Tagged definitions (9756)
Showing 2921-2930 from 9756

Πρόκειται για σύγχρονους πολυθεϊστές, εκ του «παγανιστές», οι οποίοι τον τελευταίο καιρό πραγματοποιούν πανηγυρικό comeback. Ο χαρακτηρισμός χρησιμοποιήθηκε αρχικά με υποτιμητική διάθεση, αλλά πολλοί παγάνες πλέον χρησιμοποιούν την λέξη με το ίδιο πνεύμα που οι μελαψοί αγγλοσάξονες των ΗΠΑ αποκαλούν αλλήλους my nigger.

Στην χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα υπάρχουν πολλές συνομοταξίες από παγάνες, καλύπτοντας όλο το φάσμα της πολιτικής και των ψυχοσωματικών δυσλειτουργιών. Κοινός παρανομαστής είναι η απόρριψη του Ιουδαιοχριστιανισμού και η πεποίθηση ότι εάν κάποιοι δεν είχαν φάει μπαμπέσικα τον Ιουλιανό θα ζούσαμε σε ένα καλύτερο κόσμο.

Υπάρχουν οι παρακάτω κύριες κατηγορίες:

϶ϵ Παγάνες για δέσιμο: πρόκειται για την πλέον παρανοϊκή υποκατηγορία, καθώς πιστεύουν ότι οι Έλληνες και οι «θεοί τους» κατάγονται από τον Σείριο και ότι από την αρχαιότητα τα μέλη της μυστικής Ομάδας Ε διεξάγουν ένα συνεχές παρασκηνιακό πόλεμο με τους Σιωνιστές, οι οποίοι είναι περίπου όπως οι Romulans του Star Trek. Οι εν λόγω παγάνες έχουν δανειστεί πολλά από τους Σιεντολόγους, αλλά δυστυχώς για αυτούς, ο άρτι αποδημήσας εις Σείριον εμπνευστής τους Ανέστης Κεραμυδάς στερείτο της επιχειρηματικής οξυδέρκειας ενός L. Ron Hubbard και δεν κατάφερε να οργανωθεί αντίσοιχα. Έτσι, οι εν λόγω παγάνες βγάζουν ψίχουλα γυρολογώντας βιβλία σε κυρα-περμαθούλες αντί να απολαμβάνουν τις πιο χοντρές μπάζες μιας οργανωμένης θρησκείας.

卐 Παγάνες που θέλουν να μας δέσουν: πρόκειται για μετάλλαξη ακροδεξιών σκινιών που εμπνέονται περισσότερο από την βορειοευρωπαϊκή μυθολογία παρά από το δωδεκάθεο, και αυτοηδονίζονται ακούγοντας Βάγκνερ και προσβλέποντας στην σαπουνοποίηση ως χόμπι. Φέρουν πολύ βαριά το γεγονός ότι κοντινοί τους ομοϊδεάτες κυβέρνησαν την χώρα χρησιμοποιώντας το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».

✇ Φωτορεαλιστικοί Παγάνες: πρόκειται για παγάνες που ειλικρινά επιχειρούν να αναπλάσουν την «πατρώα θρησκεία». Μερικοί συμμετέχουν σε τελετές στον Όλυμπο φορώντας χλαμύδες προσφέροντας σπονδές και θυσίες στους θεούς. Με δικαστικούς αγώνες και προσφυγές πέτυχαν την αναγνώριση του δωδεκαθεϊσμού ως «γνωστής θρησκείας» από το κράτος. Ίσως αυτή να είναι και η αχίλλειος πτέρνα τους, καθώς στη προσπάθειά να οργανωθούν πράττουν τα πεπατημένα καραγκιοζιλίκια άλλων οργανωμένων θρησκειών, ιδρύοντας αλληλοαφοριζόμενες οργανώσεις και γκρουπούσκουλα. Οι εν λόγω παγάνες έχουν κατηγορηθεί για γραφικότητα και κιτσοσύνη, αλλά ποιος, με το χέρι στη καρδιά, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι περισσότερο ή λιγότερο γελοίοι από οποιαδήποτε άλλη οργανωμένη θρησκεία;

☯ Φιστικοπαγάνες: ταλαιπωρήθηκαν στα παιδικά τους χρόνια καθώς η μαμά τους κοινωνούσε κάθε Κυριακή και η γιαγιά τους έσερνε γονυπετείς στην Τήνο για προσκύνημα. Ξεσπούν λοιπόν αποτασσόμενοι την ταλαιπωρία του χριστιανισμού, αλλά κάνουν καλού κακού τον σταυρό τους όταν τα βρούνε σκούρα. Λένε για τους αρχιτέκτονες ότι δεν είχαν τα αρχίδια να γίνουν μηχανικοί, αλλά ούτε και την πουστιά να γίνουν διακοσμητές. Οι φιστικοπαγάνες είναι κάπως έτσι: δεν έχουν το σθένος να δηλώσουν άθεοι, αλλά ούτε και την περιπετειώδη διάθεση να φορέσουν χλαμύδες, μη γίνουν και ρόμπες.

❀ Ρομαντικοπαγάνες: διακατέχονται από φιλο-φιλελληνικό πνεύμα, και προσεγγίζουν την θρησκεία πάντα υπό φιλοσοφικό πρίσμα. Διαβάζουν Κέλσο, Ιουλιανό, Τρύφωνα Ολύμπιο, Μάριο Βερέττα. Ανάλογα με τον πολιτικό τους προσανατολισμό (πολλοί είναι πρώην αριστεροί, άλλοι e-λληναράδες) αγοράζουν έντυπα όπως ΔΙΙΠΕΤΕΣ, ΔΑΥΛΟΣ, ΙΧΩΡ, κα. Δεν συμμετέχουν σε σπονδές όπως οι φωτορεαλιστικοί, αλλά συνήθως δεν πράττουν οπορτουνιστικά όπως οι φιστικοπαγάνες.

϶†ϵ Χριστιανοφιστικοπαγάνες (άκα Λίγο Χριστό, λίγο απ' ό): Πρόκειται για αυτομισούμενους χριστιανούς του απορρίπτουν την Παλαιά Διαθήκη ως σιωνιστική, αλλά ασπάζονται την Καινή Διαθήκη και τον Χριστό, τον οποίο θεωρούν Έλληνα και θύμα του σιωνισμού, και συνεχιστή της «πατρώας Θρησκεία» του δωδεκαθέου με ελάχιστες εκσυγχρονιστικές αλλαγές (πχ ο Ποσειδώνας γίνεται Άγιος Νικόλαος, κλπ). Υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς ήταν ελληνάρας, ο καρπός του έρωτα της Μαρίας με κάποιον Ελληνορωμαίο στρατιώτη ονόματι Πάνθηρα (παραθέτοντας κείμενα του Κέλσου και του Ιώσηπου). Παγαποντοπαγάνες αυτής της κατηγορίας προέρχονται κυρίως από τον ακροδεξιό χώρο (Πλεύρης, Γεωργαλάς, κα).

Φωτορεαλιστικοί παγάκες in action! (από Vrastaman, 05/11/08)

Θέλουν να μας δέσουν (και μετά να εισβάλουν στην Πολωνία) όσοι ακούνε τέτοια μουσική (από Vrastaman, 24/07/09)

Ένας κλασικός προσδιορισμός πιπινίου-πουτσάναμμα, που αναφέρεται φυσικά στην εμπειρία ή στο potential του εν λόγω θήλεος στα όσα οι Παναγριότατοι αυτού του κόσμου απαγορεύουν -στους άλλους-, βάσει της προσέγγισης RTFM για την κατάκτηση του Παραδείσου. Πέραν τούτου, ως λέξη έχει αρκετό ψωμί.

Πρώτ' απ' όλα, προφέρεται με ειδικό τρόπο, ο οποίος είναι αρκετά κοντά στον τρόπο με τον οποίο προσφέρεται το επίθετο σκληρόόό (με ελαφρά παρατεταμένο «ο» και στρογγυλοποίηση των χειλιών), γεγονός που αναδεικνύει τη σαδομαζό μας αντίληψη για την ηδονή. Μιλάμε για το σκληρό, το ζόρικο, το σφιχτοδεμένο, το σφιχτό γενικώς σε όλα εκτός από τα ήθη, το πρόστυχο και σωστό, το καυλόμουνο το βουτηγμένο στην αμαρτία το ίδιο, καυλοτσουλήθρα προς το βούρκο για τους υπόλοιπους εμάς.

Αυτή βέβαια η αμφιταλαντευόμενη αντίληψη για την ηδονή, έχει σαφώς οριενταλιστικές ρίζες. Έτσι, το «αμαρτωλό» συνοδεύεται από δάγκωμα του χειλιού (τα ξερογλειψίματα είναι καθαρά δυτικοευρωπαϊκά, εμείς εκφραζόμαστε με τον πόνο και την αυτοτιμωρία για την αμαρτία). Και ακολουθείται από τα ανατολίτικα επιφωνήματα ααααχχχχ, αμάν, αμάν, αμάν ή ακόμα και βάι, βάι, βάι. Μερικοί στη θέα του αμαρτωλού βέβαια μπορούν απλά και να κάνουν το σταυρό τους, άλλοι λένε αχ, Παναγία μου, άλλοι λένε και α πα πα πα. Σατανάς.

Υπάρχουν συμπεριφορικά-εμφανισιακά κριτήρια για το «αμαρτωλό» (πάντα ουδέτερο). Εμφανισιακά όχι και πολλά, χωρίς να είναι και απολύτως θέμα γούστου: υπάρχει κατά κανόνα μια α συναίνεση, ότι «αυτό είναι αμαρτωλό», υπάρχουν βέβαια και ατομικές διαφορές. Ας πούμε μόνο ότι κατά κανόνα μιλάμε για μελαχρινές, κοκκινομάλλες κλπ και όχι ξανθές, γι' αυτές λέμε απλά το ξανθό (για τα καυλερά ξανθά, και όχι για τα ξεπλένικα φυσικά).

Κατά τα άλλα, η νεαρή ηλικία είναι βασική (αν και υπάρχουν και αμαρτωλά μιλφέιγ), το νάζι, τα ψυχοσωματικά συμπτώματα που προκαλεί, το γεγονός ότι είσαι σίγουρος ότι το μωρό είναι για τρελά, ε ναι, γαμήσια, και ότι τα κάνει, αλλά δεν τα κάνει με σένα. Θα έκανες τα πάντα για να τα κάνει με σένα. Και βέρια για το διάολο ακόμα.

Στην κοινωνία μας, υπάρχει έντονη η συσχέτιση μεταξύ μεγέθους και αξίας. Το μεγάλο μέγεθος παραπέμπει σε μεγάλη αξία, ενώ αντίθετα το μικρό σε χαμηλή. Παρόλο που η συσχέτιση μεγέθους/αξίας πολλές φορές αποδεικνύεται ψεύτικη, εντούτοις το μεγάλο μέγεθος παραπέμπει σε μεγάλη αξία, σημαντικότητα, ισχύ, χρησιμότητα, κλπ.

O λαγός ως μικροκαμωμένο ζώο, έχει μικρό πέος, αντίθετα με το πέος του γαϊδάρου που είναι τεράστιο (σωστό πόδι). Επομένως η φράση πούτσα από λαγό ακόμα και στην περιστασιακή περίπτωση στύσης, παραπέμπει σύμφωνα με τα παραπάνω σε ασημαντότητες, σε ελαχίστη ή μηδαμινή: αξία, σημαντικότητα, ισχύ, σπουδαιότητα, χρησιμότητα, κλπ.

Ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε οποιαδήποτε περίπτωση γίνεται ειρωνική αναφορά σε χαμηλή αποτίμηση σημαντικότητας / αξίας / ισχύος / σπουδαιότητας, χρησιμότητας κλπ ανθρώπου, εταιρείας, κλπ, για συγκεκριμένη περίπτωση (π.χ: γνωστικό επίπεδο ατόμου, εταιρική δύναμη, κλπ). Υπάρχουν δηλαδή περιπτώσεις που κάποιος θα μπορούσε να αναφερθεί ως πούτσα από λαγό σε έναν τομέα, ενώ παράλληλα θα μπορούσε να διαπρέπει σε κάποιον άλλον. Θα μπορούσε φυσικά κάποιος να θεωρείται πούτσα από λαγό για κάθε περίπτωση.

Σημείωση: επειδή τα πράγματα είναι σχετικά, μεγάλη σημασία έχει από ποιόν αποκαλείται κάποιο άτομο, κάποια εταιρεία, κλπ πούτσα από λαγό. Μπαίνουν για παράδειγμα οι προβληματισμοί: τι πεδίο σύγκρισης βάζει αυτός που το λέει; Είναι αξιόπιστο άτομο; Έχει πικρίες;

Κατά τη στρατιωτική ορολογία, ο φαντάρος θαλαμάρχης. Επειδή αυτός είναι υπεύθυνος για την καθαριότητα και την τάξη στο θάλαμο ή είναι αυτός που στρώνει (που + στρώνει) τα κρεβάτια για να μην φάει καμπάνα, ή ένα πουστρόνι που χώνει άλλους να το κάνουν!!!

Ο στόκος, ο πανηλίθιος, ο μπαγλαμάς, ο απόλυτος βλαξ.
Πολύ παλιά λέξη η οποία χρησιμοποιείται μάλλον όταν το λέμε χαριτωμένα και όχι προσβλητικά, σε κάποιον που συμπαθούμε.
Αγνώστου ετύμου... Μήπως από το κλούβιο κεφάλι του μπουμπούνα όπου αντηχεί το κενό του;
Καμία σχέση με την έκφραση «μπουμπούνα το», εξίσου χαζή όμως.

Τίτλος ευγενείας που αποδεικνύει περίτρανα, επιτέλους, ότι η ομάδα Ε, οι Παγάνες και οι απανταχού Λιακοπουλισταί έχουν δίκιο όταν, κάτω από κάθε πέτρα, αναλακύπτουν κι ένα ελληνικό στοιχείο.

Ο ορισμός που ακολουθεί είναι παρμένος από το βιβλίο Γλώσσα μετ' εμποδίων του συναδέλφου σλαγκιστή Sarant (http://www.sarantakos.com/language/matakite.html), την άδεια του οποίου ζήτησα και πήρα για να παραθέσω το απόσπασμα. Τα εύσημα λοιπόν, δικά του.

«(...) έρχομαι να προτείνω μια, πιστεύω αναντίρρητη, ένδειξη ελληνικής, και δη προκατακλυσμιαίας, παρουσίας στον Ειρηνικό Ωκεανό. Όπως μπορείτε να δείτε σε μια απλή αναζήτηση στο Διαδίκτυο, ο γενάρχης των Φιλιππινέζων στη μυθολογία τους, το ανάλογο του Αδάμ δηλαδή (...) λέγεται Si Malakas* (...). Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι Malakas σημαίνει δυνατός (...). Όμως τί ξέρουν οι φτωχοί; Αυτά είναι μυθολογίες.

Εμείς ξέρουμε την Αλήθεια. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο γενάρχης των Φιλιππινέζων ήταν προκατακλυσμιαίος Έλληνας που έφτασε με τα ελληνικά κοίλα πλοία και αποβιβάστηκε στα νησιά του Ειρηνικού για να τους μεταλαμπαδεύσει τον ελληνικό πολιτισμό. Κι ενώ άγλωσσοι ιθαγενείς είχαν μαζευτεί στην ακτή και κοίταζαν γεμάτοι θαυμασμό τους λεβεντόκορμους επισκέπτες, ο πλοίαρχος έλεγε με μεγάλη φωνή (μεταφράζω από τα προκατακλυσμιαία ελληνικά): «Εμπρός παλικάρια μου να μεταλαμπαδεύσουμε την τρισχιλιετή μας γλώσσα σε τούτη τη μακρινή γωνιά, να μεταδώσουμε τα ιδεώδη της φυλής μας στους απολίτιστους αγρίους...». Όπως ξέρετε όμως, η πειθαρχία δεν είναι το φόρτε της φυλής μας και ούτε τότε ήταν.

Κάποιος ναύτης, ασφαλώς πρόγονος του Θερσίτη**, είπε στον διπλανό του:
- Μας έπρηξε τούτος ο μαλάκας.
- Ποιος είναι μαλάκας ρε; ρώτησε εξαγριωμένος ο πλοίαρχος που το άκουσε.
- Συ, του απάντησε μεγαλόφωνα και θαρρετά ο παππούς Θερσίτης.
- Εσένα θα σε κανονίσω μετά, είπε ο πλοίαρχος κι έδωσε τόπο στην οργή συναισθανόμενος τη σημασία της στιγμής.
και πήδηξε στη χρυσή άμμο. Και οι άγλωσσοι ιθαγενείς, που είχαν ακούσει όλη τη στιχομυθία και ρούφηξαν τον Έλληνα λόγο όπως το διψασμένο χώμα τις πρώτες σταγόνες της βροχής, έσπευσαν να στεφανώσουν με άνθη τον μακρινό πρόγονό μας, κραυγάζοντας ρυθμικά το όνομά του «Σι Μαλάκας!», «Σι Μαλάκας!» , «Σι Μαλάκας!» και να τον λατρέψουν σαν θεόσταλτο γενάρχη τους. Όσο και αν προσπάθησε αργότερα να τους μεταπείσει ο ηρωικός εκείνος πλοίαρχος ότι δεν λέγεται έτσι, η αλήθεια είναι ότι καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα.

Γι' αυτό και πιστεύω ότι όταν αναφερόμαστε στον μυθικό γενάρχη των Φιλιππινέζων πρέπει να γράφουμε «Συ Μαλάκας» για να διατηρούμε το ετυμολογικό ίνδαλμα της λέξης.»

*πράγματι έτσι λέγεται
**«Ο Θερσίτης είναι κυρίως γνωστός ως ο μόνος ίσως καθαρά «αρνητικός» χαρακτήρας στον Τρωικό Πόλεμο: μέσα στο στρατόπεδο των Ελλήνων ήταν παρασιτικό στοιχείο, ένας δειλός που μόνο έβριζε, φιλονικούσε και προκαλούσε συνεχώς με την αυθάδη συμπεριφορά του.» (Από Βίκι)

Πρόκειται για πονηρά κωδικοποιημένο σλανγκ εποχής που σού επέτρεπε να αποκαλέσεις κάποιον πούστη χωρίς να μπορεί να σε μηνύσει για λίβελο.

Η πατρότητα της έκφρασης ανήκει στον δημοσιογράφο Γεώργιο Πωπ, εκδότη της εφημερίδας Αθήναι, ο οποίος σε κάποια προπολεμική φλογομαχία με αντίπαλο έντυπο έγραψε:

«τοιούτον άρθρον δεν διενοήθη νους τις, ουδέ έγραψε χειρ τις, αλλά πους τις»

Δηλαδή, «αυτό το άρθρο δεν διανοήθηκε να το γράψει ούτε νους, ούτε χέρι, αλλά πόδι».

Την έκφραση αυτή ανέσυρε απ’ την λήθη ο βολευτής Μ. Κεφαλογιάννης ο οποίος την εξαπέλυσε στον δημοσιοκάφρο Θέμο Αναστασιάδη με αφορμή κράξιμο που δέχτηκε μπουμπούκι-συνεργάτης του από το «Πρώτο Θέμα».

Στα πλαίσια βέβαια της ανικανότητας που τον διακρίνει, ο ανιστόρητος Κεφαλογιάννης απέδωσε την έκφραση στον Σπυρο Μελά. Ερωτηθείς από τον Νίκο Ευαγγελάτο εάν η χρήση τέτοιας έκφρασης συνάδει με το δόγμα του «σεμνά και ταπεινά» της κυβέρνησης, εκείνος το γάμησε και ψόφησε λέγοντας ότι εννοούσε ότι επίμαχο άρθρο ήταν «γραμμένο στο πόδι».

Στο συγκεκριμένο ορισμό ο όρος εκφέρεται ειρωνικά για άτομο που κάνει ADSL downloading καταβροχθίζοντας στην καθισιά του τα μισά χορτοφάγα ζώα του ζωικού βασιλείου, αφήνοντας τα υπόλοιπα για αναπαραγωγική διαδικασία. Δε μιλάμε δηλαδή για χορτοφάγο και για βετζετέριαν άτομο. Για το αντίθετο πρόκειται. Πολλές φορές, κάποιος μπορεί να αποκαλέσει τον εαυτό του έτσι για να ειρωνευτεί το χάλι του με το χτίσιμο κοιλιακών, με το οποίο καθ' εκάστη ασχολείται κολατσίζοντας στρούγκες με αρνιά και βετούλια. Τρώει χορτοφάγες γελάδες και τείνει να καταντήσει και αυτός γελάδα. Ο όρος ακουμπά στη «λογική»: Τρώγοντας χορτοφάγα ζώα είναι σαν να 'ναι κι αυτός χορτοφάγος, έστω με την έμμεση έννοια. Πρέπει να 'ναι κανείς πολύ βλίτο όμως για να το πιστέψει αυτό. Η πικρή αλήθεια είναι πως δεν τίθεται θέμα εκπροσώπησης της τροφής του μέσω της τροφής αυτού που τρώει. Στην ουσία πρόκειται για κλασσικό θέμα ανάπτυξης των χοιροειδών αδένων .

Σημείωση για την έμμεση προσέγγιση, γενικότερα: Αν δούμε το θέμα της έμμεσης εκπροσώπησης στη διάσταση των ερωτικών συντρόφων, πέφτει τ ο γέλιο, αν αναλογιστούμε πυραμιδωτά μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε. Αυτό το θέμα αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον στον καλλιτεχνικό χώρο και στις σαπουνόπερες (Εκεί είναι θέμα χρόνου, να πηδηχτούν όλοι μεταξύ τους. Απ' τον παππού στην εγγονή κι απ' τη γιαγιά στον ανιψιό. Μια σχετική μαντινάδα λέει: Τέσσερα πόδια έχει ο λαγός και τέσσερα το ρίφι, πρώτα γαμούν την πεθερά και ύστερα τη νύφη.)

Η έμμεση εκπροσώπηση τελικά μπορεί να μην ισχύει. Ισχύουν όμως οι συνέπειές της. Έτσι στην περίπτωση της μάσας μπορεί να μιλάμε για ασθένεια που χτύπησε κάποιον (π.χ. εχινόκοκκος) εξαιτίας της μολυσμένης τροφής που έφαγε ένα ζώο. Αντίστοιχα στην ερωτική συνεύρεση, μπορεί κάποιος να πάρει παράσημο κατά τη συνουσία, μέσω copy/paste από ερωτικό σύντροφο σε ερωτικό σύντροφο.

1. Ρούχο ή αντικείμενο ευτελούς ποιότητας.
2. Άτομο κατεστραμμένο.

Η θηλυκή ερμηνεία της λέξης μαντράχαλος.