Tagged definitions (9756)
Showing 2671-2680 from 9756

Ρετρό, βιντεογκέημ: έτσι ονομάζαμε το πλασματάκι που έβγαινε και κυνηγούσε σε διάφορα 80's παιχνίδια τύπου μπούμπλε μπούμπλε κ.λπ. όταν καθυστερούσες να τελειώσεις μια πίστα, και αφού είχες καθαρίσει όλους τους αρχικούς κακούς.

Για τα πλασματάκια αυτά υπήρχαν διαφορετικά ονόματα σε διάφορες περιοχές (το «Ρούλης» το άκουγα στα Χανιά, σε χωριό της Κρήτης όμως το είχα ακούσει και... Ζαχάρη [Ζαχαρίας])...

Σαν φράση χρησιμοποιούνταν για κάποιον που έσκαγε στο τέλος μιας φάσης απροειδοποίητα... χαμογελαστός και τρομαχτικός.

Φράση την οποία ομολογουμένως δεν έχω αυτηκοήσει αλλά παραθέτω λόγω του ότι είναι κατ' εμέ απολύτως unpektable και λίγο πολύ σε αυτό το πνεύμα... Τη διάβασα στην αυτοβιογραφία του Μάρκου (του Συριανού)και όσοι/ες ρεμπετολογίζουν ας την αναλύσουνε λιγάκι... Το νόημα στο φάσμα του κουραφέξαλα....

(από xalikoutis, 09/09/08)

Κεκαλυμμένο και σπάνιο μάλλον είδος πέφτουλα ο οποίος πρεσάρει τα θηλυκά με γλύκες και χαζά βλέμματα όλο τρυφερότητα. Γλοιώδες, αλλά αν μπορεί κανείς να το υποστηρίξει μπορεί και να δουλέψει -αν και η άλλη μπει στο τριπάκι.

«Κάποτε αγόραζες οικόπεδο με τον λόγο τιμής. Σήμερα, άστα...».
Οι άνθρωποι αυτού του μυθικού κάποτε ελέγοντο λογοτιμήτες (προσοχή στον τόνο) και συνεννοούντο με χειραψίες. Αδερφή φυλή με τους παντελονάτους.

Ο όρος γνωρίζει revival -έχω την εντύπωση- σε ποδοσφαιροκουβέντες (δεν γνωρίζει πάντως revival το είδος).

Αυτός που είναι άντρας (ή όπως λένε στις φυλακές «100% αρσενικό») και μπεσαλής. Και λογοτιμήτης.
Συχνή η αθλητικο-καφενειακή (ραδιόφωνα, φόρουμ κλπ) χρήση.

Άλλη μια λέξη για τον πούστη, ή μάλλον για αυτόν για τον οποίο υποψιαζόμαστε ότι μπορεί και να το πνίγει το λαγουδάκι (κλπ). Είναι πιο διακριτική και ιδιότροπη ειδικά τώρα που φράσεις όπως το πνίγω το λαγουδάκι έχουν γίνει πασίγνωστες.

Από το αγγλικό όνομα Charlie, απαξιωτικός χαρακτηρισμός για τους Κυπραίους της Αγγλίας δεύτερης και τρίτης γενιάς - είναι οι λεγόμενοι μπιμπισήδες (εκ του B.B.C.= British Born Cypriots).

Πέραν του εθνολογικού, οι τσάρληδες παρουσιάζουν και μεγάλο γλωσσικό ενδιαφέρον. Πρώτη τους γλώσσα είναι, με διαφορά, τα Εγγλέζικα αλλά μεταξύ τους μιλούν και ένα ιδιότυπο ιδίωμα που ενσωματώνει σε μια παλιομοδίτικη Κυπραίικη διάλεκτο κάποιους εξελληνισμένους τύπους αγγλικών λέξεων και κατασκευασμένα αγγλο-ελληνικά συντακτικά σχήματα.

Ορισμένα παραδείγματα:

• το φισσάτικο = μαγαζί που πουλάει fish and chips
• η μηχανικούδα = χειρίστρια ραπτομηχανής, κοπτοράπτρια
• το καποτί = φλυτζάνι τσάι, cup of tea
• ο χάσπας = ο σύζυγος, husband
• το πάσο = το λεωφορείο, bus
• χαρτώνω = περνάω ταπετσαρία, από το ρήμα to paper
• το κιτσιούι = η κουζίνα, kitchen
• κάμνω use = χρησιμοποιώ
• κάμνω cheat = κλέβω, εξαπατώ, κάνω απιστία
• είμαι fit = είμαι καλά, σε καλή κατάσταση

Εννοείται ότι αυτό το ιδίωμα το καταλαβαίνουν μόνον οι τσάρληδες - ούτε οι Κύπριοι της Κύπρου ούτε, βέβαια, οι Ελλαδίτες ή οι Εγγλέζοι.

Το άγριο ζώο. Ως χαρακτηρισμός προσώπου, δείχνει υποτίμηση, περιφρόνηση, για κάποιον που με τρόπο πανούργο προσπαθεί να εκμεταλλευθεί κάποιον.
Η ρίζα της λέξης είναι από τα βλάχικα ή τα αλβανικά, [βλάχ. zulap(e) -ι ή αλβ. zullapi]

Απαξιωτική έκφραση για κάθε βλακεία, παπαριά, ή μαλακία που εμφανίζεται μπροστά μας, καθιστώντας τον βίο μας πιο αβίωτο. Χρησιμοποιείται τόσο για αντικείμενα / μαραφέτια όσο και για ιδέες / καταστάσεις και ανθρώπους.

Γλωσσολογικά συγγενεύει με τις λέξεις πούτσα και τσουτσούνα.

Η ανθρωπομορφική και βαθιά ποιητική αυτή φράση προέρχεται από κόμικ (του Λέανδρου νομίζω), όπου γραμμένη πάνω σε προειδοποιητικές πινακίδες εδήλωνε την παρουσία μονίμως τσαμπουκαλεμένου, φασαριόζικου, απρόβλεπτου και κατά γενική ομολογία ηλίθιου σκύλου, ικανού για το χειρότερο και σίγουρα όχι για το καλύτερο. Επίσης παρέπεμπε σε κλίμα έντονης ιδιοκτησιακής φόρτισης για την όλη περιοχή, μαζί με τα κάγκελα, τις κάμερες κλπ.

Δυστυχώς, όμως, δε θα τη βρείτε γραμμένη εκτός κόμικ, καθώς οι κυνοκτήτες προτιμούν είτε το άχρωμο και άοσμο «προσοχή σκύλος» είτε τα «εδώ φυλάω εγώ» και λοιπά ξενόφερτα στο στυλ «άι (δε ντογκ) αμ ιν τσάρτζ χία» κλπ κλπ.

Η φράση, λοιπόν, χρησιμοποιείται μάλλον, μόνον στον προφορικό λόγο, και είναι ιδιαίτερα χρηστική μεταξύ πιτσαράδων, φυλλαδιοβόλων αλλά και σε παρέες αμέριμνων ψυχογεωγράφων περιπατητών....