Tagged definitions (408)
Showing 1-10 from 408

Παρατσούκλι για τον πολιτικό Θεόδωρο Πάγκαλο, είναι λογοπαίγνιο με τον λέοντα, λόγω των λεονταρισμών του, αλλά και του ότι φέρεται ως βασιλιάς των ζώων στον ζωολογικό κήπο των τριακοσίων βολευτών, καθώς και με τον Μεγάλο Ναπολέοντα, λόγω του βοναπαρτισμού του στην επίδειξη ενός φωσκολικού εγωισμού κατά την διαπραγμάτευση της πολιτικής του περσόνας.

Παρεμπίπταμπλυ η ατάκα του εν λόγω πολιτικού μαζί τα φάγαμε, που τείνει να λάβει διαστάσεις ατάκας της δεκαετίας, ολοένα και συχνότερα τρέπεται σε μαζί τον φάγαμε, όπου εννοείται πλέον η συν-πάθεια όλων των Ελλήνων ενώπιον της κοινής βρώσεως πούτσας που έχει ήδη αρχίσει και μας περιμένει ακόμη.

Με την ευκαιρία ιδού μια λίστα παρατσουκλιών Ελλήνων πολιτικών της μεταπολίτευσης για τον ιστορικό του μέλλοντος:

• Αβέρωφ, Ευάγγελος: Γεφύρωφ, Ροζαλία.
• Αβραμόπουλος, Δημήτρης: Mπω Μπρυμέλ, ο κύριος Τίποτα, Αβραμόκωλος, Σαυραμόπουλος, Αβραμό, Κάγκελος, Μπλέηζερ Καγκελόπουλος.
• Αθανασιάδης-Νόβας, Γεώργιος: Γαργάλατας.
• Αναγνωστόπουλος, Νίκος: (πάλαι ποτέ βουλευτής της ΝΔ στην Α’ Αθηνών) Ο φίλος του νεκρού.
• Ανδριανόπουλος, Ανδρέας: Ανδριανόκωλος.
• Ανδρουτσόπουλος, Αδαμάντιος: Η μικρούλα η Adam η κουνιστή (του Χ. Κλυνν).
• Άνθιμος Θεσσαλονίκης: Παναγριότατος και βλ. και λέω τον δεσπότη Παναγιώτη.
• Αρσένης, Γεράσιμος: Τσάρος.
• Αρχιεπίσκοπος Μακάριος: Τζουμπές, Μούσκος, Μασκαριότατος, Ερυθρός ρασοφόρος της Μεγαλοννήσου, Κάστρο της Μεσογείου.
• Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: Χουντόδουλος, Μπιγκ Μακ.
• Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος + (μετά θάνατον): Μαρκαριστός.
• Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Α΄ (διαδέχτηκε τον Μακάριο): Παπαπλάστικ (η οικογένειά του είχε εργοστάσιο πλαστικών).
• Βαρβιτσιώτης, Ιωάννης: Μπάρμπι.
• Βαρουφάκης, Γιάνης: Μπαρουφάκης.
• Βασιλεύς Κωνσταντίνος Α': Κώτσος, Κουμπάρος.
• Βασιλεύς Κωνσταντίνος Β’: Κοκός, ο τέως, Γλύξμπουργκ, Γλύξμπουργκερ, κ.α.
• Βασιλεύς Όθων: Κόθων.
• Βασίλισσα Φρειδερίκη: Φρίκη, Φρειδεφρίκη.
• Βενιζέλος, Ευάγγελος: Μπενίτο, Μπένι, Μπένι Χιλ, Μπενί Ζελόν, Πόρκυ, Πρωθυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, Ύπαρχος, Μαρία Αντουανέτα, Turkoglu (κατά Wikileaks), Τανάλιας.
• Βενιζέλος, Σοφοκλής: Κληκλής, ο μικρός υιός του μεγάλου πατρός.
• Βορίδης, Μάκης: Το βορίδι (κατά Καρατζαφύρερ), Βορβορίδης, Βορίδεν, Αιμοβορίδης ο Τσεκουράτος.
• Βουλγαράκης, Γιώργος: Ντοράκης.
• Βούλγαρης, Δημήτριος: Τζουμπές.
• Γαρουφαλιάς, Πέτρος: Γάλα με ανθρακικό, «Πέτρο, μαλάκα, ήθαμε για πλάκα!»
• Γερουλάνος, Παύλος: Πρίγκηψ.
• Γερμενής, Γεώργιος: Καιάδας, «οι Γερμενοί ξανάρχονται».
• Γεωργιάδης, Άδωνις: Μπουμπούκος, Λουλούκος. Βλ. και Ελλαδέμπορας, Θολοπατριώτης, Θολοκουλτουριάρης.
• Δαμανάκη, Μαρία: Δραχμανάκη Μαρία, Δαμουνάκη Μαρία.
• Διαμαντοπούλου, Άννα: Φράου, Διαμάντω, Κρουέλα ντε Βιλ, Αννούλα του Φονιά. Βλ. και πασοκομούνα.
• Δρούτσας, Δημήτρης: Φον Δρούτσας, Κηπουρός.
• Έβερτ, Μιλτιάδης: Μπουλντόζας.
• Ζαγορίτης, Λευτέρης: Μαυρογιαλούρος.
• Ιερώνυμος Αθηνών: Τζερόνιμο (Γκρούβη), κωφάλαλος (το τελευταίο λέγεται από δεξιούς που ήθελαν να μιλάει περισσότερο για εθνικά θέματα, όπως ο προκάτοχός του).
• Ιωαννίδης, Δημήτριος: Αόρατος δικτάτωρ, σκύλος της ΕΣΑ.
• Κακλαμάνης, Νικήτας: Ομέρ Πριόνης, Νικηταράς ο Δενδροφάγος.
• Καμμένος, Πάνος: Το τσαμένο (κατά Τράγκα). Βλ. επίσης Καμένοι Έλληνες.
• Κανελλόπουλος, Αθανάσιος: Κοντός, Παπάκι.
• Καραμανλής Κωνσταντίνος: Τραμπάκουλας, Καραμάν Αλής, Καραμαλάκας, Γκαούτσο Κώτσο, Φρυδάς. ο Θείος, ο Μαρμαρένιος.
• Καραμανλής, Κώστας: Δον Μπουχέ, Βούδας της Ραφίνας, ραφινάτος, κουρασμένος, Μπούλης, Δάμαλος, Γεωργοκώστας Καρανδρέου, το γένος Παπαμανλή. Βλ. και Σεμνά και ταπεινά, Νέα Δημοπρασία.

• Καρατζαφέρης, Γιώργος: Καρατζαφύρερ, Κωλοτούμπας, Κονφερανσιέ, Λαγός.

• Κατσέλη, Λούκα: Pasionaria.

• Κιλτίδης Κώστας: Φιλέας Φογκ (ΝΔ->ΔΗΣΥ->ΛΑΟΣ->ΝΔ).
• Κλάρας, Θανάσης: Άρης Βελουχιώτης, Καπετάν Μιζέριας.
• Κουβέλης, Φώτης: Φώτης Κουνέλης, Κυρ Φώτης.
• Κουλούρης, Κίμων: Άι Λάινερ, βλ. και Κιμωνό.
• Κυπριανού, Σπύρος: Μάππουρος.
• Κύρκος, Λεωνίδας: Κύρκη.
• Λαλιώτης, Κώστας: Θείον βρέφος.
• Λέφας-Τετενές, Όθων: (πολιτευτής της ΕΡΕ, μηδέποτε εκλεγείς) Κώθων Ελέφας-Τενεκές.
• Λιάπης, Μιχάλης: Μισέλ.
• Λοβέρδος, Ανδρέας: Loverδος, Λόβερ, Μάρθα Βούρτση, Κοτοπούλη-Ρεξ, Βασιλάκης Καΐλας, κλαμένο μουνί, κλαψομούνης.
• Μαρκεζίνης, Σπυρίδων: Μαϊμού, Σπυριδούλα, Σαγώνας, Τσίτα του ταρζάν.
• Μητσοτάκης, Κυριάκος: Ψυχάκιας, Τέρης Χρυσός. Βλ. και κυριάκος.
• Μητσοτάκης, Κωνσταντίνος: Μητσοτάκης, Μητσοτάκουλας (των Καρπαθίων), Μητροπάνος, Εθνικός Γκαντέμης, Γκαντεμόσαυρος, Ψηλός, καμπινεδάρχης, Ακατονόμαστος, Ροφός, Δρακουμέλ, Τσιμενένιος. Βλ. και Μαρίκα Μητσοτάκη, καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη! Για πληρέστερη λίστα βλ. λήμμα Μητσοτάκης.
• Μιχαλολιάκος, Νίκος: ο Καίσαρας, Χρυσαυγουλίδης.
• Μολυβιάτης, Πέτρος: Γκρομίκο.
• Μπακογιάννη, Ντόρα: Ντοράδα, Ντοράκλα. Βλ. και ντοράκηδες, ντορίτος, εδώ και Ντόρα, λεβεντομούνα.
• Ξενογιαννακοπούλου, Μαριλίζα: Μάρκελος Νύκτας, Μαριλίζα Ξενοπαπαδακογιαννακοντουρουντουρουτριανταφυλλοπούλου.
• Πάγκαλος, Θεόδωρος: Πάγκαλος, Παγκαλέων, Μεγάλος Τραγουδιστής, παν-κάλος, Παχύδερμο των Ιμίων. Βλ. και σ' έχει γαμήσει ποτέ χοντρός;
• Παζαΐτη, Νατάσα: υπολοχαγός Νατάσα.
• Παπαγεωργόπουλος, Βασίλης: Ο φτερωτός δήμαρχος, Βάσιπαπ, Ατσαλάκωτος.
• Παπαδόπουλος, Ανδρέας: Τραβόλτα.
• Παπαδήμος, Λουκάς: Παπαδήμιος.
• Παπαδόπουλος, Γεώργιος: Μπισκότο.
• Παπακωνσταντίνου, Γιώργος: Υπάλληλος.
• Παπακωνσταντίνου, Μιχάλης: Ούζο δώδεκα, Τζάκ Ντάνιελς.
• Παπαληγούρας, Παναγής: Βλ. παπαληγούρας.
• Παπανδρέου, Ανδρέας: Αντρέ Παπαντρέ, Συγκινημένος, Σιδερένιος (μετά το Harefield), Αντρίκο ντελ Πάσο. Βλ. και ΘΑΣΟΚ, Μιμίκος, Αυριανοτομπριστής.
• Παπανδρέου, Βάσω: Βλ. Πασοκομούνα, Λεβεντομούνα.
• Παπανδρέου, Γεώργιος: Παπατζής, γέρος της Δημοκρατίας.
• Παπανδρέου, Γιώργος: Τζέφρι, Γ.Α.Π., Γιωργάκης, No Jobs, Ο τρίτος ο μακρύτερος, Ξένος, ο φερόμενος ως πρωθυπουργός, μελαγχολικό αγόρι, τρελοκαταθλιπτικό αγόρι, αΓΑΠούλης, Κοσταρίκας (γιατί ο κόσμος χάνεται κι αυτός ταξιδεύει σε εξωτικά μέρη), ο Ημίαιμος Πρίγκηπας, Αρχολίπαρος, Φόρεστ ΓΑΠ, ο Σορτάκιας, ο Εγκέφαλος, Bertolt Brecht. Βλ. και ψωρογιώργαινα, Γεωργοκώστας Καρανδρέου, το γένος Παπαμανλή, άχου άχου Νετανιάχου, bravo Giorgos!, γκεϊμπέκικο, Παπανδαιμόνιο.
• Παπαντωνίου, Γιάννος: Κολγκέιτ, Τσάρος, Προικοθήρας.
• Παπαρήγα, Αλέκα: Κουκουβάγια, Κοκκινοσκουφίτσα. Βλ. και η Παπαρήγα η καλή, παπαρήγανη, κολοκύθια, το Κόμμα, εκ του Περισσού.
• Παπασπύρου, Δημήτριος: Παλάντζας, Σέσουλας.
• Παπούλιας, Κάρολος: Εθνική γλάστρα, τελευταίος δανειστής, εθνικός δανειστής (του μακαρίτη Ανδρέα, για την αγορά της ροζ βίλας άκα το κωλόσπιτο).
• Παπουτσής, Χρήστος: ο Μαλάκας.
• Παυλόπουλος, Προκόπης: Πάκης, Ρόκυ, Τσάκ. Βλ. μένω Προκόπης.
• Πικραμμένος, Παναγιώτης: Bitterman.
• Πλαστήρας, Νικόλαος: Μαύρος Καβαλάρης, Συνταγματάρχης Καραπιπέρης.
• Πλεύρης, Θάνος: Βλ. Πλευρίτιδα.
• Πλεύρης, Κώστας: Μικυμάου. Βλ. και Πλευρίτιδα.
• Πολύδωρας, Βύρων: Λατίνος εραστής, Μπαντέρας, Μπάϊρον, Στρατηγός Άνεμος, Πολύξερας.
• Πρωταίτιοι 21ης Απρίλιου: Ντάλτονς.
• Ραγκούσης, Γιάννης: Κίλερ.
• Ράλλης, Γεώργιος: Γάλλης, Δεν θέλω ου. Βλ. και οι μισοί Έλληνες θα μάθουν τέχνες, οι άλλοι μισοί γάματα.
• Ράπανος, Βασίλης: Βλ. ῥαφανιδόω.
• Σαμαράς, Αντώνης: Αντωνάκης, Πολάν, Τρελαντώνης, Σπουδαρχίδης, Κομανέτσι, Σαχλαμαράς. Βλ. και συγγρού, νουδούλα.
• Σαρτζετάκης, Χρήστος: Αγκαλίτσας, Ανάδελφος, Ροφός ή πατομπούκαλος (λόγω γυαλιών).
• Σημίτης, Κώστας: κινέζος, λογιστής, τάπερμαν, Σαύρα του Κολωνακίου, Αρών Αβούρης, Ιγκουάνα, Αρχιδοσίλογος.
• Σιούφας, Δημήτρης: Πίκατσου.
• Σπηλιωτόπουλος, Άρης: Αρούλης, Σαλώμη, Ιφιγένεια (όταν θα τον θυσίαζε ο Καραμανλής με υπονοούμενο ότι την ανάβαν την πυρά).
• Στεφανόπουλος, Στέφανος: Στεφ Στεφ.
• Τζαννετάκης Τζαννής: Βραχιολάκης.
• Τομπούλογλου, Χάρης: Τόμπι.
• Τζήμερος, Θάνος: Τζάγριος, Τζήμερμαν.
• Τσαλδάρης, Αθανάσιος: Νανάς.
• Τσάτσος, Δημήτρης: Παχύδερμο της Δημοκρατίας.
• Τσάτσος, Κωσνταντίνος: Κότα.
• Τσίπρας, Αλέξης: Sexy Alexi, Τσιπραλέξ, Αλέξης Παπανδρέου, Τεν Τεν. Βλ. Τσίπρα, Παιδαριογέρων, ΣφΥΡΙΖΑ.
• Τσοβόλας, Δμήτρης: Γιος του Αγωγιάτη, ο Δώστα-όλα, το Τσουλούφι.
• Τσουκάτος, Θεόδωρος: Τσουτσουκάτος, Στρατηγός.
• Τσοχατζόπουλος, Άκης: Mπω Μπρυμέλ, Τσοχατζόπουτσος.
• Φλωράκης, Χαρίλαος: Καπετάν Γιώτης (το nom de guerre του).
• Χρυσοχοίδης, Μιχάλης: Προπατζής, Γκόλντον, Goldsmith, Goldfinger, ο Αδιάβαστος. Βλ. και μΠΑτΣΟΚ.
• Ψωμιάδης, Παναγιώτης: Ζορό, Ο Νομάρχης. Βλ. και λέω τον δεσπότη Παναγιώτη.

Πάσα: Γκάτζμαν.

Κοροϊδευτικά ο ΣΥΡΙΖΑ, για κάποιον που θεωρεί την ιδεολογία του κουκουρούκου.

Οι στερεότυπες, δογματικές, κενές περιεχομένου πλην πάντα καμαρωτές κασέτες πολιτικών, δημοσιοκάφρων, συνδικαλιστών και πάσης φύσεως -πατέρων και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.

Η παραδοσιακή αριστερά έχει συνεισφέρει τα μάλα στον πλούτο της ξύλινης γλώσσας, χωρίς όμως να κατέχει οποιαδήποτε αποκλειστικότητα.

Αντιδάνειο εκ των γαλλικών xyloglossie και xylolalie.

Ό,τι και να ορίζει ένας νόμος, η εφαρμογή του τον καθιστά ηθικό.

Βέβαια, παραβλέπεται –σκόπιμα– το γεγονός, ότι κάποιοι ευνοούνται από νόμους, οι οποίοι έχουν «παράθυρα» κι αυτοί οι άλλοι δεν είναι διαφορετικοί από τους ίδιους που έχουν την εξουσία.

Δημοσιογραφικό χαϊδευτικό για τον αντακάβα παρακρατικό.

Αν η Βία είναι η μαμμή της Ιστορίας, τότε η Τυφλή Βία θα μας βγάλει άσχημες ιστορίες. Πάντως, στην Χώρα μας η Δικαιοσύνη διαθέτει εξαιρετικήν όραση.

Στην σύγχρονη εποχή, η πρώτη φορά που αγανάκτησαν κάτι πολίτες, ήταν στο Δουβλίνο το 1916, που έσπευσαν να βοηθήσουν ν' αποκατασταθεί η Τάξη (των Βρετανών). Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό κάτω απ' το αυλάκι. Το '40 π.χ. αγανάκτησαν οι πολίτες για τις θηριωδίες των αμάχων εις βάρος των Γερμανών, το '60 αγανάκτησαν για τις αυθαιρεσίες των ψηφοφόρων εις βάρος των πολιτευτών, το '90 αγανάκτησαν κατά των καταλήψεων των μαθητών εις βάρος του Υπουργού Παιδείας κλπ-κλπ.

Ο χαρακτηρισμός είναι πονηρά δικαιολογητικός και καθόλου τυχαίος αφού κατατείνει: (1) στην απαλλαγή από την τιμώρησή του για τις παραβάσεις των άρθρων 308 (σωματική βλάβη) και 361 (εξύβριση) του Ποινικού Κώδικα, λόγω δεδικαιολογημένης αγανάκτησης, αν παρ' ελπίδα συλληφθεί, και (2) στην απαλλαγή από την τιμώρηση των εντολέων του, λόγω της θολής γενίκευσης «πολίτης», ενώ είναι ενταγμένος σε συγκεκριμένη πολιτική ομάδα (ό,τι λάμπει δεν είναι ξημέρωμα). Καρφώνονται όμως, διότι το σημείο εκκίνησης της αγανάκτησης εκάστου πολίτη, συμπίπτει χρονικά με αυτό των άλλων (κοίτα ρε κάτι συμπτώσεις)!

Χαρακτηριστικά:

• Διαθέτει χιούμορ, αφού υπεραμύνεται της εθνοτικής (Ελληνικής πάντα) γνησιότητάς του, ενώ π.χ. η κατατομή του φέρει σαφή ουραλο-αλταϊκά χαρακτηριστικά, το επώνυμό του είναι σλάβικο, του ξεφεύγουν αλλοδαπές –βαλκανικές ή φράγκικες– εκφράσεις κλπ (ή και συγκερασμός όλων των παραπάνω).
• Πάσχει απο τριχόπτωση κι έτσι ξουρίζει συνεχώς το κεφάλι του να περισώσει ό,τι προλάβει (δεν εξηγείται αλλιώς).
• Το αγαπημένο του χρώμα είναι το πράσινο (της ελπίδας) σε όλες τις παραλλαγές.
• Αγαπημένη του ταινία «Η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή Νο4» (Citizens On Patrol, C.O.P. 1987).
• Κάνει ευφάνταστα τατουάζ (π.χ. η Κύπρος, ο Μαίανδρος, η σημαία μας και 5-6 άλλα).
• Πληρώνει 10ετή συνδρομή σε εικονογραφημένα επιστημονικά περιοδικά τύπου «Και οι Αρχαίοι είχαν Ψυχή», «Διπλωματία δι' Αρχαρίους», «Κουμουνισμός: Το Έσχατο Στάδιο της Επιχειρηματολογίας», «Έρωτες Αρχαίων Ελλήνων», «Ξαναδιαβάζοντας τον Γρηγόρη Μιχαλόπουλο», «Τρίτο Πόδι», «Φυλάξου από τη Γνώση», «Αλτ ή Πυροβολώ», «Θητεία: Τα Μυστικά της Χρήσιμης και Εποικοδομητικής Σκοπιάς», «Το Ξέφραγο Αμπέλι» κ.ά., ενώ θεωρεί τον Λιακόπουλο γραφικό και ατεκμηρίωτο.
• Εφημερίδα διαβάζει μόνον αθλητική.
• Μαθαίνει «αυτοάμυνα» για ν' αποκτήσει εσωτερική γαλήνη και σφίγγεται στα γυμναστήρια για να είναι πάντα έτοιμος για τις ανάγκες της Πατρίδας.
• Κουβαλάει μαζί του όπλα «για ασφάλεια», γιατί «τόσα γίνονται κάθε μέρα».
• Σαν παιδί, οδηγούσε τρίκυκλο ποδήλατο.
• Ονειρεύεται να φορέσει στολή (όποια να' ναι) και να μην χρειάζεται άλλο να κρύβεται.
• Τον παππού του τον έφαγαν αυτά τα σκυλιά οι αριστεροί (πέθανε απο καρδιά το 1974 που νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ).
• Δεν δουλεύει, γιατί του πήρε τη θέση κάποιος αλλοδαπός.
• Δεν έχει γκόμενα, γιατί είναι όλες πουτάνες.
• Η μάνα του τον βλέπει και κουνάει το κεφάλι της (δώστου φώτιση Παναΐτσα μου).
• Ενδημεί σε πορείες, συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, γήπεδα, καταλήψεις, μπάχαλα, δημιουργώντας τουρλουμπούκια εκεί που δεν υπάρχουν ή κάνοντας αντιμπάχαλα εκεί που έχει.
• Η αγανάκτησή του, εκδηλώνεται συνήθως στην κορύφωση κάποιας λαϊκής διαμαρτυρίας.
• Δρα μαζί με την ομάδα του και ποτέ μόνος (συλλογική αγανάκτηση).
• Απευθύνεται στους αστυνομικούς με το μικρό τους κι αυτοί τον καλούν καμιά φορά από συμπ(ό)νοια, να φάει μαζί τους απ' την καραβάνα του συσσιτίου. Έτσι, να αισθανθεί κι αυτό σαν μέλος της Οικογένειας, το καψερό...
• Παραλείπει σκόπιμα να καταχωρηθεί στον τηλεφωνικό κατάλογο (στο «Α» ή έστω στο «Π») ή ν' αφήσει μια κάρτα του και έτσι δεν μπορεί να τονε βρεί με τίποτα η Αστυνομία **Π**όλεων, όσο και να προσπαθήσει (κοίτα ο διάολος)! Μερικοί μύθοι λένε μάλιστα, ότι μεταμορφώνεται σε νυχτερίδα, γι' αυτό και γίνεται άφαντος μετά τα επεισόδια. Το Αρχηγείο της Αστυνομίας έχει βέβαια ζητήσει να εγκριθεί πίστωση για ν' αγοράσουν απόχες, αλλά τώρα με την Κρίση μην περιμένουμε και πολλά πράγματα...
• Έχει συνήθως κοινότατα χαρακτηριστικά (μετρίου αναστήματος προς το κοντό του αλλά τον λες και τηλεγραφόξυλο, χοντρόλιγνος κλπ) αλλά δυσκολοπρόφερτο όνομα (π.χ. Αλεξικρόταλος Σαρρηβαλασουλάκης, Γεώφιλος Κουκλουτζαλίδης, Θεοδόλιχος Φαγιουμτζής, Θρασύδουλος Παπαγεωργοκωνσταντινογιαννόπουλος, Σπανοβαγγελοδημήτρης κ.α.), γιατί οι άνδρες των ΜΑΤ, καίτοι χαριεντίζονται μαζί του με τις ώρες έξω απ' τις κλούβες μέχρι ν' αρχίσει η πορεία, δυσκολεύονται και δεν θυμούνται να καταθέσουν μετά, ούτε πώς μοιάζει ούτε τ' όνομά του.
• Η Αστυνομία διαψεύδει κατηγορηματικά τις φήμες ότι του κάνει πλάτες. Απλώς, όταν στέκει αστυνομικός μεταξύ διαδηλωτή και αγανακτισμένου, του γυρίζει την πλάτη (από περιφρόνηση). Καμιά φορά όμως, γίνεται τσακωτός από μανιάουρους, οι οποίοι του ανοίγουν το κεφάλι, προκειμένου να εξετάσουν το περιεχόμενό του (από καθαρά επιστημονικό ενδιαφέρον).
• Θεωρεί εαυτόν «ήρωα της γειτονιάς», πλακώνοντας νόμιμους μεροκαματιάρηδες (σε σταθερή διεύθυνση διαμένοντες) και καχεκτικούς μετανάστες, αποφεύγοντας επιμελώς ωστόσο, να ζητήσει άδεια παραμονής από τίποτα θηρία από Ρουμανία-Ρωσία-Ουκρανία κλπ.
• Καμιά φορά παίρνει το Νόμο (;) στα χέρια του σκοτώνοντας διάφορους μελαμψούς Λίμπερτυ Βάλανς, παραμένοντας διά παντός άγνωστος και οι δημοσιογράφοι διερωτώνται με ενδιαφέρον ποιος να ήταν (για κάνα μισάωρο και εκτός prime zone).
• Δεν τον πειράζει που ο κόσμος δεν (ανα)γνωρίζει τους αγώνες του. Κάποτε όλοι θα καταλάβουν.
• Οι ΚουσΚουσάρηδες λένε ότι καλύπτεται από μπάτσους, βουλευτές, δημοσιογράφους και δικαστές, αλλά ποιος τους γαμεί; Όλο τέτοια λένε αυτοί (μας έχουν κουράσει).

Να μην συγχέεται με τον αγανακτίστα, που είναι φλώρος...

Εδώ υπάρχει βέβαια και σαφέστατα ένα παιχνίδι ηχητικό. Παίζουμε με τις λέξεις ΠΑΣΟΚ, κομμούνα και μούνα.

Και τι υπονοεί ο ποιητής με τέτοιου είδους λογοπαίγνια; Πολύ απλά είναι τα πράγματα κυρίες και κύριοι. Στις οργανώσεις τού ΠΑΣΟΚ υπάρχουν ένα σωρό νεαρά μουνάκια που εύκολα τα χτυπάς παίζοντάς το αριστερών ιδεολογιών. Με πέντε-δέκα αριστερο-αφασό-μαλακιούλες τα έχεις ρίξει και πηδήξει. Έτσι κι αλλιώς κι αυτά τα δύστυχα δε θέλουν κάτι άλλο.

Μπουζουριέρα, βιτρίνα, είναι όλο το αριστερό στυλάκι τους. Να πηδηχτούνε θέλουν τα καημένα αλλά επειδή είναι και «ντροπαλά» το παίζουν πολιτικοποιημένα στο ροζ στυλάκι.

Στο ίδιο ροζ στυλάκι πηδιώντουσαν αδιάκριτα στα τέλη των '70 και τα άλλα παρόμοια θηλυκά της οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος» τού ΚΚΕ εσωτερικού. Θυμάμαι να γινόμαστε μέλη του για να πηδήξουμε.

Αναρτήθηκε κατόπιν έκκλησης του Vrastaman.

Όπως πολύ σωστά είχε πει και κάποιος αστειάτορας παλαιότερα, η Ελλάς είναι το μοναδικό αφρικανικό κράτος της Ευρώπης. Αν ζιπάραμε κάποιον εν έτει 1965 και τον ανζιπάραμε εν έτει 2009, θα μπορούσε κάλλιστα να πάει σε οποιοδήποτε καφενείο και να συμμετάσχει σε πολιτική συζήτηση. Οι λόγοι προφανείς, συν τον Ιζνογκούντ Μητσοτάκη. Δηλαδή έχουμε καταφέρει το ακατόρθωτο. Την κληρονομική Δημοκρατία, μοναδική ελληνική πατέντα.

Και φτάνουμε στον συμπαθέστατο κατά τα άλλα Γ.Α.Π.. Ο οποίος, έχοντας το κληρονομικό δικαίωμα, του έλαχε:

• να πρέπει να ζήσει στην Ελλάδα. Δηλαδή, σε ξένη χώρα, κάτι σαν ξενιτιά, αφού πρέπει να συνεννοείται και να βγάζει λόγους στα ελληνικά, στα οποία ως γνωστόν δυσκολεύεται. Επίσης τι θα λέει στα reunion με τους συμφοιτητές του που, στο Ελλάντα, τα επεισόδια του «lost», παίζονται με δύο χρόνια καθυστέρηση;
• να πρέπει να ηγηθεί ενός σοσιαλιστικού (what is this;) κόμματος. Στην αμερικάνικη βιβλιογραφία, δεν υφίσταται αυτός ο όρος. Υπάρχει ο όρος μικτή οικονομία ή σουηδικό μοντέλο. Φανταστείτε τι μελέτη έριξε το παιδί, για να αποκτήσει (χωρίς επιτυχία) το σοσιαλιστικό προφίλ, και λέγειν. Μόνο το μουστάκι του πέτυχε!!!

• να ηγηθεί ενός αφρικανικού κράτους. Στα αμερικάνικα βιβλία, διδάσκεσαι την διοίκηση καλολαδωμένων συστημάτων και εκ παρασκηνίου πολιτική ανατροπή αντιαμερικανικών καθεστώτων. Δεν διδάσκεσαι πώς να κυβερνάς ένα μπάχαλο, από τη θέση της τσατσάς. Το οποίο για να είμαστε δίκαιοι, δεν διδάσκεται πουθενά.

  Αν αυτό δεν είναι καραμπινάτη περίπτωση του «αμαρτίαι γονέων, παιδεύουσι τέκνα», τι να πω; Σε μία νορμάλ κατάσταση ο G.A.P., θα ήθελε να είναι (και θα ήταν) καθηγητής Πανεπιστημίου στην Βοστόνη και να επισκέπτεται την Ελλάδα τα καλοκαίρια, για να δείχνει στα παιδιά του, τις ομορφιές της Αφρικής (και θυμηθείτε με σε 10 χρόνια).

Οπότε η αναφορά στον Γ.Α.Π. κρίνεται απαραίτητη όταν:

• κάποιου δεν του πάει το ρολάκι (στην πολιτική σκηνή) που πρέπει να παίξει, δεν πείθει δηλαδή, παρά τις καλές προθέσεις.
• κάποιος ζει σε λάθος χώρα, όχι για οικονομικούς μετανάστες, μιλάμε για τζάκια. Κάτι σαν τους λόρδους που ζούσαν στις αποικίες χάριν της βασίλισσας, ενώ θα προτιμούσαν να κατουρούν το γράσο της αυλής του παλατιού, και παθαίνουν σύγχυση, σχετικά με το που βρίσκονται.

• σε όσους πρέπει να βάλουν (αμερικανιά) ή να τους βάλουν το αρχικό του πατέρα τους, σαν σφήνα μεταξύ ονόματος και επιθέτου, για να αυτοπροσδιοριστούν ή να τους προσδιορίζουν.

  Από την άλλη, αναφορά στον G.A.P. χρησιμοποιείται για:

• στελέχη επιχειρήσεων, κουστουμαρισμένα γκόλντεν γκρικ μπόυζ, που καθημερινά χρησιμοποιούν πιο πολλούς αγγλικούς όρους από ελληνικούς, με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται στον σχηματισμό μιας πρότασης αποτελούμενης αμιγώς από ελληνικές λέξεις.

• αμερικανόπληκτους που από την πολλή αμερικανιά της τηλεόρασης, φλιπάρουν και καταντάνε λίγο γραφικοί,

• όσους από τους Δυτικούς μιλάνε για πράσινη ανάπτυξη χωρίς να ζητάνε συγνώμη από τον υπόλοιπο πλανήτη που τον γάμησαν τα τελευταία 200 χρόνια για να έχουν SUV!

  πασσαδόρος για Γ.Α.Π. : allivegp

Είναι θλιβερό γεγονός ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων αγνοούσαμε την βουκολική αυτή λέξη μέχρις ότου ο ευφραδής Βύρων Πολύδωρας (επινοητής του Στρατηγού Ανέμου και της ασύμμετρης απειλής) αποφάσισε να μας την υπενθυμίσει και να της δώσει νέα διάσταση με μια εξαίσια αγόρευσή του στη Βουλή από την οποία το μόνο νόημα που βγαίνει είναι πως γράνα θα πει υδραγωγός. Όλα τα υπόλοιπα λεγόμενά του μάλλον σε χαζό τριπάκι φέρνουν και η αποκρυπτογράφησή τους χωρίς τη λήψη ναρκωτικών είναι μάταιη και ουτοπική.

Η λέξη γράνα λοιπόν είναι σλαβικής προέλευσης, ενσωματώθηκε στην ελληνική γλώσσα στα μεσαιωνικά χρόνια, χρησιμοποιείται ιδιωματικά και όντως θα πει υδραγωγός, αλλά και χαντάκι.

Η εν λόγω αγόρευση/διδασκαλία του Πολύδωρα έγινε αυτό που λέμε instant classic και αποτελεί πλέον αναπόσπαστο μέρος της καλτ κληρονομιάς μας μαζί με την επική τελευταία εκπομπή του καναλιού 67, το άσμα «Άντε σπάσε ρε μαλάκα» από την ταινία «Καμικάζι αγάπη μου», τον παράγοντα Εδεσσαϊκού και τα τόσα άλλα μνημεία του νεοελληνικού πολιτισμού.

Ας τα διαφυλάξουμε γιατί, εν τέλει, «γι' αυτά πολεμήσαμε»!

Πρόκειται για λεξιπλασίες που σχηματίζονται με σύγκραση των ονομάτων δύο πολιτικών, ώστε να σχηματίσουν ένα όνομα. Συνήθως στις παρόμοιες λεξιπλασίες υπονοείται ότι ενώ οι δύο πολιτικοί επαγγέλλονται ή γενικώς θα έπρεπε να είναι διαφορετικοί και εναλλακτικοί, στην ουσία μοιάζουν υπερβολικά, ως μη έδει.

Για τον λόγο αυτό οι λεξιπλασίες αυτές με ισχυρή σύγκραση πρέπει να διακρίνονται από τις λεξιπλασίες τ. τσιπραλαβάνοι, όπου έχουμε ασθενή σύγκραση, σχεδόν παράθεση, (και όπου εκεί το νόημα είναι να θιγεί ότι ο αντίπαλος δεν είναι μόνος του, αλλά έχει και παρέα κάποιον εξίσου κατακριτέο με αυτόν, οπότε εκεί συνήθως δεν συμπαρατίθενται δύο ονόματα από τελείως διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους). Τα όρια βεβαίως μεταξύ των δύο διαφορετικών τύπων λεξιπλασιών δεν είναι στεγανά, αλλά υπάρχουν και γκρίζες ζώνες, όπως οι/ο Πουτβέντεφ (Πούτιν + Μεντβέντεφ). Το χαρακτηριστικό με τους Μερκοζί είναι ότι μπορεί να τεθούν είτε σε ενικό σαν να πρόκειται για μία υπόσταση, είτε και στον πληθυντικό, όπως οι Τσιπραλαβάνοι.

Ιδεολογικές χρήσεις των λεξιπλασιών αυτών:

α) Θίγεται το γεγονός ότι στις δημοκρατίες της εποχής μας (μετανεωτερικότητα ή ύστερη νεωτερικότητα, ή όψιμη μετανεωτερικότητα ανάλογα με τα γούστα), τα κόμματα εξουσίας όποια πρόθεση και να έχουν, ντε φάκτο ακολουθούν πολύ παρόμοια πολιτική λόγω της επιβεβλημένης παγκοσμιοποιημένης μονοτροπίας σε ολόκληρο τον πλανήτη, λόγω της υπερίσχυσης της οικονομίας έναντι της πολιτικής, λόγω της ένταξης σε διεθνείς οργανισμούς ειδικά αν υπάρχει κοινό νόμισμα και ταλιμπάν. Ο Γάλλος φιλόσοφος Alain Badiou έχει ονομάσει τις σύγχρονες δημοκρατίες θέατρο, όπου το ίδιο έργο παίζεται εναλλάξ από δύο διαφορετικούς θιάσους, τους δεξιούς που το παίζουν ως Théâtre de Boulevard και τους σοσιαλιστές που το παίζουν ως επαρχιακός θίασος, με μοναδική εξαίρεση (πάντα κατά τον Badiou) τον Γιώργο Παπανδρέου, που το έπαιξε ως μπρεχτικό θέατρο αποστασιοποίησης, με απλά λόγια λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα. Η παράσταση έχει δύο πράξεις, την περίοδο χάριτος , όπου δίνουμε στον ηθοποιό την προσωρινή δυνατότητα να μην κάνει πράξη τις προεκλογικές του επαγγελίες χωρίς να δυσανασχετούμε, καθώς η αλλαγή θιάσου έχει φέρει κάποιο ενδιαφέρον στην παράσταση, και την φθορά της εξουσίας, όπου επέρχεται μονοτονία από την επαναλαμβανόμενη μη τήρηση των επαγγελιών, και οι θεατές σφυρίζουν την παράσταση, περιμένοντας πρόσκαιρη ανανέωση ενδιαφέροντος με τον επόμενο θίασο που δεν θα τηρήσει τις επαγγελίες του. Οι συγκλίσεις αυτές έχουν οδηγήσει σε λεξιπλασίες όπως Παπαμανλής, Καρανδρέου κ.τ.ό., για να περιγραφούν οι «δημοκρατίες» («ελευθέριες ολιγαρχίες» κατά την αριστοτελική ορολογία) που έχουμε μάθει όλοι καλά ιδίως τον τελευταίο καιρό.

β) Έχω την εντύπωση ότι συχνά οι λεξιπλασίες αυτές πλήττουν κυρίως αυτόν που επαγγέλλεται την διαφοροποίηση, και συνήθως τον «πατριώτη» ή «εθνικιστή» (ανάλογα με τα γούστα), τον υποσχόμενο την εθνική διαφορά από την παγκοσμιοποιημένη μονοτροπία. Λ.χ. η λεξιπλασία Παπαράς πλήττει κυρίως τον Σαμαρά (που δεν έχει παίξει ακόμα το ρολάκι του), όπως το σερβικό Toris πλήττει κυρίως τον εθνικιστή Τόμα Νίκολιτς, όπως (για άλλους λόγους) και το τι Πλαστήρας τι Παπάγος έπληττε τον Πλαστήρα. Οπότε ορισμένες από αυτές τις λεξιπλασίες δεν είναι απολύτως ουδέτερες μεταξύ των δύο, αλλά μάλλον αποσκοπούν να εξοντώσουν τον «υπερήφανο εθνικά»- «ανθενωτικό» πολιτικό, εντάσσοντάς τον στο ίδιο πακέτο με τον αντίπαλό του, ή απλά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που δεν έχει ακόμη καταλάβει την εξουσία.

γ) Όταν οι λεξιπλασίες ενώνουν πολιτικούς διαφορετικών εθνικοτήτων, τότε θίγονται συγκεκριμένες διεθνείς τάσεις, λ.χ. οι Μερκοζί εναντίον των Ρομπαρόζο ή των Παπασκόνι. Και πάλι όμως, υπάρχει συχνά το στοιχείο του «ως μη όφειλε», λ.χ. είναι ξεφτίλα για τον Σαρκοζίξ να συναιρείται με την Μέρκελ, αντίθετα προς όποια επίδίωξή του για εθνικά υπερήφανη γαλλική πολιτική.

δ) Συναφώς, ορισμένες φορές θίγεται η υποτέλεια του ενός πολιτικού στον άλλο παρά τις διακηρύξεις του για ανεξαρτησία και αυτονομία. Λ.χ. ο Σαρκοζί που υπακούει στην Μέρκελ είναι Μερκοζί, ενώ ο Μεντβέντεφ που αποτελεί αχυράνθρωπο του Πούτιν είναι Πουτβέντεφ. Οπότε, παρά το γεγονός ότι οι λεξιπλασίες ενίοτε ομοιάζουν με τους τσιπραλαβάνους περιγράφοντας πολιτικούς του ίδιου χώρου, κατά βάθος η έμφαση είναι και πάλι στο «ως μη έδει».

Τέλος, να πούμε ότι οι παρόμοιες λεξιπλασίες κατασκευάζονται και αναπαράγονται ταχύτατα είτε από δημοσιοκάφρους, είτε από χρήστες των διαδιχτυών και στην εμπέδωσή τους παίζουν καταλυτικό ρόλο τα τερτίπια του φωτομάγαζου, που επιτρέπει και εικόνα της κωμικής σύμφυρσης των δυο φατσών.

Μη εξαντλητική λίστα:

- Καρανδρέου (= Κώστας Καραμανλής + Γιώργος Παπανδρέου)
- Καραπαπάρας (= Καρατζαφέρης + Παπανδρέου + Σαμαράς)
- Μερκοζί (= Μέρκελ + Σαρκοζί)
- Παπαμανλής (= Παπανδρέου + Καραμανλής)
-Παπαράς (=Παπανδρέου + Σαμαράς)
- Παπασκόνι (=Παπανδρέου + Μπερλουσκόνι)
- Πουτβέντεφ (=Πούτιν + Μεντβέντεφ)
- Ρομπαρόζο (=Ρομπάι + Μπαρόζο)
- Σαμανδρέου- Σαμαρανδρέου
- Τόρις (=Τόμα Νίκολιτς + Μπόρις Τάντιτς)

Το όνομα Χουντάλας είναι συνώνυμο της γούνας στην Ελλάδα. Αυτό βέβαια δεν είναι διαφήμιση, γιατί εμείς στο slang.gr δεν γουστάρουμε ούτε τις γούνες ούτε αυτές που τις φοράνε και υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των ζώων, οπότε να πάει να #@!%*& ο εν λόγω κύριος...

Στο θέμα μας τώρα... Εκτός από γουνεμπόρους στην Ελλάδα είχαμε και πολλά πραξικοπήματα, με πρώτη μούρη το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 (την γνωστή «χούντα των συνταγματαρχών»). Κάποιοι ανεκδιήγητοι τύποι αποφάσισαν να σώσουν την Ελλάδα από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» κάνοντας «επανάσταση» και στέλνοντας τους αντιφρονούντες σε Γυάρο και Λονγκ Άιλαντ (Μακρόνησο). Τελικά, μετά από μια επταετία (κατά την οποία μοιράστηκαν πολλές άδειες για ταξί και περίπτερα στα «καλά παιδιά»), με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και με μισή Κύπρο λιγότερη, η χούντα έλαβε το τέλος της. Θα ήταν σενάριο για κωμωδία με ξεκαρδιστικούς πρωταγωνιστές (βλέπε τα βίντεο με τον Παττακό), αν δεν ήταν τραγωδία.

Ο χουντάλας λοιπόν είναι ο χουντικός ή ο νοσταλγός της χούντας. Λέγεται με σαφή ειρωνική διάθεση και συναντάται επίσης ως χούνταλο. Γενικά πάντως μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν χαρακτηρισμός για κάποιον που συμπεριφέρεται σαν φασίστας (παράδειγμα 3).

Ο χουντάλας ονομάζει το πραξικόπημα του 1967 «επανάσταση». Δεν παραλείπει να λέει τι καλά και ηθικά παιδιά που υπήρξαν οι συνταγματάρχες, τι ησυχία, τάξη και ασφάλεια που επικρατούσε τότε και, κλασικά, ότι «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται»...

Τώρα τελευταία μάλιστα, ο χουντάλας αρχίζει να πιστεύει πως ο Αλαβάνος είναι ο Αντίχριστος και πως η άνοδος των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ είναι η τελευταία τρομπέτα της Αποκαλύψεως...

(από Khan, 25/08/10)