Tagged definitions (22)
Showing 1-10 from 22

Δημοσιογραφικό χαϊδευτικό για τον αντακάβα παρακρατικό.

Αν η Βία είναι η μαμμή της Ιστορίας, τότε η Τυφλή Βία θα μας βγάλει άσχημες ιστορίες. Πάντως, στην Χώρα μας η Δικαιοσύνη διαθέτει εξαιρετικήν όραση.

Στην σύγχρονη εποχή, η πρώτη φορά που αγανάκτησαν κάτι πολίτες, ήταν στο Δουβλίνο το 1916, που έσπευσαν να βοηθήσουν ν' αποκατασταθεί η Τάξη (των Βρετανών). Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό κάτω απ' το αυλάκι. Το '40 π.χ. αγανάκτησαν οι πολίτες για τις θηριωδίες των αμάχων εις βάρος των Γερμανών, το '60 αγανάκτησαν για τις αυθαιρεσίες των ψηφοφόρων εις βάρος των πολιτευτών, το '90 αγανάκτησαν κατά των καταλήψεων των μαθητών εις βάρος του Υπουργού Παιδείας κλπ-κλπ.

Ο χαρακτηρισμός είναι πονηρά δικαιολογητικός και καθόλου τυχαίος αφού κατατείνει: (1) στην απαλλαγή από την τιμώρησή του για τις παραβάσεις των άρθρων 308 (σωματική βλάβη) και 361 (εξύβριση) του Ποινικού Κώδικα, λόγω δεδικαιολογημένης αγανάκτησης, αν παρ' ελπίδα συλληφθεί, και (2) στην απαλλαγή από την τιμώρηση των εντολέων του, λόγω της θολής γενίκευσης «πολίτης», ενώ είναι ενταγμένος σε συγκεκριμένη πολιτική ομάδα (ό,τι λάμπει δεν είναι ξημέρωμα). Καρφώνονται όμως, διότι το σημείο εκκίνησης της αγανάκτησης εκάστου πολίτη, συμπίπτει χρονικά με αυτό των άλλων (κοίτα ρε κάτι συμπτώσεις)!

Χαρακτηριστικά:

• Διαθέτει χιούμορ, αφού υπεραμύνεται της εθνοτικής (Ελληνικής πάντα) γνησιότητάς του, ενώ π.χ. η κατατομή του φέρει σαφή ουραλο-αλταϊκά χαρακτηριστικά, το επώνυμό του είναι σλάβικο, του ξεφεύγουν αλλοδαπές –βαλκανικές ή φράγκικες– εκφράσεις κλπ (ή και συγκερασμός όλων των παραπάνω).
• Πάσχει απο τριχόπτωση κι έτσι ξουρίζει συνεχώς το κεφάλι του να περισώσει ό,τι προλάβει (δεν εξηγείται αλλιώς).
• Το αγαπημένο του χρώμα είναι το πράσινο (της ελπίδας) σε όλες τις παραλλαγές.
• Αγαπημένη του ταινία «Η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή Νο4» (Citizens On Patrol, C.O.P. 1987).
• Κάνει ευφάνταστα τατουάζ (π.χ. η Κύπρος, ο Μαίανδρος, η σημαία μας και 5-6 άλλα).
• Πληρώνει 10ετή συνδρομή σε εικονογραφημένα επιστημονικά περιοδικά τύπου «Και οι Αρχαίοι είχαν Ψυχή», «Διπλωματία δι' Αρχαρίους», «Κουμουνισμός: Το Έσχατο Στάδιο της Επιχειρηματολογίας», «Έρωτες Αρχαίων Ελλήνων», «Ξαναδιαβάζοντας τον Γρηγόρη Μιχαλόπουλο», «Τρίτο Πόδι», «Φυλάξου από τη Γνώση», «Αλτ ή Πυροβολώ», «Θητεία: Τα Μυστικά της Χρήσιμης και Εποικοδομητικής Σκοπιάς», «Το Ξέφραγο Αμπέλι» κ.ά., ενώ θεωρεί τον Λιακόπουλο γραφικό και ατεκμηρίωτο.
• Εφημερίδα διαβάζει μόνον αθλητική.
• Μαθαίνει «αυτοάμυνα» για ν' αποκτήσει εσωτερική γαλήνη και σφίγγεται στα γυμναστήρια για να είναι πάντα έτοιμος για τις ανάγκες της Πατρίδας.
• Κουβαλάει μαζί του όπλα «για ασφάλεια», γιατί «τόσα γίνονται κάθε μέρα».
• Σαν παιδί, οδηγούσε τρίκυκλο ποδήλατο.
• Ονειρεύεται να φορέσει στολή (όποια να' ναι) και να μην χρειάζεται άλλο να κρύβεται.
• Τον παππού του τον έφαγαν αυτά τα σκυλιά οι αριστεροί (πέθανε απο καρδιά το 1974 που νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ).
• Δεν δουλεύει, γιατί του πήρε τη θέση κάποιος αλλοδαπός.
• Δεν έχει γκόμενα, γιατί είναι όλες πουτάνες.
• Η μάνα του τον βλέπει και κουνάει το κεφάλι της (δώστου φώτιση Παναΐτσα μου).
• Ενδημεί σε πορείες, συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, γήπεδα, καταλήψεις, μπάχαλα, δημιουργώντας τουρλουμπούκια εκεί που δεν υπάρχουν ή κάνοντας αντιμπάχαλα εκεί που έχει.
• Η αγανάκτησή του, εκδηλώνεται συνήθως στην κορύφωση κάποιας λαϊκής διαμαρτυρίας.
• Δρα μαζί με την ομάδα του και ποτέ μόνος (συλλογική αγανάκτηση).
• Απευθύνεται στους αστυνομικούς με το μικρό τους κι αυτοί τον καλούν καμιά φορά από συμπ(ό)νοια, να φάει μαζί τους απ' την καραβάνα του συσσιτίου. Έτσι, να αισθανθεί κι αυτό σαν μέλος της Οικογένειας, το καψερό...
• Παραλείπει σκόπιμα να καταχωρηθεί στον τηλεφωνικό κατάλογο (στο «Α» ή έστω στο «Π») ή ν' αφήσει μια κάρτα του και έτσι δεν μπορεί να τονε βρεί με τίποτα η Αστυνομία **Π**όλεων, όσο και να προσπαθήσει (κοίτα ο διάολος)! Μερικοί μύθοι λένε μάλιστα, ότι μεταμορφώνεται σε νυχτερίδα, γι' αυτό και γίνεται άφαντος μετά τα επεισόδια. Το Αρχηγείο της Αστυνομίας έχει βέβαια ζητήσει να εγκριθεί πίστωση για ν' αγοράσουν απόχες, αλλά τώρα με την Κρίση μην περιμένουμε και πολλά πράγματα...
• Έχει συνήθως κοινότατα χαρακτηριστικά (μετρίου αναστήματος προς το κοντό του αλλά τον λες και τηλεγραφόξυλο, χοντρόλιγνος κλπ) αλλά δυσκολοπρόφερτο όνομα (π.χ. Αλεξικρόταλος Σαρρηβαλασουλάκης, Γεώφιλος Κουκλουτζαλίδης, Θεοδόλιχος Φαγιουμτζής, Θρασύδουλος Παπαγεωργοκωνσταντινογιαννόπουλος, Σπανοβαγγελοδημήτρης κ.α.), γιατί οι άνδρες των ΜΑΤ, καίτοι χαριεντίζονται μαζί του με τις ώρες έξω απ' τις κλούβες μέχρι ν' αρχίσει η πορεία, δυσκολεύονται και δεν θυμούνται να καταθέσουν μετά, ούτε πώς μοιάζει ούτε τ' όνομά του.
• Η Αστυνομία διαψεύδει κατηγορηματικά τις φήμες ότι του κάνει πλάτες. Απλώς, όταν στέκει αστυνομικός μεταξύ διαδηλωτή και αγανακτισμένου, του γυρίζει την πλάτη (από περιφρόνηση). Καμιά φορά όμως, γίνεται τσακωτός από μανιάουρους, οι οποίοι του ανοίγουν το κεφάλι, προκειμένου να εξετάσουν το περιεχόμενό του (από καθαρά επιστημονικό ενδιαφέρον).
• Θεωρεί εαυτόν «ήρωα της γειτονιάς», πλακώνοντας νόμιμους μεροκαματιάρηδες (σε σταθερή διεύθυνση διαμένοντες) και καχεκτικούς μετανάστες, αποφεύγοντας επιμελώς ωστόσο, να ζητήσει άδεια παραμονής από τίποτα θηρία από Ρουμανία-Ρωσία-Ουκρανία κλπ.
• Καμιά φορά παίρνει το Νόμο (;) στα χέρια του σκοτώνοντας διάφορους μελαμψούς Λίμπερτυ Βάλανς, παραμένοντας διά παντός άγνωστος και οι δημοσιογράφοι διερωτώνται με ενδιαφέρον ποιος να ήταν (για κάνα μισάωρο και εκτός prime zone).
• Δεν τον πειράζει που ο κόσμος δεν (ανα)γνωρίζει τους αγώνες του. Κάποτε όλοι θα καταλάβουν.
• Οι ΚουσΚουσάρηδες λένε ότι καλύπτεται από μπάτσους, βουλευτές, δημοσιογράφους και δικαστές, αλλά ποιος τους γαμεί; Όλο τέτοια λένε αυτοί (μας έχουν κουράσει).

Να μην συγχέεται με τον αγανακτίστα, που είναι φλώρος...

Απορρυπαντικό κινημάτων και λοιπών λακέδων με σαφή κομματική δράση και αντιδραστική σύνθεση.

Κατευθείαν από το χώρο της πολιτικής παραφιλολογίας.

Εξόχως μειωτικός χαρακτηρισμός. Επιφυλάσσεται σε βουλευτές και λοιπά στελέχη του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, προσδεδεμένους στο άρμα της Ντόρας Μπακογιάννη. Προσδεδεμένοι σε βαθμό αφοσίωσης και αφοσιωμένοι σε βαθμό αηδίας.

Οι ντοράκηδες είναι πολλοί. Άλλωστε το 90% των εν ενεργεία γαλάζιων βουλευτών, δημάρχων, νομαρχών, συνδικαλιστών κλπ στήριξε Ντόρα στις χθεσινές εκλογές. Κάποιοι ωστόσο είχαν άλλη άποψη...

Κυρίως όμως, όταν γίνεται λόγος για ντοράκηδες, «φωτογραφίζονται» ορισμένα μεγαλοστελέχη, συνήθως εκ παντέρμης Κρήτης ορμώμενοι: Βουλγαράκης, Μεϊμαράκης, Κωστής Χατζηδάκης κ.α. Par excellence οι δύο πρώτοι, γνωστοί γόηδες και μπήχτηδες. Τα πρωτοπαλίκαρα, κάτι σαν Ηρακλείς του στέμματος ένα πράμα...

Οι φαρμακόγλωσσες λένε πως κατά το παρελθόν, αρκετοί ντοράκηδες είχαν σεξουαλικές σχέσεις με την Κυρία, στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν την εύνοια του μπαμπά της. Ποτέ όμως δεν την αγάπησαν πραγματικά. Οι φήμες αυτές αναπαρήχθησαν προσφάτως από την καινούρια εφημερίδα του Μάκη, η Ντόρα όμως άσκησε αγωγή και ζητάει 3 μύρια ευρά αποζημίωση για ψυχική οδύνη και ηθική βλάβη κ.λ.π.. Όταν τη ρώτησαν τι θα κάνει τόσα λεφτά, απάντησε με άνεση πως τα θέλει για να εξασφαλίσει τα γεράματά της. Μπιλίβ ιτ.

Στα λαγκάδια της Τσίπροκώσταινας βγαίνουν δύο ποταμάκια απ' τα οποία ο τραγουδοποιός βαυκαλίζεται ότι θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς (αλλά φευ!). Στο διάβα του χρόνου ενσαρκώθηκαν πλείστες ταξικές τε και τοξικές παραλλαγές των περί ουστ ο λόγος ποταμακίων: φωταδιστές vs. σκοταδιστές, βενιζελόμουτρα vs. γλυξμπουργκικοί, ροκάδες vs. καρεκλάδες, χαρχουδικοί vs. δυστροποπιγκικοί (1), ραπερόνια vs. λοουμπαπάδες, ναιναίδες vs. οχιές, δραχμιστές vs. ευρωτικοί, κλπ.

Και για όποιον δεν κατάλαβε, δραχμιστής αποκαλείται ο ονειρωξευόμενος την επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα την Δραχμούλα. Πέον να σημειωθεί ότι οι αρχαιόκαυλοι τοιούτοι αποκαλούνται και μνάκηδες.

Η πατρότητα του λήμματος ανήκει στον πρώτη φορά αριστερό πλην σοβαρό αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Δημήτρη Μάρδα, ο οποίος άδειασε ως λαφαζανιά το πλαν μπε των δραχμαντινετζάντ τση Αριστερής Πλατφόρμας περί ριφιφί στα κιτάπια της Τράπεζας τση Ελλάδος προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η Γρέξοδος.

Οι δραχμιστές (δημοσιοκαφριστί: τo "λόμπι τση δραχμής") συχνά κινούνται από αγνά ιδεολογικά ελατήρια. Άλλοτε πρόκειται για αθρώπες που έχουν εξάγει μπόλικο μπαγιόκο εις τας Βελβετίας και ονειρεύονται Δραχμαγεδδώνα προκειμένου να τα επιστρέψουν δημήτριοι αγοράζοντας την μισή χώρα μπιρ παρά. Υπάρχουν και περιπτώσεις εγχώριων λαμόγιων που προσβλέπουν σε αυξημένα κέρδη ελλείψει ανταγωνιστικών εισαγωγώνε (σουπερμαρκετάδες, φαρμακοβιομήχανοι, και ταλιμπάν) ως συνέπεια μιας γρεξόδου.

Πολιτικός χαρακτηρισμός για τον Ναιοέλληνα που θέλει να μείνουμε στην Ευρωζώνη ή στην Ευρωπαϊκή Ένωση πάση θυσία, -θα πει (σύμφωνα πάντα με τους χρησιμοποιούντες την έκφραση) πάση ανθρωπο-θυσία ή πάση θυσία των άλλων-, για τον ευρωμαϊντανό.

Ο όρος εγκαινιάστηκε στα συλλαλητήρια του Ιουνίου και Ιουλίου 2015 υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, επέζησε όμως πέραν αυτών για να δηλώσει κάποιον που οι πολιτικές του θέσεις διαμορφώνονται υπό το βάρος της απόλυτης προτεραιότητας του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Ελλάδας, ακόμη και εις βάρος άλλων σημαντικών προτεραιοτήτων. Κατά κανόνα χρησιμοποιείται από ιδεολογικούς αντιπάλους ως ελαφρός μειωτικός χαρακτηρισμός. Οι μενουμευρώπηδες κατηγορούνται από τους χρησιμοποιούντες την έκφραση ως ανήκοντες σε δύο μεγάλες κατηγορίες ανθρώπων: Είτε πρόκειται για ευρωπανηλίθιους που καίτη ευρωπαλαιστές λατρεύουν με φανατισμό ως ευρωταλιμπάν το [ευρωπέος]8 την ιδιότητα του να είσαι Ευρωπαίος. Είτε για λαμόγια που κρύβουν υπό τον μανδύα του φιλοευρωπαϊσμού τα ταξικά τους συμφέροντα. Οι μενουμευρώπηδες έχουν βέβαια διάφορες απαντήσεις, αλλά τέσπα εδώ μας ενδιαφέρουν τα γλωσσικά έως και ρητορικά στοιχεία της πολιτικής, μην επεκταθούμε.

Ο Καρατζαφέρης, σημασιολογικώς αποκαλούμενος. Είναι αδιάψευστο γεγονός ότι το όνομα του ακραιφνούς Έλληνος πολιτικού μας προέρχεται από το kara = μαύρος, και cafer (αραβ. gafar) = μουσουλμάνος της αίρεσης των «τζαφέρηδων». Έτσι, πολλοί σλανγκίζοντες και πολλές σλανγκίζουσες τον αποκαλούν «Μαύρο Τζαφέρη». Το kara- εδώ είναι μάλλον επιτατικό, αλλά δεν αποκλείεται να αναφέρεται και σε χροιά δέρματος...

Παραλλαγή: Μαυροτζαφέρης

Στην εποχή της ιδεολογικής ισοπέδωσης και ενώ δεξιά και πασόκ τείνουν σε ένα τεράστιο ατέρμονο ΘΑ, ο ορισμός αυτός χρησιμοποιείται σε φάσεις bisexual, δηλαδή έτσι-γιουβέτσι, παπατζιλίκι και μούφα λόγια. Τελικά άν οι αρχηγοί των δύο αυτών κομμάτων άλλαζαν παράταξη, κανείς δεν θα το 'παιρνε μυρωδιά, αφού η μπόχα από τα σκάνδαλα έχει καθίσει σαν τοξικό σκατονέφος πάνω από τα κεφάλια μας. Το μπέρδεμα στο μυαλό μας οξύνεται από μοίρασμα υποσχέσεων για μισθούς 5.000 ευρώ το δεκαπενθήμερο, 5 γκόμενες για κάθε ψηφοφόρο, δωρεάν ανάλυση ούρων μαζί με πάρκινγκ σε 15ώροφα κτήρια σε κάθε χωριό και απόσυρση αυτοκινήτων με έκπτωση για αγορά φεράρι ή λαμποργκίνι για όλους. Ψηφίστε τους! Δεν θα χάσετε τίποτα. Αυτοί θα κερδίσουν πολλά...

Σύνταξη στα 30, αναβολή στράτευσης μέχρι τα 65, εξέταση προστάτη από αλαφροχέρηδες μουστακαλήδες γιατρούς χωρίς γάντια και άλλα πολλά. Αυτές θα 'ναι οι επόμενες υποσχέσεις τους. Τελικά η κλωνοποίηση των δύο σε ένα υβρίδιο θα έλυνε το πρόβλημα.

Τεχνικός όρος - οξύμωρο σχήμα του Χρήστου Γιανναρά στην «Καθημερινή» για να περιγράψει τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. (Βλ. και τσίπρα, η). Σημαίνει έναν νέο άνθρωπο, ο οποίος όμως αναπαράγει φρασεολογία περασμένων γενεών. Το φαινόμενο είναι πολύ σύνηθες σε αριστερίστικους κύκλους, σε επαναστατημένα τζόβενα, αλλά και σε reborn αγριοχρίστιανους.

Η προέλευση του όρου είναι από την βυζαντινή εικονογραφία, όπου τα παιδάρια - νήπια, και κυρίως το Θείον Βρέφος, εικονίζονται με σοφία, γνώση και σοβαρή έως συνοφρυωμένη έκφραση γέροντος.

επαναστατόσημα, αριστερόσημα, αναρχόσημα

Κλάσικ, τώρα πια, λέξη της αριστεράς και του αναρχικού χώρου, η οποία παραπέμπει στα φανταστικά (και φαντασιακά να τα πεις μέσα είσαι) ένσημα τα οποία κανείς "κολλάει" με την πορεία του στους εν λόγω χώρους.

Τα επαναστατόσημα είναι λέξη που στηλιτεύει και λοιδωρεί πολιτικές στάσεις και συμπεριφορές, και συγκεκριμένα την επαγγελματοποίηση της πολιτικής συμμετοχής και γενικά την ιδιοτελή εξαργύρωσή της (με θέσεις, διασυνδέσεις, προσβάσεις, καταξίωση, δηλαδή, εξουσία, μούρη, φράγκα, σεξ, και διάφορες μορφές ασυλίας). Επιπλέον, χρησιμοποιείται σε συμφραζόμενα με ειρωνική διάθεση για να καταγγείλει την επίκληση του προσωπικού αριστερού/αναρχικού παρελθόντος ως πρόσχημα ιδιώτευσης, "τιμητικής αποστρατείας" από την ενεργό πολιτική δράση, χωρίς, όμως, αποποίηση των ωφελημάτων (ηθικών και υλικών) που απορρέουν από την τελευταία - ή ακόμα και ως πρόσχημα προδοσίας και μεταπήδησης στο στρατόπεδο του αντιπάλου, από τον ρεφορμισμό μέχρι τη δεξιά. βλ. και το αξίωμα "αριστερό παρελθόν = δεξιό παρόν"). Τέλος, χρησιμοποιείται πολύ συχνά αυτοϋπονομευτικά, αυτοκριτικά όχι μόνο για την ιδιοτέλεια αλλά και την ηττοπάθεια (πας στην πορεία-μνημόσυνο για να κάμεις το "καθήκον σου", χωρίς να το πιστεύεις) που επικρατεί και τον κούφιο φορμαλισμό της πολιτικής συμμετοχής που φτάνει να μετριέται ως ποσότητα με τα επαναστατόσημα ως διαπιστευτήρια χωρίς περιεχόμενο.

Στην περίπτωση της αριστεράς τα επαναστατόσημα τα κολλάνε και τα εκμεταλλεύονται οι πουλημένες ή/και ψευτο- πρωτοπορίες της εργατικής τάξης, ενώ στο πλαίσιο της αναρχίας οι υψηλά ιστάμενοι στις άτυπες ιεραρχίες στους κόλπους της. Με άλλα λόγια, επαναστατόσημα κολλάνε και εξαργυρώνουν οι κάθε λογής -πατέρες και γουαναμπήδες αναρριχόμενοι γυμνοσάλιαγκες* του κάθε λογής επαναστατικού κινήματος... αλλά και ρεβιζιονιστικού, και γενικά κάθε κινήματος που "επαναστατίζει" (προσομοιώνει, δηλαδή, ραντικάλ ύφος και ενσωματώνει συστημικά επαναστατικές πρακτικές - γι' αυτό και, καταχρηστικά, επαναστατόσημα μπορεί να ειπωθεί ότι κολλάνε μέχρι και οι της "λαϊκής δεξιάς" συνδικαλησταράδες).

Τώρα, όπως φάνηκε κι από πάνω, υπάρχουν υπάρχουν δυο μεγάλες κατηγορίες κατ' εξοχήν επαναστατόσημων, τα οποία και κολλιούνται στα αντίστοιχα βιβλιάρια επαναστατοσύνης και συνυπολογίζονται για την πολιτική και άλλη κάλυψη του δικαιούχου: τα αριστερόσημα, και τα αναρχόσημα.

• Ως αριστερόσημα λογίζονται συνήθως: η μακρόχρονη και συνεπής συμμετοχή σε αγώνες, κομματικές και γενικά συλλογικές διαδικασίες (καταρχήν, δηλαδή, το να μην είσαι, πολιτικά πουθενάς), η ανάδειξη του προσώπου σου μέσα στους αγώνες ως μαχητικής ή ηγετικής ή διανοούμενης φυσιογνωμίας, και όσο προχωρούμε προς τα "βαρέα και ανθυγιεινά", η προσωπική έκθεση σε αγώνες που ενέχουν άμεσα προσωπικό κόστος επειδή θίγουν άμεσα συμφέροντα του αντιπάλου (π.χ. η σύγκρουση με την εργοδοσία στον ιδιωτικό τομέα). Ιδιότυπο αριστερόσημο, με το οποίο μπορεί κανείς να εξαγοράσει υπό συνθήκες προνομιακά πλασματικά έτη αγώνων είναι και η απλή συμμετοχή σε μυστήρια αριστερά γκρουπούσκουλα κατά την νεανική ηλικία. Ενδιαφέρον είναι ότι το να καταλάβεις θέσεις σε θεσμικά συλλογικά όργανα είναι και αριστερόσημο και εξαργύρωση αυτού.
• Ως αναρχόσημα από την άλλη, λογίζεται επίσης η πολύχρονη και συνεπής παρουσία, εν προκειμένω στον αναρχικό χώρο (ένσημα που τα παίρνεις εύκολα παλιώνοντας, καθώς επίσης εύκολα βλέπεις τον εαυτό σου να γερνάει και τους άλλους να μένουν νέοι), αλλά εδώ η προσωπική διακινδύνευση, η τόλμη και η θυσιαστική πλευρά της δράσης κυριαρχούν. Καλό, δηλαδή, το αφισοκόλλημα αλλά το να είσαι τίμιο κομματόσκυλο δε φτάνει συνήθως, ειδικά εκεί που δεν υπάρχουν, τυπικά τουλάχιστον, κόμματα: για να κολλήσεις αναρχόσημα πρέπει να έχεις κάνει και καραγκαγκάν πράγματα τα οποία συνήθως είναι και ματσίλες, όπως το να είσαι μάχιμος στα μπάχαλα ενάντια σε μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους και σίστες, το να έχεις για πλάκα την ρίψη καλιαμπού, και όσο προχωράμε προς τα "βαρέα και ανθυγιεινά", οι συλλήψεις, οι διώξεις, οι βασανισμοί, οι στοχευμένες εναντίον σου σωματικές επιθέσεις, η συμμετοχή σε απεργία πείνας, ενώ για κάποιους ούμπερ αναρχόσημο και ιερό δισκοπότηρο είναι η όποια σχέση με το "ένοπλο".

Αυτά για τα επαναστατόσημα, κάναμε το καθήκον μας, κολλήσαμε και το σλανγκόσημο.

(Για λόγους πληρότητας, τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι ως αριστερόσημα και αναρχόσημα αναφέρονται στο διαδίκτυο συχνά και τα οπτικά σύμβολα της αριστεράς και της αναρχίας, χωρίς το λογοπαίγνιο με τα ένσημα).

*Ωστόσο, επειδή κάθετί έχει δυο πλευρές, η απαξίωση την οποία εκφράζει το ντισκούρ περί κακών επαναστατόσημων, σε ένα βαθμό παίρνει παραμάζωμα συλλήβδην κάθε σημασία και αξία σχετική με την ατομική πείρα, τη συνεπή παρουσία, την προσωπική έκθεση και ριψοκινδύνευση, την τόλμη, την αλληλοαναγνώριση και αλληλοεκτίμηση του αγωνιζόμενου ανθρώπου που έχει και παρελθόν, και από αυτό εφορμά προκειμένου να υπερβαίνει το παρόν και να προχωρά στο σοσιαλιστικό μας μέλλον (ουάου). Και σε ένα βαθμό θολώνει τα νερά σε σχέση γενικά με την έννοια και το όραμα της επανάστας.

Αυτές τις μέρες δεν αποχωρεί Πρόεδρος τις ή πολιτικός τις, αλλά Μπους τις, που μας γάμησε τον πλανήτη επί οκτώ χρόνια, αλλά σαν παράπλευρη απώλεια μας χάρισε και μερικές στιγμές γέλιου. Γι' αυτό ως ένα αφιέρωμα στην κωμικοτραγική και σλανγκική διάσταση του Μπους θα καταθέσω μερικούς σλανγκισμούς και μπουστιές, για να προσπαθήσουν να ξεχάσουν οι παλαιοί και να ξεμάθουν οι νέοι.

Καταρχήν στις διαδηλώσεις και δημοσιογραφικές αναφορές από τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003 έπαιξε πολύ το λογοπαίγνιο «Μπους τις», κατά το πους τις, το οποίο λεγόταν ύστερα από κάθε νέο κατόρθωμα του κλανητάρχη. Η πάγια έκφραση ήταν: «Τι είπε/ έκανε πάλι Μπους τις». Ορισμένοι το λέγανε και ως «Μπούστης, ο», σλανγκική αδεία. Ή φροντίζανε να βάλουν έντεχνα το άρθρο «τις» μετά το «Μπους», ώστε να σχηματίζεται «μαγική εικόνα», όπως λέγεται το αντίστοιχο παιδικό παιχνίδι.

Στα αγγλικά έπαιξε πολύ ο σλανγκισμός «Bush» ως αναφερόμενος στον θάμνο της ήβης, στο εφήβαιο. Σε συνδυασμό μάλιστα με το ότι Αντιπρόεδρος του Μπους ήταν ο Dick Cheney. Ήταν αναμενόμενο να σχηματιστεί ο σλανγκισμός «Dick and his Bush» (ελληνιστί ο μπαργαλάτσος κι ο θάμνος του) Σύμφωνα μάλιστα με μια ανατόμηση της φαλλικής πύρ(κ)αυλης κυβέρνησης των σφηκών- WASPS (White Anglo-saxon Protestants), στην οποία από τους τρεις ο μακρύτερος ήταν ο Ντικ Τσέινι, με δεξιό του αρχίδι το Ντόναλντ Ράμσφελντ, κι αριστερό «μαύρο» αρχίδι (κατά το «μαύρο πρόβατο») τον Κόλιν Πάουελ, και τον Μπους (Bush) να περιορίζεται σε ρόλο κομπάρσου- θάμνου και αρχιδότριχας. Όταν μάλιστα ο Μπους αναδεικνυόταν σ' όλη την δόξα της βλακείας του, το φαινόμενο ονομαζόταν «Full Bush», που είναι αμερικανιστί το αντίθετο του παρκέ και του μπικίνι. Χρήση αυτής της έκφρασης έγινε κυρίως στην ανακοίνωση του βομβαρδισμού του Ιράκ, όπου κυκλοφόρησε ένα και καλά κατ' ατύχημα βίντεο που παρουσίαζε τον Μπους να χτενίζεται, όσο έπεφταν οι πρώτες βόμβες στην Βαγδάτη. Εξ ου και το εδώ ο κόσμος καίγεται κι ο Μπους χτενίζεται, που δυστυχώς δεν αποτελούσε σλανγκισμό, παρά πραγματικότητα!

Πάμε τώρα στις μπουστιές, τις μπούστικες εκφράσεις του Μπους, που έμειναν θρυλικές, όντας καλά επιλεγμένες από παράδοξους ίματζ-μέικερς:

1. «Ο Άξονας του Κακού», που περιελάμβανε Ιράκ, Ιράν και Βόρειο Κορέα. Όπως είπε μεταξύ άλλων ο Νόαμ Τσόμσκι, τι νόημα έχει να βάζεις στην ίδια λίστα ως καταχθόνιους συνεργάτες δύο χώρες που επί μια δεκαετία σφάζονταν μεταξύ τους και να τους κοτσάρεις και μία χώρα τόσο μακρινή γεωγραφικώς, πολιτικώς, πολιτισμικώς; Κύριος οίδε! Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η έκφραση ήταν κατά τον «Άξονα» του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, που εκεί όμως υπήρχε γεωγραφική σημασία του όρου. Και για να νοηματοδοτηθεί το αντώνυμο «the fellowship of the willing», την ίδια χρονιά που βλέπαμε και το χολυγουντιάνικο «the fellowship of the Ring» στην Μεγάλη Οθόνη. Τελικά από τις τρεις χώρες χτυπήθηκε η μοναδική χώρα που δεν είχε ούτε δυνατότητα ούτε θέληση για πυρηνικά όπλα, κι έτσι το δίδαγμα του Μπούστη ήταν: «Κι αν δεν έχετε ήδη πυρηνικά όπλα, θα έπρεπε να τα εφεύρετε», για να παραφράσω τον Βολταίρο.

2. «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Αν και η φράση είναι παρμένη απ' το Ευαγγέλιο, νομίζω ότι δεν απηχεί την Καινή Διαθήκη, αλλά μάλλον τον «Λόγο των Μηλίων» του Θουκυδίδη.

3. «Come on Barney». Όταν ο Μπους ανακοίνωνε τον βομβαρδισμό του Αφγανιστάν, θεωρούσε πιο σημαντικό να απασχοληθεί με το σκυλάκι του Μπάρνεϊ, παρά με τους νεκρούς των παραπλεύρων απωλειών. Χαρακτηριστική σκηνή να μιλάει κρετινοτσαμπουκαλεμένος στους δημοσιογράφους και μετά να γνέφει στο σκυλάκι (που πιθανόν να είναι πιο έξυπνο απ' τον αφέντη του): «Come on Barney». Στην συνέχεια, ονομάστηκε σλανγκικώς «Barney» ο Tony Blair, ως σκυλάκι των Αμερικλάνων. Κι όταν επισκέφτηκε τον Λευκό Οίκο ο δικός μας Καραμανλής υπέστη μια τελετουργία γνωριμίας του με τον Μπάρνεϊ, που θύμιζε τυπικό τελετών βασσάλου και φεουδάρχη. Ίσως να ήταν και η πιο αποτελεσματική επαφή που έκανε ο Καραμανλής στην Ουάσινγκτον.

4. Παρόμοια ατάκα που σατιρίστηκε πολύ ήταν το «Είδα στην καρδιά του Προέδρου Πούτιν». Ελέχθη σε μία περίοδο γειτνίασης ΗΠΑ και Ρωσίας, που δεν έμελλε να διαρκέσει. Υποτίθεται ότι ο συντηρητισμός, απολυταρχισμός και θρησκευτικότητα των δύο ηγετών τους έφερναν κοντά ψυχικώς, αλλά πολλοί θυμήθηκαν αυτήν την ατάκα σε όλους τους μετέπειτα τσαμπουκάδες που έκαναν Μπους τις και Πουτινιάρης.

5. Το «Mission Accomplished» ελέχθη στην πανηγυρική ομιλία του Μπους για την κατοχή στο Ιράκ. Μετά από την Μπούστικη ατάκα σκοτώθηκαν τουλάχιστον 4000 Αμερικανοί στρατιώτες! Ούτε ο Μητσοτάκης νά 'τανε!

Και μετά τις μπουστιές, πάμε στους μπουσισμούς (Bushisms), τα μαργαριτάρια του κλανητάρχη. Λίγα από τα καλύτερα. Πλήρης λίστα στην wikipedia και σε πολλά άλλα σάιτς.

1. «Οι εχθροί μας είναι καινοτόμοι και ευρηματικοί, αλλά το ίδιο κι εμείς! Δεν σταματούν ποτέ να σκέφτονται νέους τρόπους να βλάψουν τον λαό και την χώρα μας. Αλλά το ίδιο κι εμείς!». Ουάσιγκτον 5/8/2004. Αυτό θα πει «γλώσσα λανθάνουσα»!

2. «Υπερβολικά πολλοί καλοί γιατροί εγκαταλείπουν την δουλειά τους! Υπερβολικά πολλοί γυναικολόγοι δεν είναι πια σε θέση να κάνουν έρωτα με τις γυναίκες μας σε όλη την χώρα μας!». («Ρractice their love» η επίμαχη έκφραση). 6/9/2004

3. «Η γυναίκα του φίλου μου Γερουσιαστή Μπιλ Φριστ είναι ένα κορίτσι του Τέξας, ακριβώς όπως κι εγώ!». 27/5/2004 (Μετά φταίμε εμείς που τον λέμε Μπούστη;).

4. «Αυτό πρέπει να είναι προϋπολογισμός. Έχει πολλά νούμερα πάνω του». 5/5/2000.

5. «Τον τελευταίο ενάμιση αιώνα οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία έχουν σχηματίσει μία από τις πιο σταθερές συμμαχίες». Τόκιο, 18/2/2002.

6. Πάλι για την Ιαπωνία: «Βέβαια, δεν ήταν πάντα δεδομένο ότι είχαμε καλές σχέσεις. Μην ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ πριν κάποιες δεκαετίες ήταν σε πόλεμο με την Αμερική». (Ήθελε να πει «Ιαπωνία» και είπε «Αμερική», γλώσσα λανθάνουσα).

7. «Ευχαριστώ την Αγιότητά Σας. Σούπερ λόγος!». Προς τον Πάπα Βενέδικτο, 16/4/2008.

8. Συν το γεγονός ότι συνήθιζε να αποκαλεί όλα τα μέλη της κυβέρνησης, αλλά και τους ξένους ηγέτες με παιδικά παρατσούκλια. Ας πούμε ο Πούτιν ήταν ο «Πούτι-που» (μήπως διάβαζε slang.gr στην κυπριακή;).

9. Και το ανεπανάληπτο επεισόδιο που χαιρετούσε Αλβανούς στους δρόμους των Τιράνων κι ένας του έκλεψε το Ρόλεξ του!

Τα ήθελε ο Μπούστης ή του ξεφεύγαν;