οπότε κατά μία πρώτη σημασία, χιπστεροκάγκουρας είναι απλώς ο χιπστεράς που υπερβάλλει στην ποζεριά του.

Από εκεί και πέρα ο χιπστεροκάγκουρας μπορεί να έχει και ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που να τον διαφοροποιούν κάπως από τον καθαυτό χιπστερά και που να έχουν σχέση και με την ελληνική τροπή της χιπστερίας. Αν λ.χ. ο χιπστεράς αισθητικοποιεί το κιτς με ποστιλάτη διάθεση, ο χιπστεροκάγκουρας μάλλον κιτσοποιεί την αισθητική. Το κιτς του χιπστερά είναι οπωσδήποτε ειρωνικό, το κιτς του χιπστεροκάγκουρα πάει για ειρωνικό, αλλά, φευ, είναι συχνά ειλικρινές. Ο χιπστεράς διαγιγνώσκεται, ας πούμε, από την αλάνθαστη επιλογή αρμονικών χρωματικών συνδυασμών. Ο χιπστεροκάγκουρας, αντιθέτως, μπορεί και να σφάλει. Εξάλλου ο χιπστεροκάγκουρας κάνει πληθωρική χρήση εμφανισιακών στοιχείων που προσιδιάζουν σε ποζέρι, αλλά όχι ειδικά σε χίπστερ, όπως λ.χ. τατουάζ, μανίκια, εφημερίδες, τραϊμπαλιές και ταλιμπάν. Συναφώς, ο χιπστεράς πλασάρει συχνά μια αχαρτογράφητη σεξουαλικότητα, λ.χ. με ανορεξία ή επί μέρους χρήση γυναικείων αξεσουάρ. Ο χιπστεροκάγκουρας αντιθέτως δεν έχει την χιπστερική τόλμη να απο(σο)δομήσει τη σεξουαλική του ταυτότητα και επιλέγει μόνο τα ειρωνικώς αρρενωπά χαρακτηριστικά του χίπστερ, και δη το μουστάκι- βιντατζιά και το μακρύτατο ειρωνικό μούσι (ironic beard που λέμε και στο χωριό μου), που και πάλι κινδυνεύει να αποβεί ειλικρινές.

Θα μπορούσε εδώ να θεωρηθεί ότι ο χιπστεροκάγκουρας κάνει τσιτ, ότι είναι τσιτοχίπστερο, ότι θέλει και την πίτα αφάγωτη και τον σκύλο χορτάτο. Θέλει δηλαδή να περάσει και για ψαγμένος και να εντυπωσιάσει με τις ψαγμενιές του ως ποζέρι, αλλά να είναι και σούπερ γαμάω άντρακλας, καλές οι χιπστεριές αλλά μη μας πούνε και πουστρίγκους. Κλέβει, επομένως, ορισμένα επουσιώδη στοιχεία της χίπστερ κουλτούρας, αλλά τα χρησιμοποιεί για να τονώσει τον ανδρισμό του (ή ίσως και τη θηλυκότητά της αντίστοιχα μια χιπστεροκαγκούρω) και να πλασαριστεί ως χιπστερογαμπρός- χίπστερ εκδοχή του κλαρινογαμπρού.

Ανοίγουν εδώ ερωτήματα φιλοσοφικής υφής. Όπως είχαμε τονίσει στο ορισμό χιπστέρι, δεν υπάρχει ουσία ή αρχέτυπο χιπστεροσύνης, και επ' ουδενί δεν υπάρχει **αυθεντικός χίπστερ*. Χίπστερ καταντάς πέφτοντας από κάτι άλλο λ.χ. από το indie ή άλλες μορφές του αλτέρνατιβ. Κατά συνέπεια ο χιπστεροκάγκουρας, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι «κλέβει» για να τονίσει την αρρενωπότητά του, αντί να την υπονομεύσει, δεν μπορεί ωστόσο να πέσει από κάποια δήθεν αυθεντική χιπστεριά, παρά μόνο να πέσει από τον ήδη πεσμένο χιπστερά. Κατά μία έννοια, ο χιπστεροκάγκουρας θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας μετα-χίπστερ, αφού κάνει αυθόρμητα κάτι που ο χιπστεράς ζορίζεται για να του βγει. Ο χιπστεροκάγκουρας είναι κάπου μεταξύ ειλικρίνειας και ειρωνείας. Δεν είναι ειλικρινής, όπως λ.χ. ο ειλικρινής μάτσο καφροσέξουαλ ούγκανος, ούτε ειρωνικός, όπως ο δασυπώγων με την ειρωνική αρρενωπότητα του μουσιού, αλλά κάπου μεταξύ σε ένα πεδίο ακόμη πιο αχαρτογράφητο και από του χίπστερ. Παρομοίως, δεν έχει ειλικρινή κιτσοσύνη, όπως ένας μπουρναζογκόμενος, αλλά ούτε και ειρωνική κιτσοσύνη, αλλά κάτι μεταξύ. Με αυτήν την έννοια, ίσως ο χιπστεροκάγκουρας θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ακόμη πιο χίπστερ και από τους χίπστερζ, καθώς θέτει τη μεταμοντέρνα διερώτηση για το ποια είναι τα όρια του χίπστερ. Ίσως πάλι να είναι απλώς ότι το Ελλαδιστάν έχει τους χίπστερζ που του αξίζουν.